Umiłowani w Chrystusie Panu

1. „Pan Bóg uczynił wielkie rzeczy dla nas”. Słowa te słyszymy w refrenie Psalmu responsoryjnego, w liturgii V Niedzieli Wielkiego Postu. Są one wyjęte z Psalmu 126, który wyraża promieniującą radość tych, którzy powrócili z niewoli. Nigdy nie spodziewali się, że ich los tak się odmieni, że wreszcie powrócą do swojej upragnionej ziemi - Ojczyzny, z której uprowadzono ich do ziemi całkowicie obcej, wrogiej, nie dającej żadnej nadziei na przyszłość. Z głębi serca, przepełnionego wdzięcznością ku Bogu, śpiewali: „Gdy Pan odmienił los Syjonu, wydawało się nam, że śnimy. Usta nasze były pełne śmiechu, a język śpiewał z radości” (Ps 126, 1-2).

2. W dniu dzisiejszym słowa wdzięczności i radości kieruję do Boga za to, że pod natchnieniem Ducha Świętego, Ojciec Święty Jan Paweł II piętnaście lat temu, 25 marca 1992 r. powołał do życia, bullą „Totus Tuus Poloniae Populus” („Cały Twój Lud w Polsce”), diecezję sosnowiecką. Lud Zagłębia, ziemi jaworznickiej, olkuskiej, wolbromskiej, sławkowskiej, pilickiej, siewierskiej, z nieukrywaną radością tę wiadomość przyjął i w pełni akceptował, uświadamiając sobie, jak bardzo Ojciec Święty pragnie, by wszyscy byli blisko misji zbawczej lokalnego Kościoła ze stolicą w Sosnowcu, w którym kościół pw. Wniebowzięcia NMP, z czcigodną architekturą, wspaniałymi obrazami Włodzimierza Tetmajera oraz jego współpracownika Henryka Uziembły, został wyznaczony na matkę wszystkich kościołów diecezji sosnowieckiej.
W pierwszym liście pasterskim napisałem: „Dzielę się z wami wielką radością z powodu tego epokowego wydarzenia, które w historii Kościoła katolickiego w Polsce jest bez precedensu i które wzbudziło wielki entuzjazm u tych wszystkich, którym droga jest sprawa budowania układów Bożych w sercach ludzkich oraz wszędzie tam, gdzie człowiek żyje, pracuje, przeżywając trud swojej codziennej egzystencji”.
Ojciec Święty Jan Paweł II powiedział do Polaków przybyłych na kanonizację Rafała Kalinowskiego: „Powstańcy, powracają do nas przy końcu naszego stulecia jako świadkowie dziejów ziemskiej Ojczyzny, a równocześnie jako posłańcy Boga Żywego, który działa w dziejach narodów i wszystkich pokoleń i epok. Heroiczne dzieje każdego z nich posiadają przy końcu naszego wieku szczególną wymowę ewangelicznej prawdy. Każdy z nich - każdy w sposób sobie właściwy - odsłania przed nami taką hierarchię wartości, bez której życie ludzkie nie osiąga właściwej miary”.

3. Z perspektywy 15 lat istnienia Kościoła sosnowieckiego możemy ze spokojem i bez emocji dokonać oceny tego wydarzenia i przeprowadzić głęboką refleksję nad jego znaczeniem dla wszystkich, którzy tworzą jego wspólnotę. Pytaniem zasadniczym było i jest, czy była konieczność tworzenia nowych struktur kościelnych w Polsce; powstało bowiem w tymże roku trzynaście nowych diecezji, zgrupowanych w trzynastu metropoliach, w tym diecezja sosnowiecka. Czy była tak bardzo wielka konieczność, wobec braków personalnych oraz związanych z tym kosztów materialnych? Czy nie należałoby raczej skierować uwagę na palące problemy społeczne, pauperyzację ludności, stale wzrastający wzrost bezrobocia na terenie tak bardzo zaludnionym i uprzemysłowionym? Te i inne pytania padały ze strony dziennikarzy, polityków i osób, które patrzyły na to epokowe wydarzenie przez pryzmat czysto ludzkich kalkulacji.
Obecnie mogę ze spokojem dać odpowiedź na te zarzuty stwierdzeniem: nowy Kościół sosnowiecki żyje i przy jego narodzinach nikt nie poniósł straty; przeciwnie, jego działanie obejmuje ludzi spragnionych nie tylko strawy duchowej, ale także pomocy materialnej. Jest on dziełem samego Boga, który posługuje się wspaniałymi ludźmi, którzy napełnieni Duchem Bożym, żarliwą miłością, olbrzymim entuzjazmem, niespożytą energią i otwarciem się na człowieka dali podwaliny Rodzinie Bożej w strukturze Kościoła partykularnego, w którym, jak mówi Kodeks Prawa Kanonicznego, kan. 369: „prawdziwie obecny jest i działa jeden, święty, katolicki i apostolski Kościół Chrystusowy”.
Ustanawiając nową diecezję, Ojciec Święty Jan Paweł II kierował się jedynie tym pragnieniem, aby, jak poucza Konstytucja dogmatyczna o Objawieniu Bożym: „wszyscy ludzie złączeni dziś ściślej więzami społecznymi, technicznymi, kulturalnymi, osiągnęli pełną jedność w Chrystusie” (KK nr 1).

4. Nowa ewangelizacja to szczególne zadanie, jakie staje przed Kościołem w stosunku do współczesnego świata, a więc również i przed naszym Kościołem sosnowieckim. W przemówieniu do biskupów polskich przybyłych z wizytą ad limina apostolorum 15 stycznia 1993 r., Ojciec Święty powiedział: „Głoście Ewangelię”. Ewangelizacja współczesnego świata oznacza również wielki wysiłek Kościoła, zmierzający do odnowienia oblicza ziemi. Sobór przypomina: „Tak Kościół (...) kroczy z całą ludzkością i doświadcza tego samego losu ziemskiego, co świat. Istniejąc w nim, jako zaczyn i niejako dusza społeczności ludzkiej, która ma się w Chrystusie odnowić i przemienić w Rodzinę Bożą” („Gaudium et Spes” nr 40).
Kościół dzisiaj czuje się przynaglony przez Mistrza do wzmożonego wysiłku ewangelizacyjnego wszerz i w głąb, „ad intra” oraz „ad extra”. Czuje się ciągle Kościołem misyjnym, Kościołem posłanym, aby siać ziarno Słowa Bożego na glebie współczesnego świata. To jest zadanie, które zostało postawione przed nowym Kościołem sosnowieckim 15 lat temu, i jest ono realizowane z olbrzymim wysiłkiem i poświęceniem przez kapłanów, zakonników, zakonnice i katolików świeckich.

5. Jako pierwszy biskup nowo utworzonej diecezji sosnowieckiej pragnę podziękować, z okazji tego skromnego jubileuszu, wszystkim, którzy trudzili się, by stworzyć 15 lat temu struktury nowej diecezji: Wyższe Seminarium Duchowne, wydziały Kurii Diecezjalnej, Sąd Biskupi, Caritas. Wydarzeniem epokowym w historii diecezji była wizyta Ojca Świętego Jana Pawła II, 14 czerwca 1999 r., i stąd moja serdeczna wdzięczność tym, którzy całym sercem zaangażowali się w jej przygotowanie, zarówno kapłanom, jak i władzom samorządowym i osobom świeckim. Dziękuję wam drodzy kapłani, jak i diecezjanie za nowe świątynie, które świadczą o głębokiej waszej wierze i przywiązaniu do Kościoła. Nie sposób pominąć tutaj bardzo odpowiedzialną pracę profesorów, wychowawców oraz pracowników naszego Wyższego Seminarium Duchownego wraz z licznym gronem jego przyjaciół. Dzieci i młodzież, to „nadzieja Kościoła, nadzieja świata oraz nasza nadzieja”, jak to zwykł mówić Ojciec Święty Jan Paweł II, i dlatego moje podziękowanie kieruję pod adresem wszystkich, którzy zaangażowali się całym sercem w duszpasterstwo młodzieży: odpowiedzialnym na szczeblu diecezjalnym za poszczególne grupy; katechetom i katechetkom, tak duchownym, jak i świeckim. Nie mogę pominąć tych, którzy tworzyli i pracują w powstałym przed trzema laty Centrum Edukacji i Wychowania Młodzieży „Kana”.
Bogu dziękuję za wspaniałych duszpasterzy, którzy z wielką gorliwością poprzez głoszenie słowa Bożego, sprawowanie sakramentów świętych oraz wszystkie inne posługi kierowali ludzi do Boga. Katolikom zaś świeckim, że w ramach swoich parafii, w rozmaitych wspólnotach i stowarzyszeniach religijnych, szczególnie w dobrze zorganizowanej Akcji Katolickiej dali swój wyraz zrozumieniu, czym jest Kościół Chrystusowy. Benedykt XVI w czasie rozważania na „Anioł Pański” powiedział, cytując słowa swojego poprzednika, Ojca Świętego Jana Pawła II: „Cały Kościół jest jednym wielkim ruchem, ożywianym przez Ducha Świętego strumieniem płynącym przez dzieje i napełniającym je łaską Bożą, by je uczynić bogatymi w życie, dobro, piękno, sprawiedliwość, pokój” (4 czerwca 2006 r.).

6. Dziękując za 15 lat istnienia Kościoła sosnowieckiego, zapraszam wszystkich na Drogę Krzyżową ulicami Sosnowca, 25 marca br., którą rozpoczniemy Mszą św. o godz. 18 w sosnowieckiej bazylice katedralnej, podczas której tradycyjnie już odbędzie się uroczysta ceremonia adopcji dziecka poczętego. Zapraszam także do lektury specjalnego wydania Tygodnika Katolickiego „Niedziela”, oraz „Gościa Niedzielnego”, które przypominają nam, czym jest Kościół lokalny.
Przed nami przeżycia Wielkiego Tygodnia i uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego. Wszystkich proszę, by szczególnie w tych ważnych dniach pamiętać o modlitwie w intencji Świętego Kościoła Sosnowieckiego: biskupów, kapłanów, rodzin zakonnych, tak bardzo drogiej młodzieży i dzieci, chorych, bezdomnych, pozbawionych pracy i wszystkich pozbawionych radości i nadziei na przyszłość.
Mając na uwadze ten wielki dar, jakim jest diecezja sosnowiecka, powołana do życia piętnaście lat temu, kierujmy do Boga w Trójcy Świętej Jedynego, z wielką radością słowa psalmisty: „Pan Bóg uczynił wielkie rzeczy dla nas”.
Spraszając wstawiennictwo i matczyną opiekę Matki Bożej Wspomożycielki Wiernych, Matki Kościoła na wszystkich tworzących Święty Kościół Sosnowiecki, udzielam z głębi serca pasterskiego błogosławieństwa:
W Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen.

† Adam Śmigielski SDB - Biskup Sosnowiecki