W uroczystość św. Józefa, 19 marca, w kościele karmelitów w Lublinie odpustowej Mszy św. przewodniczył abp Stanisław Budzik. Jak podkreślił o. Piotr Nyk, przeor wspólnoty, w świątyni przy ul. Świętoduskiej Opiekun Pana Jezusa otoczony jest czcią od wieków. – W naszym kościele od czasu konsekracji w 1644 r. doznaje nieustannej czci. To najstarsza świątynia pod wezwaniem św. Józefa w Polsce – podkreślił. Wciąż gromadzą się w niej wierni, którzy wpatrując się w obraz św. Józefa proszą o orędownictwo w trudnych sprawach. W ciągu całego roku dniem modlitwy przez wstawiennictwo patrona jest środa.
Życie prostego cieśli z Nazaretu zostało wplecione w wielką przygodę Boga i człowieka. Jak w homilii wyjaśniał abp Stanisław Budzik, św. Józef jest patronem zwyczajnych ludzkich dróg, które prowadzą do nieba. – Święty Józef przemawia do nas przez milczenie. Wskazuje, że u Pana Boga nie liczą się ci, co głośno krzyczą, demonstrują i dopominają się o swoje kosztem innych; nie ci, którzy nie dopuszczają innych do głosu i mówią o sobie nawet wówczas, gdy nie mają wiele do powiedzenia; nie ci, którzy chełpią się swoimi osiągnięciami, nie dostrzegając wkładu drugiego człowieka w dobre dzieło. Święty Józef jest patronem ludzi cichych i milczących, których głos nie zawsze jest słyszany, ale którzy mimo to solidnie wypełniają swoje codzienne obowiązki – podkreślił pasterz. – Święty Józef przemawia do nas także przez gotowość słuchania; słuchać potrafi tylko ten, kto potrafi milczeć. W zgiełku i natłoku informacji trudno usłyszeć głos Boga i głos swojego sumienia. Święty Józef jest patronem tych, którzy słuchają Boga a nie ludzi, którzy nie biegną za głośną reklamą i kolorowym opakowaniem, ale szukają tego, co wewnątrz; którzy patrzą w serce człowieka. Przemawia przez wiarę, która wyrasta z milczenia i słuchania. Jest patronem tych, którzy wędrując przez życie nie tracą nadziei, że Bóg dając krzyże, daje też siłę do ich dźwigania. Jest patronem dnia powszedniego, wytrwałej pracy i solidnego wypełniania obowiązków – powiedział ksiądz arcybiskup.
W Pierwszym Liście do Koryntian, św. Paweł zapisał m.in. takie słowa: Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość - te trzy: z nich zaś największa jest miłość. (1 Kor 13,13). Wszystkie trzy dary
są charakterystyczne dla św. Józefa.
Nie utracił wiary w obliczu
próby, pozostał wierny nadziei i pielęgnował miłość, którą okazywał swojej Małżonce i Jej Synowi. Całe życie dla Nich pracował,
bo wiedział, że prawdziwa miłość jest wyjściem poza siebie samego, oddaniem się. Właśnie tak swoją ziemską miłość przeżywał
święty Józef. Jego miłość, będąca darem dla Bożego Syna znalazła
swoje odzwierciedlenie w sztuce, gdzie na licznych obrazach widać, jak z troską i oddaniem pilnuje Dzieciątka Jezus, jak przygotowuje dla Niego jedzenie, podaje Mu kwiaty, winogrona czy
zabawki. Ale nie tylko to jest wyrazem odpowiedzialnej postawy Józefa. Jako Głowa Najświętszej Rodziny, wiedział doskonale,
że musi pracą zapewnić chleb codzienny dla swojej rodziny.
W objawieniach fatimskich Maryja nieustannie przypominała o sile modlitwy różańcowej. Podczas każdego z sześciu spotkań z trojgiem pastuszków przekazywała jedno, niezmienne przesłanie: „Odmawiajcie Różaniec”. Ta prośba, powtarzana niczym refren, stała się najważniejszym elementem objawień.
W maju Matka Boża wzywała: „Odmawiajcie codziennie Różaniec, aby uzyskać pokój dla świata i koniec wojny”. Z każdym kolejnym miesiącem Jej głos rozbrzmiewał coraz silniej, jakby przypominał o pilności prośby. W czerwcu było to niemal jak wezwanie do codziennego rytuału: „Chciałabym, abyście każdego dnia odmawiali Różaniec”. Lipiec przyniósł kolejne napomnienie: „Trzeba w dalszym ciągu codziennie odmawiać Różaniec”, a w sierpniu Maryja powiedziała: „Chcę, abyście nadal odmawiali codziennie Różaniec”. We wrześniu Matka Boża jeszcze raz przypomniała o sile tej modlitwy, mówiąc: „Odmawiajcie w dalszym ciągu Różaniec, żeby uprosić koniec wojny”.
Modlitwa różańcowa jest wzniesieniem serca do Boga, który przychodzi, aby zbawiać człowieka. Modlitwa różańcowa - jak przypominał nam Ojciec Święty Jan Paweł II - jest modlitwą kontemplacyjną.
Gdy Jezus został ochrzczony, otworzyły się niebiosa
i ujrzał Ducha Bożego zstępującego jak gołębica na Niego,
a głos z nieba mówił: "Ten jest Mój Syn Umiłowany,
w którym mam upodobanie",
i te same słowa dotyczą każdego ochrzczonego dziecka,
bowiem chrzest czyni nas dziećmi Bożymi,
a obrzędowi temu towarzyszą Aniołowie,
którzy stoją na straży życia.
I tak Anioł oznajmił matce Samsona, iż Bóg da jej syna,
który wyzwoli Izraelitów z ręki Filistynów.
Również Anioł Gabriel zwiastuje Zachariaszowi,
że jego żona pocznie syna Jana Chrzciciela,
a Najświętszej Maryi Niepokalanej oznajmia,
że będzie Matką Syna Bożego.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
