W relikwiarzu, składającym się z fragmentu skrwawionej sutanny, którą miał na sobie podczas zamachu na jego życie 13 maja 1981 r., bł. Jan Paweł II przybył na stałe do Lourdes.
Sprowadzenie relikwii bł. Jana Pawła II
Wszystko rozpoczęło się od tegorocznego tematu, jaki został zaproponowany pielgrzymom przez sanktuarium: „Rozważanie Modlitwy Pańskiej «Ojcze nasz» razem ze św. Bernadettą”.
Zgodnie z zaleceniem sanktuarium, podczas tegorocznego międzynarodowego spotkania Wspólnoty Błogosławieństw (Communauté des Béatitudes) w Lourdes poszczególne nauki nawiązywały do modlitwy „Ojcze nasz”, analizując ją kolejno w oparciu o różne postawy „syna marnotrawnego”.
Jednocześnie pod wpływem słów św. Bernadetty: „Ja wrócę do Ciebie, Ojcze Miłosierny”, które stanowiły motto przewodnie spotkania, Wspólnota bardzo pragnęła w łączności z bł. Janem Pawłem II rozważać tajemnicę Miłosierdzia Bożego zawartą w Modlitwie Pańskiej „Ojcze nasz” i we wzruszającej przypowieści o synu marnotrawnym (por. Łk 15, 11-32).
Odpowiedzialna za organizację pielgrzymki s. Caterina Angela Federigo wpadła na bardzo odważny pomysł, aby poprosić rzymskie Biuro Postulacji o przysłanie relikwii błogosławionego Papieża na czas rekolekcyjnego spotkania Wspólnoty. Prośbę tę poparł miejscowy biskup Jacques Perrier. Rzym nie tylko pozytywnie odpowiedział na prośbę, ale postanowił na stałe przekazać relikwie bł. Jana Pawła II jako dar dla diecezji i sanktuarium w Lourdes.
W uzasadnieniu decyzji podano wielkie przywiązanie Jana Pawła II do sanktuarium Matki Bożej w Lourdes. Karol Wojtyła już jako młody kapłan, a później jako biskup i kardynał podążał do tego cudownego miejsca. On też jako pierwszy w historii papież odbył pielgrzymkę, i to dwukrotnie, do Lourdes.
Peregrynacja relikwii bł. Jana Pawła II
Skoro tylko relikwie bł. Jana Pawła II przybyły do Lourdes, rozpoczęła się ich peregrynacja do kolejnych klasztorów kontemplacyjnych. Wszystkich klasztorów w liczącym zaledwie 16 tys. mieszkańców Lourdes jest 44!
Peregrynacja rozpoczęła się od sióstr dominikanek (14 lipca). Siostry karmelitanki otrzymały relikwie na nocne czuwanie 15/16 lipca, przed świętem Matki Bożej z Karmelu i w rocznicę ostatniego Objawienia w Grocie. Następnie relikwie, zgodnie ze swoim pierwotnym przeznaczeniem, towarzyszyły wielkiemu dwutysięcznemu zgromadzeniu przybyłych z różnych krajów członków Wspólnoty Błogosławieństw. Później relikwie trafiły do kościoła parafialnego, aby przed odpustem Porcjunkuli, na 2 sierpnia, zdążyć do klarysek. Obecnie relikwie znajdują się w kaplicy Najświętszego Sakramentu, w podziemnej bazylice św. Piusa X, która jest największym kościołem Francji.
Bp Perrier już zapowiedział, że w najbliższym czasie relikwie bł. Jana Pawła II, podobnie jak relikwie św. Bernadetty, zostaną umieszczone w sanktuarium w takim miejscu, aby wszyscy mieli do nich dostęp, mogli się przy nich modlić i uczcić bł. Jana Pawła II.
Jako błogosławiony Jan Paweł II powrócił więc na stałe do Lourdes, aby w tym szczególnym miejscu, w samym religijnym sercu „najstarszej córy Kościoła”, nieustannie przypominać: „Francjo, co uczyniłaś ze swoimi obietnicami chrztu świętego?”.
Rocznica poświęcenia Bazyliki św. Jana na Lateranie. Dlaczego świętujemy rocznicę konsekracji jedynie tej bazyliki w całym Kościele? Na co to święto zwraca uwagę?
Niedawno wspominaliśmy w liturgii rocznicę poświęcenia kościoła własnego. Świętowało wtedy jednocześnie wiele świątyń. Dziś, 9 listopada przypominamy konsekrowanie wyjątkowej, pierwszej wzniesionej na chwałę Zbawiciela - Bazyliki św. Jana na Lateranie.
Nie zawsze zdenerwowanie, złość czy furia są moralnie karygodne. Raczej nie lubimy być pod wpływem nieprzyjemnych emocji. Delektowanie się spokojem jest dalece bardziej miłe. Tęsknimy za błogostanem, który młodzi określają słowem: chillout.
Nie zawsze zdenerwowanie, złość czy furia są moralnie karygodne. Raczej nie lubimy być pod wpływem nieprzyjemnych emocji. Delektowanie się spokojem jest dalece bardziej miłe. Tęsknimy za błogostanem, który młodzi określają słowem: chillout. W czasach napiętych terminarzy czy nadużywania social mediów, które trzymają nas w napięciu, a potem pozostawiają w stanie zbliżonym do stuporu lub depresji, to normalne. Bardzo potrzebujemy „świętego spokoju”. Nie zawsze jednak jest on ideałem ewangelicznym. Jeśli chcę zachować dobrostan, nie mogę odwracać głowy od ludzkiej krzywdy, która dzieje się na moich oczach. Nie wolno mi nie reagować, nawet wzburzeniem, gdy trzeba kogoś ostrzec przed niebezpieczeństwem, obronić przed agresorem czy zaangażować się w schwytanie złoczyńcy. Nie mogę wtedy powiedzieć: „to nie moja sprawa”, „od tego są inni”albo „co mnie to obchodzi”. To tchórzostwo. Tak rozumiany „święty spokój” jest nieprawością albo tolerancją zła. Jak mógłbym przymykać oko, gdyby ktoś popychał bliźniego na drogę upadku. Czy jest godziwe nieodezwanie się przy stole – dla zachowania pozytywnych wibracji – kiedy trzeba bronić ludzkiej i Bożej prawdy? Czy milczenie w sytuacji kpiny z dobra, altruizmu czy świętości jest godne chrześcijanina? Czy kumplowskie poklepywanie po ramieniu w imię „przyjaźni”, kiedy trzeba koledze zwrócić uwagę, upomnieć go lub nawet nim wstrząsnąć, uznamy za cnotę? Nawet kłótnia może być święta! Wszak istnieje święte wzburzenie. Jan Paweł II krzyczał do nas wniebogłosy, upominając się o świętość małżeństwa i rodziny oraz o ewangeliczne wychowanie potomstwa. Współczesna tresura, nakazująca tolerancję wszystkiego, wymaga sprzeciwu, czasem nawet konieczności narażenia się grupom uważającym się za wyrocznię. Jezus powiedział: „Przyszedłem ogień rzucić na ziemię (Łk 12, 49). To też Ewangelia. Myślę, że zdrowej niezgody na niecne postępki, zwłaszcza te wykonywane pod płaszczykiem „zbożnych” czynności czy „szczytnych celów”, uczy nas dzisiaj Mistrz z Nazaretu. Primum: zauważyć ten proces czający się we mnie. Secundum: być krytycznym wobec świata. W dzisiejszej Ewangelii Zbawiciel jest naprawdę zdenerwowany, widząc, co zrobiono z domem Jego Ojca. Nie używa gładkich słów i dyplomatycznych gestów. Zagrożona jest bowiem wielka wartość. Najważniejsza świątynia świata miała za cel ukazanie Oblicza Boga prawdziwego i przygotowanie do objawiania jeszcze wspanialszej świątyni, dosłownej obecności Boga wśród ludzi – Syna Bożego. Na skutek ludzkich kalkulacji stała się ona niemal jaskinią zbójców, po łacinie: spelunca latronum. Dlatego reakcja Syna Bożego musiała być aż tak radykalna. Jezusowy gest mówi: w tym miejscu absolutnie nie o to chodzi! „Świątynia to miejsce składania ofiar miłych Bogu. Pan Jezus złożył swojemu Przedwiecznemu Ojcu ofiarę miłości z samego siebie. Ta Jego miłość, w której wytrwał nawet w godzinie największej udręki, ogarnia nas wszystkich, poprzez kolejne pokolenia i każdego poszczególnie, kto się do Niego przybliża” (o. Jacek Salij). O to chodzi w autentycznym kulcie świątynnym.
Pielgrzymki świata pracy mają w Polsce długą tradycję. Ich inspiracją było nauczanie św. Jana Pawła II i jego Encyklika Laborem exercens oraz działalność bł. ks. Popiełuszki – powiedział Papież zwracając się do Polaków podczas dzisiejszej audiencji jubileuszowej.
Leon XIV podkreślił, by właśnie do tych źródeł powracali, „aby z nadzieją stawiać czoła „nowym rzeczom”, upominając się o chrześcijańską wizję ludzkiej pracy”.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
