Zostało 14 dni. Co oznacza, że przed nami ostatni odcinek wielkopostnej drogi do pokonania. Ale oznacza to także, że jest szansa nadrobić to, co zostało niezrobione, zaniedbane, zapomniane, zbagatelizowane, poniechane...

Pytamy więc w temacie najnowszego numeru: jak Państwu mija tegoroczny Wielki Post? I co zrobić, żeby tego czasu nie zmarnować? Wiadomo, że w katolickiej gazecie podobne „zaczepki” mają miejsce co roku i co roku powtarzają się apele, że warto wyhamować, nabrać duchowego dystansu, skupić się bardziej na sferze sacrum. Z tym że łatwiej powiedzieć, a trudniej zrobić. Nasze życie już nawet nie mija – ono raczej gna, wszystko dzieje się szybko i jakoś tak pobieżnie; nie zauważamy, jak maleje liczba okazji do spotkań, do niespiesznej rozmowy, do zwierzeń, do pobycia razem. Skreślamy – i myślę, że część z nas świadomie – z listy ważnych spraw chwile na pobycie w ciszy z własnymi myślami, z modlitwą, po prostu z Bogiem... Zapomnieliśmy albo nigdy nie doświadczyliśmy, jakie to ważne, jak zmienia jakość życia. Taki sens ma Wielki Post – powinien być początkiem nowego mnie, nowego życia... Lepszego, mądrzejszego, bardziej skorelowanego z Bożym planem. Zapytaliśmy cztery osoby o ich „sposób na Wielki Post”. Poprosiliśmy, by popatrzyły na te kilka tygodni z perspektywy swojego miejsca na ziemi. Dziennikarka, nauczyciel angielskiego, etyki i historii oraz proboszcz youtuber i proboszcz pisarz (s. 10-14). No cóż... nie wyszła z tego laurka, a tym bardziej zestaw pouczeń, połajanek czy tanich dobrych rad. W niektórych wypowiedziach zobaczymy siebie trochę jak w krzywym zwierciadle, w innych może pojawi się inspiracja do zrobienia czegoś ze sobą – na co po cichu liczymy... W puencie tematu numeru czytam: „Nawet jeśli Wielki Post zbliża się do końca, a ty jeszcze nie wykonałeś(-aś) kroku w stronę Chrystusa, to nie ma co bezradnie opuszczać rąk: na to nigdy nie jest za późno. Za pięć dwunasta też się liczy, bo nawrócenie nie ma w sobie nic z buchalterii”. Piękne...

Nieumiarkowanie. Wiadomo, że to w piciu jest naszą tragedią i fakt ten nie budzi już wątpliwości. Okazuje się jednak, że także nieumiarkowanie w jedzeniu stało się naszą narodową wadą „wagi ciężkiej” (s. 24-25). Po dekadach zdobywania żywności, wystawania w kolejkach, kombinowania, jak z niczego zrobić coś, głodnych lat okupacji i biedowania za komuny – teraz jakbyśmy nadrabiali wielopokoleniowe straty. Jemy, co chcemy i ile chcemy, bez ograniczeń. Pokazują to badania, które lokują Polaków w ścisłej czołówce narodów tyjących bez opamiętania. Dotyczy to, niestety, zwłaszcza dzieciaków i młodych ludzi. Nie dziwi więc, że postanowiliśmy zakończyć nasz wielkopostny cykl Polaków wady główne obżarstwem. Na 2 tygodnie przed Wielkanocą, kiedy to większość czasu spędzimy (niestety) za stołami, może warto przez chwilę zastanowić się, czy ten nadmiar jest nam rzeczywiście do szczęścia potrzebny?

Czy oglądaliście, Drodzy Czytelnicy, serial Dojrzewanie? Tę brytyjską produkcję można zobaczyć na jednej z popularnych platform streamingowych, a opowiada ona o tym, co w tytule, czyli o dojrzewaniu współczesnych nastolatków i o coraz większej przepaści między nimi a nami, dorosłymi. Wstrząsający, chwilami brutalny, stawiający trudne pytania i niedający żadnych odpowiedzi; irytuje, wkurza, przeraża. Seriali o dorastaniu nastolatków nakręcono całe mnóstwo, ten jednak ląduje na wyższej półce, bo w trudny do opisania sposób trafił w bardzo czuły punkt historii rodzin na całym świecie, w tym w Polsce. Zobaczyliśmy w tej serialowej rodzinie fragment własnych codziennych zmagań z życiem. Dość powiedzieć, że w tym numerze Niedzieli serial ten wzięli na warsztat nasz „pan od kultury” Piotr Iwicki (s. 53) oraz świetny medioznawca i obserwator współczesności prof. Monika Przybysz (s. 38). I choć wyszli z zupełnie innych punktów i serial odczytali na różnych poziomach, doszli do tych samych, niestety, mało optymistycznych wniosków....

W czasie tego kończącego się już Wielkiego Postu wracają do mnie słowa Małgorzaty Musierowicz z książki Dziecko piątku. I mam nadzieję, że także z Państwem zostaną na nieco dłużej: „Jak się chce zmienić swoje życie, to nie trzeba zmieniać tego, co jest naokoło, tylko to, co ma się w środku. Rozumiesz?”.