Świętowanie Bożego Ciała w Polsce sięga XIV w. Prawdziwym fenomenem są procesje, które w uroczystość Bożego Ciała wyruszają po Mszy Świętej z kościołów w miastach i wioskach w całej Polsce. Uczestnicy przez swój udział manifestują wiarę i proszą o Boże błogosławieństwo dla swoich domów, miejsc pracy, pól i gospodarstw.

Przemierzając nieraz spore odległości uczestnicy procesji zatrzymują się przy czterech ołtarzach, przystrojonych kwiatami i gałązkami brzozy, aby słuchać Ewangelii o Eucharystii. Śpiewając eucharystyczne pieśni podążają za kapłanem niosącym Najświętszy Sakrament.

Bardzo wielu Polaków uczestniczących w procesji ma na sobie barwne stroje ludowe, które są związane z konkretnym regionem Polski. Mężczyźni niosą chorągwie i sztandary przedstawiające świętych patronów, kobiety zaś feretrony – przenośne, obustronnie namalowane, przystrojone kwiatami obrazy religijne. Dziewczynki sypią różnobarwne płatki kwiatów, po których przechodzi ksiądz z monstrancją, a chłopcy dzwonią dzwonkami na znak przychodzącego Chrystusa. W wydarzeniach biorą udział orkiestry i muzyczne zespoły ludowe.

Po zakończeniu procesji ich uczestnicy zabierają do domów kwiaty i gałązki brzozowe z przyozdobionych ołtarzy, jako znak błogosławieństwa. Rolnicy wbija zabrane gałązki w pola, aby wyprosić urodzaj zbiorów.

Niezwykłą tradycją są również przygotowywane na tę okazję w kościołach i na ulicach miast dywany kwiatowe. Wyznaczają one trasę procesji. Najbardziej znane w Polsce dywany kwiatowe powstają w Spycimierzu (centralna Polska). Ich długość sięga niemal 1 km. Ta dwustuletnia tradycja została w 2021 r. wpisana na Reprezentatywną Listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego Ludzkości UNESCO.

.