Reklama

Ich przykład prowadzi nas do Boga...

„Z Tobą nie pójdę, choćbyś miał mnie zabić”

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Przez mężne wiary wyznanie
złożyła z życia ofiarę
I cierpiąc ciała katusze
Oddała ducha w Twe ręce.
Przykładem odtąd się stała,
Jak lęk zwyciężyć należy
I gardzić świata ponętą
By pełnię ofiary osiągnąć.

Te słowa zaczerpnięte z Liturgii Godzin w pełni można odnieść do postawy sługi Bożej Julii Buniowskiej żyjącej w latach 1924-1944 w Majdanie Sieniawskim. I chociaż Jej proces beatyfikacyjny jest już dość mocno zaawansowany, myślę, że nie wszyscy wiemy, kim była ta zaledwie dwudziestoletnia kobieta.
Jak napisał ks. Stanisław Zygarowicz w książce pt. Świadkowie wiary Diecezji Przemyskiej z lat 1939-1964, jej postawę broniącą dziewictwa aż do śmierci, porównać można do św. Marii Goretti z Włoch lub bł. Karoliny Kózkównej. Aż trudno uwierzyć, że ta młoda, urodziwa, zawsze pogodna, życzliwa, uśmiechnięta dziewczyna stanie się chlubą Kościoła przemyskiego. Wszystko to dzięki jej ogromnej wierze i trwaniu przy wartościach, które wpajali jej rodzice już od dzieciństwa; że w życiu najważniejsza jest wiara i trwanie w niej, choćby życie za nią trzeba było oddać. Jej upór w obronie tych wartości jest tego przykładem.
Nie bała się śmierci, chociaż rok wcześniej, w 1943 r., z rąk Ukraińców zginęło już dwóch jej starszych braci, Kazimierz i Franciszek. To z nimi, jak i z kilkoma innymi mieszkańcami Majdanu Sieniawskiego, którzy zginęli w tych tragicznych dniach została pochowana we wspólnej mogile na miejscowym cmentarzu parafialnym.
Kim była ta młoda, dzielna, głębokiej wiary dziewczyna, teraz już sługa Boża Julia Buniowska? Urodziła się 2 kwietnia 1924 r. jako dziesiąte dziecko Franciszka i Anny z domu Zarosa, w Majdanie Sieniawskim, gdzie 6 kwietnia tegoż roku została ochrzczona w kościele parafialnym pw. św. Mikołaja. Chrztu udzielał ks. kan. Franciszek Sokalski. Rodzice Julii byli rolnikami, posiadali jedenaścioro dzieci, z których troje zmarło we wczesnym dzieciństwie. Młodszą od Julii była Aniela, która po mężu przybrała nazwisko Dubel i obecnie jest jedyną żyjącą z rodzeństwa.
Julia Buniowska podobnie, jak jej rówieśnicy wychowywana była w biedzie. Często rodzinie brakowało grosza na wyżywienie, nie mówiąc o ubraniu. Dlatego też mimo młodzieńczego wieku dzielnie pomagała rodzicom przy wszystkich pracach rolnych oraz szukała dodatkowej pracy zarobkowej. Najchętniej pracowała w szkółce leśnej lub przy sadzeniu drzewek w pobliskim lesie. W szkole uczyła się bardzo dobrze, szybko zapamiętywała przekazywaną wiedzę i jak wspominają żyjące do dziś koleżanki, miała piękny głos. Lubiła śpiewać, zwłaszcza pieśni religijne i ludowe. Lubiła też wyszywanie i pracę na drutach, czasem pomagała rodzicom w pracy na warsztacie tkackim, gdzie wyrabiano wówczas płótno lniane na ubrania. Jako 18-, 19-letnia dziewczyna lubiła też tzw. potańcówki wiejskie, miała chłopaka i być może myślała o wspólnym z nim życiu. Jednak los pokrzyżował te plany. On zginął wcześniej, podobnie jak jej bracia z rąk Ukraińców. Mimo tych tragicznych wydarzeń nigdy się nie załamywała, zawsze życzliwa, otwarta na ludzi a przede wszystkim trwająca zawsze przy Bogu i Kościele.
Jak opowiadają majdaniacy, którzy znali ją bliżej, Julia wykazywała się wielką pobożnością poprzez bardzo częste uczęszczanie do kościoła, częste przyjmowanie Komunii Świętej oraz wieloletnie obchodzenie pierwszych piątków miesiąca. Należała też do Straży Honorowej Najświętszego Serca Jezusa, do której zachęcała też swoje koleżanki. Taką wiarę zachowała do ostatnich chwil swojego życia. Było to 29 czerwca 1944 r., kiedy rankiem była na Mszy św., gdzie przyjęła Komunię św. Wracając po skończonym nabożeństwie, z koleżanką, sąsiadką Katarzyną Dudzińską, do domu znajdującego się w przysiółku Nowiny, rozmawiały o nadciągających na Majdan i pobliskie lasy wojskach mongolskich, zwanych Kałmukami. Byli to Sowieci, którzy pod dowództwem gen. Własowa poddali się Niemcom i przeprowadzali najokrutniejsze akcje przeciwko polskim partyzantom słynąc z wielu okrutnych morderstw i gwałtów. Tak też później stało się i w Majdanie Sieniawskim. Właśnie wracające do swych domów dziewczyny zostały przez nich zauważone. Jak zeznają świadkowie tych tragicznych wydarzeń, Kałmucy zatrzymali się na podwórzu gajowego Karola Małeckiego a druga ich grupa zajęła gospodarstwo Kazimierza Dudzińskiego uprowadzając do stodoły kilka miejscowych kobiet. Jeden z nich usiłował porwać również Julię Buniowską, która widząc na co się zanosi sprytnie wzięła na ręce dziecko swej siostry Katarzyny, myśląc, że żołnierz odstąpi od niej. Ten jednak dalej nalegał, aby z nim szła. Wtedy Julia zdecydowanie odparła: „z tobą nie pójdę, choćbyś miał mnie zabić”. Rozwścieczony tym Kałmuk załadował pistolet i strzelił w skroń Julii tak, że kula przeszyła jej głowę. Julia padła na miejscu. Tak zginęła sługa Boża. Wspomniany proboszcz ks. Franciszek Sokalski, w Księdze Zmarłych Parafii Majdan Sieniawski zanotował przy przyczynie śmierci Julii: „Przez czarnookiego zastrzelona, męczennica za cnotę czystości”. Jest to, jak podaje ks. Zygarowicz wyjątkowa kwalifikacja, którą ksiądz proboszcz wyróżnił Julię, bo fakt ten nie ulegał najmniejszej wątpliwości. Jej męczeńską śmierć w obronie dziewictwa potwierdzają również mieszkańcy Majdanu Sieniawskiego. Wydarzenie to jest po dziś dzień żywe w pamięci wielu z nich. Upływają lata a wierny lud Majdanu Sieniawskiego corocznie odwiedzają grób Julii Buniowskiej, który zawsze jest zadbany.
Dopiero na prośbę Ojca Świętego Jana Pawła II oraz abp. Józefa Michalika, aby gromadzić świadectwa o męczennikach, których ofiara jest przykładem owoców śmierci krzyżowej Zbawiciela a także hołdem złożonym Mu przez Jego wyznawców w XX w., męczeńska śmierć Julii Buniowskiej zaczęła być szerzej nagłaśniana. Duża w tym zasługa obecnego proboszcza Majdanu Sieniawskiego, dziekana sieniawskiego ks. prał. Edwarda Piekło.
Mozolnie zebrane informacje i dokumenty na temat życia i śmierci sługi Bożej Julii Buniowskiej pozwoliły na rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego. Prośmy zatem Dobrego Boga, jak zachęca do tego ks. prał. Piekło, aby Julia Buniowska rychło została wyniesiona na ołtarze. Zanim to nastąpi zachęcam również Czytelników Niedzieli do odwiedzenia tej niezwykłej parafii, wstąpienia choćby na chwilkę do kościoła oraz na cmentarz parafialny, gdzie przy grobie sługi Bożej Julii Buniowskiej i za Jej wstawiennictwem można prosić Boga w różnych swoich intencjach.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2005-12-31 00:00

Oceń: +2 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Sytuacja przedrozbiorowa?

2025-07-21 18:01

Niedziela Ogólnopolska 30/2025, str. 37

[ TEMATY ]

Witold Gadowski

Red.

Sytuacja, która teraz panuje w naszym kraju, skłania, niestety, do postawienia dramatycznego pytania: ile jeszcze zostało polskiej niepodległości.

Z rosnącą paniką przyglądam się „osiągnięciom” rządu premiera Donalda Tuska. To już nie tylko kasacja wszelkich prorozwojowych inwestycji, które mogłyby być konkurencyjne wobec planów niemieckich. Sztandarowym tego przykładem są skasowanie planów budowy Centralnego Portu Komunikacyjnego i cały kontredans kłamstw maskujących efekt i wymowę tej decyzji. Dochodzi do tego całkowite współgranie z niemiecką polityką historyczną, którego przykłady mamy właśnie przed oczami w Gdańsku, Berlinie, Jedwabnem, we Wrocławiu. Oto w Berlinie – z wyjątkowo bezczelnym i kłamliwym wystąpieniem – pojawia się niejaki Peter Oliver Loew z Deutsches Polen-Institut w Darmstadt, który wprost sugeruje, że Polacy muszą zastanowić się nad swoimi „współodpowiedzialnością i współudziałem” w Holokauście wschodnioeuropejskich Żydów. Przysłuchuje się temu prof. Rafał Wnuk, dyrektor Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku, i... milczy, a więc akceptuje nowe niemieckie kłamstwa! To dyrektor tego samego muzeum, z którego usunięto ekspozycje poświęcone rtm. Witoldowi Pileckiemu, św. Maksymilianowi Marii Kolbemu oraz rodzinie Ulmów. W czasie rządów Tuska zmienione zostało kierownictwo Instytutu Pileckiego, który teraz także stał się ośrodkiem szerzenia niemieckiej propagandy historycznej. Z kłamliwym wystąpieniem potomka narodu morderców zbiegła się wystawa „Nasi chłopcy” przygotowana w Muzeum Miasta Gdańska, która pokazuje, jak wielu Polaków służyło w Wehrmachcie. Jaka z tych faktów wynika konstatacja? Otóż to „nasi chłopcy” nosili mundury feldgrau i strzelali do bezbronnych cywilów różnych narodowości, w tym Żydów. Zbrodnie Wehrmachtu zostały udowodnione, a więc należy jedynie podmienić narodowość bandytów noszących mundury tej zbrodniczej organizacji... Wynika z tego, że byli to Polacy, a więc tezy p. Loewa mają pełne potwierdzenie na ekspozycji w Gdańsku, przygotowanej przecież za pieniądze polskich podatników. We Wrocławiu w auli głównej Uniwersytetu Wrocławskiego skuto płaskorzeźbę orła białego i na jej miejsce powieszono portret oberłajdaka kaisera Fryderyka II, odpowiedzialnego za rozbiory Rzeczypospolitej Polskiej. W tym samym czasie władze samorządowe dokonują remontu mostu Grunwaldzkiego na Odrze i na poważnie zastanawiają się nad tym, „czy nie przywrócić mu historycznego wyglądu i kształtu”. Wszystko zmierza ku temu, aby nazywał się „Kaiserbrücke” i był oznaczony insygniami Hohenzollernów. Podobne przypadki germanizowania nazw i miejsc publicznych mają miejsce w Opolu i Poznaniu. Co jest wspólnym mianownikiem tych wszystkich miejsc? Otóż rządzą tam członkowie Platformy Obywatelskiej.
CZYTAJ DALEJ

Jubileusz Młodych ma swój polski hymn!

Przez ostatnie tygodnie praca trwała również w Europejskim Centrum Muzyki Krzysztofa Pendereckiego w Lusławicach. Z inicjatywy Fundacji Nic Niemożliwego spotkało się tam ponad 20 osób, których łączy zamiłowanie do muzyki i chęć wielbienia nią Boga. Wspólnymi siłami stworzyli wyjątkowy utwór Otwieram serce, który stał się polskim hymnem Jubileuszu Młodych. Zaangażowali się w to wyjątkowi artyści: anMari, Anatom oraz Zespół Uwielbiamy, a nas poproszono o objęcie projektu patronatem.

Utwór powstał, aby pomóc Młodym jeszcze lepiej przygotować się do obchodów Roku Jubileuszowego. Tekst zawiera wersy z Pisma Świętego, które w wyjątkowy sposób nawiązują do hasła Pielgrzymi Nadziei i przypominają o tym, że w Bogu można znaleźć bezpieczeństwo, szczęście, wiarę, nadzieję i miłość. Jest zwrotka rapowa, zachwycający wokal, chórki, wpadająca w ucho melodia... Czego chcieć więcej?
CZYTAJ DALEJ

Wolontariat, który przemienia życie

2025-07-29 13:44

Paweł Napora

Wśród wolontariuszy, którzy udali się na placówki misyjne z Pallotyńskiej Fundacji Misyjnej Salvatti.pl jest Paweł Napora z wrocławskiego Zakrzowa. Przebywa on obecnie w Tanzanii i pracuje w społeczności Masajów.

Na misję udałem się razem z drugim wolontariuszem - Andrzejem. W drugiej połowie lipca kontynuowaliśmy naszą pracę w ramach wolontariatu misyjnego w Tanzanii, w miejscowości Wasso, w regionie Ngorongoro, zamieszkały przez społeczność Masajów. Zorganizowany przez Pallotyńską Fundację Misyjną Salvatti.pl wyjazd jest nie tylko czasem pracy, ale przede wszystkim lekcją pokory, wdzięczności i odkrywania piękna prostego życia, głęboko zakorzenionego w wierze - zaznacza Paweł Napora.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję