Ewangelia na niedzielę: Jak Bóg dociera do naszego serca?
„Bóg wychodzi naprzeciw człowiekowi z potrzeby swego ojcowskiego serca. Jezus staje w wodach Jordanu, które są brudne grzechem grzeszników przyjmujących od Jana chrzest nawrócenia. Nic nie mówi. On, jedyny Sprawiedliwy zanurza się w kałużę błota ludzkiego grzechu. Wynurzając się wyniesie na sobie konsekwencje ludzkiego grzechu, jako Baranek Boży” – tak Benedykt XVI w pierwszym tomie książki „Jezus z Nazaretu” przybliża Święto Chrztu Pańskiego, które w niedzielę 8 stycznia kończy okres Bożego Narodzenia.
Dokładne miejsce chrztu Jezusa do dziś jest sporne – ewangelicy sytuują je w górnym, a katolicy w dolnym biegu Jordanu, gdzie wpada do niego Wady-Seir. To najniżej położony obszar na naszej planecie – 400 m p.p.m. Gdy Jan gwałtowanie wzbraniał się, Jezus spokojnym szeptem prosił: „Ustąp teraz”. To nie była tylko prośba o chrzest, to także prośba o zaufanie. Propozycja złożenia losu w ręce Boga, uwolnienia się od lęku i od ciężarów codzienności.
Chrzest Janowy był dla przyjmujących go aktem przemiany życia. Pełne jego znaczenie wyjaśni dopiero Krzyż i Zmartwychwstanie, jednak już wtedy w Jordanie Jezus wziął na swe ramiona ciężar win całej ludzkości. Rozpoczął swoją działalność, zajmując nasze miejsce, wziął wszystkie nasze grzechy na siebie.
Jak często dziękuję Jezusowi za dostęp do dzieła zbawienia?
3. Ujrzał…, a głos z nieba mówił
Ogromne znaczenie w naszym życiu ma: ujrzeć i usłyszeć Boga. Uszy otwarte i słyszące, oczy otwarte i widzące oraz serce rozumiejące – to dary Boże. Z ufnością prośmy o dar otwarcia na Słowo Boga. To Słowo otworzy nasze uszy, otworzy nasze oczy i otworzy nasze serce, nie łamiąc wolności, nie używając przemocy. W jaki sposób? U każdego inaczej.
Tylko sam Bóg to wie, jak dotrzeć do naszego serca.
Ależ skąd! Oczywiście, że lubię! Kocham przecież wszystkich ludzi. Rozumiem jednak, dlaczego padło takie pytanie. „Usprawiedliwię się” za chwilę. Wpierw powiem parę zdań o sobie.
Moje staroniemieckie imię oznacza osobę, która dokonuje wielkich i widocznych czynów gdzieś na północy (nord, czyli „północ” i beraht, czyli „błyszczący”, „jaśniejący”). W pewnym sensie byłem taką osobą. Żyłem na przełomie XI i XII wieku. Urodziłem się w Niemczech w bogatej i wpływowej rodzinie. Dzięki temu od dziecięcych lat obracałem się wśród elit (przebywałem m.in. na dworze cesarza Henryka V). Można powiedzieć, że zrobiłem kościelną karierę - byłem przecież arcybiskupem Moguncji.
Wcześniej, mając 35 lat, cudem uniknąłem śmierci od rażenia piorunem. Wydarzenie to zmieniło moje życie. Przemierzałem Europę, ewangelizując i wzywając do poprawy postępowania. Będąc człowiekiem wykształconym i jednocześnie mającym dar popularyzacji posiadanej wiedzy, potrafiłem szybko zgromadzić wokół siebie grono naśladowców. Umiałem zjednywać sobie ludzi dzięki wrodzonej inteligencji, kulturze osobistej oraz ujmującej osobowości. Wraz z moimi uczniami stworzyliśmy nowy zakon (norbertanie). Poświęciliśmy się bez reszty pracy apostolskiej nad poprawą obyczajów wśród kleru i świeckich.
Powrócę do pytania. Zapewne wielu tak właśnie myśli o mnie. Dzieje się tak, ponieważ jako arcybiskup sąsiadującej z wami metropolii rościłem sobie prawo do sprawowania władzy nad diecezjami w Polsce, które podlegały metropolii w Gnieźnie. Przyznaję, że nie było to zbyt mądre. Jako usprawiedliwienie mogę tylko dodać, że kierowała mną troska o dobro Kościoła powszechnego. Wtedy na Waszych ziemiach chrześcijaństwo jeszcze dobrze nie okrzepło. Bóg jednak wezwał mnie rychło do siebie, a Stolica Apostolska przywróciła bardzo szybko arcybiskupom gnieźnieńskim przysługujące im prawa. Wszystko więc dobrze się skończyło.
W sztuce przedstawia się mnie zwykle w stroju biskupim z krzyżem w dłoni. Moimi atrybutami są najczęściej anioł z mitrą i monstrancja.
Mógłbym jeszcze sporo o sobie powiedzieć, gdyż moje życie obfitowało w wiele wydarzeń. Patrząc jednak na nie z perspektywy tylu stuleci, chcę na koniec gorąco zachęcić wszystkich do realizowania Bożych zamysłów w swoim życiu. Proszę mi uwierzyć, że nawet najgorsze rzeczy Bóg jest w stanie przemienić w dobro. One też mają sens, choć my jeszcze tego nie widzimy z niskiego poziomu naszej ludzkiej egzystencji.
W wielu miejscach Europy i świata rośnie liczba osób przystępujących do sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego. Na mapie krajów, w których przybywa członków Kościoła jest m.in. Irlandia.
Fenomen niespotykanej dotąd liczby dorosłych, którzy przyjęli chrzest w archidiecezji Dublina opisuje portal CNA. W tym roku w Wigilię Paschalną aż 70 osób zostało tam włączonych do wspólnoty Kościoła i jest to największa liczba dorosłych chrztów odnotowanych tam do tej pory.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
_1748635398.jpg)
