Gościem i prelegentem spotkania był abp Rino Fisichella, przewodniczący Papieskiej Rady ds. Nowej Ewangelizacji, który podjął temat: „Gdzie i jak kościół rośnie? Nowa Ewangelizacja i jej perspektywy”.

Na początku abp Fisichella podziękował w języku polskim za wszystko, co czynimy dla nowej ewangelizacji w Polsce i podzielił się swoimi doświadczeniami. Zachęcił, by wsłuchać się w naszą historię, w początki Kościoła, opisane w Dziejach Apostolskich. Podkreślał, że głoszenie Kerygmatu powiększało wspólnotę uczniów Chrystusa, których ożywiało jedno serce i jeden Duch. W opisie Łukaszowym „im bardziej rośnie liczba uczniów, tym bardziej wzrasta jedność między nimi”. Nawet prześladowania i męczeństwo są znakiem, że uczniowie mają ewangelizować.

Gość z Watykanu podkreślał trzy wspólne cechy tekstów Dziejów Apostolskich, czytanych po Wielkanocy: głoszenie Słowa przez Apostołów i wszystkich uczniów Chrystusa; styl życia uczniów, ponieważ tam, gdzie nie ma stylu życia zgodnego z głoszeniem, tam głoszenie przestaje być skuteczne; oraz, że to Chrystus Zmartwychwstały nawraca. Podkreślał, że kerygmat nie jest jakąś refleksją teologiczną, ale spotkaniem z Osobą. Bóg nie jest teorią, ale Osobą. O tyle, o ile spotkaliśmy Jezusa, możemy dzielić się Nim z innymi.

Kontynuując refleksję stawiał pytania: ile w ciągu 27 lat pontyfikatu Jana Pawła II nauczył nas on o nowej ewangelizacji? Ile Benedykt XVI ciągle nam o tym mówił? Franciszek od pierwszego dnia pontyfikatu mówił, że Kościół nie może się zamykać sam w sobie.

Nowa ewangelizacja, to nie jest strategia, która nawraca, ale dzielenie się Chrystusem. To nie my nawracamy, ale łaska Pana, która przemienia serce. To wyklucza jakiekolwiek odniesienie do siebie. Przypominając słowa św. Augustyna, że niespokojne jest jego serce, dopóki nie spocznie w Bogu, mówił, że niespokojne serce ewangelizatora odnosi się wyłącznie do Jezusa, który ma być głoszony.

Następnie abp Fisichella dzielił się tym, jak nowa ewangelizacja przebiega na świecie. Podawał przykłady wspólnot i inicjatyw. Mówił także o konieczności „nawrócenia pastoralnego”. Podkreślił równocześnie, że termin „nawrócenie” odnosi się do osób, nie do rzeczy, dlatego dotyczy ono nawrócenia nas wszystkich, a w pierwszym rzędzie dotyczy nawrócenia pasterzy, by zaproponować nowe oblicze Kościoła.

Po zakończeniu konferencji był czas na dyskusję. Przewodniczący Papieskiej Rady ds. Nowej Ewangelizacji podkreślał, że podział na nową ewangelizację i duszpasterstwo ogólne jest sztuczne, bo nowa ewangelizacja jest życiem Kościoła. W kolejnej konferencji pt. „Kościół jaki jest?” bp Grzegorz Ryś, przewodniczący Zespołu KEP ds. Nowej Ewangelizacji, analizował życie pierwszych uczniów Chrystusa. Zwrócił uwagę na to, co niszczy, rozbija, dzieli pierwszą wspólnotę – na szemranie, przed którym przestrzegał. Podkreślił także wagę diakonii Słowa i diakonii stołu. Zadał też pytanie słuchaczom: „ o co nam chodzi w tym, co robimy?”. Najważniejsze, by Słowo Boże rosło i powiększała się liczba uczniów Chrystusa.