Kolejne nasze rozważanie podprowadza nas do przymiotów Kościoła. Doskonale wiemy, że w wyznawanym przez nas symbolu wiary mówimy, że jest on jeden, święty, powszechny i apostolski. Pamiętać trzeba, że Kościół jednak nie posiada tych przymiotów sam z siebie, bo to sam Chrystus jako Głowa Kościoła sprawia przez Ducha Świętego, że Jego Kościół jest jeden, święty, powszechny i apostolski. Spróbujmy rozważyć te pierwsze dwa przymioty, które wskazują istotne rysy Kościoła i jego posłannictwo.

Dlaczego mówimy, że Kościół jest jeden? Odpowiedź jest prosta: Jest taki ze względu na swoje źródło, ponieważ jeden i niepodzielny jest Chrystus, który go założył. Jeden jest też Bóg, a Jego jedność stanowi wspólnota Ojca, Syna i Ducha Świętego. Kościół jest z Boga i Boga wyraża. Kościół jest także jeden ze względu na swoją duszę, czyli Ducha Świętego, który mieszka w wierzących, a ponadto napełnia Kościół swoją obecnością i nim kieruje. Jedność należy zatem do istoty Kościoła.

No ale jak to rozumieć, że Kościół jest jeden, kiedy ukazuje się w tak wielkiej różnorodności? Otóż, wspominana różnorodność, pochodzi zarówno z rozmaitości darów Bożych, jak i z wielości otrzymujących je osób. Prawdziwe jest stwierdzenie, że w jedności ludu Bożego gromadzi się różnorodność narodów, kultur, osób. Wśród członków Kościoła istnieje również różnorodność darów, zadań, sytuacji i sposobów życia. Ta wielka ludzka różnorodność nie sprzeciwia się jednak jedności Kościoła ale jeszcze bardziej ją umacnia. Darowi jedności w Kościele zagrażają jedynie grzech i ciężar jego konsekwencji.

A teraz postawmy drugie pytanie: Co to znaczy, że Kościół jest święty? Już w pierwszym naszym rozważaniu poznaliśmy prawdę, że Kościół jest słaby przez ludzi ale święty obecnością Chrystusa. I to świadczy o świętości Kościoła. Ponadto droga wiary poucza nas, że Kościół ze swej natury jest święty przez pełne zjednoczenie z Chrystusem i przez Niego stale jest uświęcany. W Chrystusie również, i przez Niego, Kościół zyskuje moc uświęcania. Kościół uświęca każdego, kto w jego wspólnocie realizuje swoje człowieczeństwo, bo to właśnie Kościołowi została powierzona pełnia środków zbawienia. Z tej racji już tu, na ziemi Kościół naznaczony jest prawdziwą, choć jeszcze niedoskonałą świętością.

Każdy z nas do wspólnoty Kościoła został włączony przez sakrament chrztu świętego, stąd realizując swoje powołanie w Kościele i poprzez Kościół dążymy do świętości, a duszą tej świętości jest miłość; do życia według której wszyscy jesteśmy powołani. Pamiętajmy jeszcze o jednej ważnej rzeczy: uznając świętość Kościoła, wszyscy Jego członkowie muszą uznać się za grzeszników, których miłość jest jeszcze niepełna i niedoskonała. Konsekwentnie więc mamy wzrastać w świętości, bo żyjąc we wspólnocie Kościoła jesteśmy na drodze uświęcenia.

I na koniec jeszcze jedna myśl autorstwa ks. Andrzeja Persidoka: „Kościół święty – to Kościół Boży. Jest święty, bo – choć należy do naszego, widzialnego i mierzalnego świata – jednocześnie daje nam dostęp do Tego, który przychodzi do nas spoza nas”.

Cieszmy się jednością i świętością Kościoła ale miejmy też odwagę dostrzegać i naprawiać to, co w Kościele jest słabe, grzeszne i niedoskonałe.