Wzorem lat ubiegłych Katolicki Uniwersytet Lubelski organizuje w dniach 29-30 sierpnia br. Duszpasterskie Wykłady Akademickie pod tytułem Kościół - Naród - Rodzina, poświęcone nauczaniu papieskiemu na ten temat. Tematyka ta staje się szczególnie ważna w kontekście jednoczącej się Europy.
Tegoroczne Duszpasterskie Wykłady Akademickie odbywają się w 25. roku pontyfikatu naszego rodaka Ojca Świętego Jana Pawła II. Celem „DWA 2003” jest przypomnienie, analiza i duszpasterska aplikacja najważniejszych elementów nauczania papieskiego, wyrażonego zwłaszcza podczas pielgrzymek do Ojczyzny oraz w liście do rodzin Gratissimam Sane wydanym z okazji Roku Rodziny (1994). Organizatorom DWA zależy na dogłębnym poznaniu myśli Jana Pawła II na temat wzajemnych relacji Kościół - Naród - Rodzina i ponownym odczytaniu ich praw i obowiązków względem siebie.
Adresowane są do duszpasterzy, katechetów, osób konsekrowanych, liderów oraz członków ruchów, stowarzyszeń i rad parafialnych, a także do wszystkich osób, którym bliskie jest nauczanie Jana Pawła II.
W pierwszych dniach swej Piotrowej posługi Papież, pisząc w encyklice Redemptor hominis, iż „Człowiek jest drogą Kościoła”, podkreślił, że te dwie rzeczywistości zostały sobie nawzajem zadane, najpierw jako dar a następnie jako wyzwanie. Kościół przeświadczony o tej prawdzie stara się uczestniczyć w radościach i nadziejach, trudach i cierpieniach ziemskiego pielgrzymowania ludzi. Towarzyszy człowiekowi w jego rozwoju. Opieką otacza rodzinę, która jest jego podstawowym środowiskiem wychowawczym, a zarazem „jednym z najcenniejszych dóbr ludzkości” (Rijeka 2003). Troską otacza także naród, w którym jest zakorzeniona każda rodzina. Jego zadaniem jest pomoc w budowaniu osobistej komunii z Chrystusem każdego ochrzczonego, najpierw jako członka rodziny: żony i męża, matki i ojca, córki i syna, a następnie jako członka każdego narodu i społeczności ogólnoludzkiej. Celem duszpasterstwa Kościoła jest przemiana podstawowych wspólnot ludzkich, jakimi są rodzina i naród we wspólnoty prawdy, dobra i miłości.
Od rodziny, określanej przez Jana Pawła II mianem Kościoła domowego, zależy przyszłość Kościoła powszechnego, a także przyszłość narodu. To rodzina, która prowadzi spokojne i pracowite życie, „staje się kuźnią wartości budujących cywilizację miłości i nadziei” (L’Osservatore Romano, wyd. codzienne, 24 listopada 2001, s. 9). Jej tożsamość określa tożsamość narodu, do którego należy. Jest ona organicznie z nim zespolona. Przyczynia się do jego rozwoju, a zarazem do utrzymania jego specyficznej suwerenności, którą zawdzięcza swojej kulturze i językowi. Jak czytamy w Liście do Rodzin, tylko dzięki mocnym rodzinom: rodzinom świadomym swojego powołania i posłannictwa w dziejach, każdy naród jest prawdziwie suwerenny i duchowo mocny (LdR 17).