Takie słowa usłyszałem w przededniu intronizacji kopii Obrazu Jasnogórskiego w polskim kościele w Paryżu. W sobotę i niedzielę 5-6 października trwały podniosłe uroczystości w kraju, który Ojciec Święty nazwał "umiłowaną córą Kościoła". To, co można było tłumaczyć klimatem podniosłości, rozpisało się wkrótce na codzienne życie. Opowieść snuł jeden z interesantów w redakcji Niedzieli.
- "Umówiłem się z rodziną na niedzielny wyjazd, którym chcieliśmy w ośrodku wypoczynkowym pożegnać wakacyjno-letni czas. Pogoda zapowiadała się znakomicie. Miejsce wymarzone do spacerów, domek czekał na grillowanie. Wszystko przygotowane i naraz okazało się, że z wyjazdu nic nie będzie. W jednej z parafii, skąd mieli jechać ze mną owi znajomi jest zwyczaj, że podczas odmawiania Różańca, duży parafialny różaniec trzymają uczniowie poszczególnych klas".
Właśnie syn owej rodziny, z którą umówiony był mój rozmówca miał tej niedzieli uczestniczyć w tym ważnym dla dziecka wydarzeniu. - "Trochę byłem zdenerwowany, że cały niedzielny plan padł w gruzy, ale słowa matki nie pozostawiały złudzeń: nie wypada byśmy, gdy dziecko będzie na Różańcu, szwendali się po uzdrowiskowych alejkach.
Przepraszała, ale jej decyzja była nieodwołalna. Razem z synem i pozostałą gromadką dzieciaków ona i mąż pójdą do kościoła wieczorem".
Efekt tego niezamierzonego apostolstwa był taki, że mój rozmówca pojechał, co prawda, na zaplanowany spacer, ale kiedy zbliżała się godzina parafialnych nabożeństw różańcowych zajechał do pobliskiego kościoła i wraz z wiernymi uczestniczył w nabożeństwie.
Opowieść, jakich wiele słyszy się przy okazji redakcyjnych spotkań. Ta jednak głęboko utkwiła mi w sercu i sporo o niej myślałem. W jakimś stopniu zazdroszczę księżom, którzy pracują w duszpasterstwie. W sposób naturalny posługa wiernym "wymusza" na nich uczestnictwo w nabożeństwach różańcowych. Wielu z nich odprawia w październiku nawet po dwa takie nabożeństwa dziennie, bo mają kościoły dojazdowe. W moim przypadku udział w Różańcu zależy jedynie od mojej woli. Od mojego zdyscyplinowania i pokonania zdarzającego się czasem lenistwa. "Młotem" na owe są moje redakcyjne panie, które niemal każdego dnia rano opowiadają sobie o różańcowych spotkaniach. Jedna cieszy się, że udało się jej przekonać małą Marcelinę do chodzenia na Różaniec, a i sam spotkałem owe słodkie maleństwo, które z dumą opowiada, że chodzi do kościoła. Tak to modlitwa uświęcona wielowiekową tradycją staje się nabożeństwem, które niesie w sobie wątek apostolski. Warto więc, a jeszcze trochę czasu zostało, pokonać lenistwo, niechęć przed wyjściem na deszczową czasem pogodę, by uczyć dzieci, a przy okazji nawet nieświadomie apostołować wobec innych.
Czytając, z okazji jej wspomnienia, życiorys św. s. Faustyny Kowalskiej dowiedziałem się, że "Marianna i Stanisław Kowalscy (rodzice Świętej) przekazali jej żywą wiarę w Boga wyrażającą się w zaakceptowaniu swojego losu, wierności Bożym przykazaniom, uczciwej pracy oraz w wypełnianiu prostych form pobożnościowych".
To domowe "seminarium" dało młodej, prostej dziewczynie podstawy do wejścia na drogę kontemplacji.
A kanonizowany 6 października Josemaria Escriva tak mówił o Różańcu: "Wobec tylu trudności, które często przeżywamy, wobec tak wielkiej potrzeby pomocy w apostolstwie, w utrzymaniu rodziny i w zbliżeniu do Boga, w walkach naszego życia wewnętrznego, trzeba, abyśmy dziś i zawsze widzieli w Różańcu potężny oręż, który umożliwi nam zwycięstwo w naszych wewnętrznych zmaganiach i który będzie pomocą dla każdej duszy".
Podejmijmy zatem na nowo, jeśli uległa ta praktyka zapomnieniu zwyczaj noszenia i odmawiania Różańca. Niech nam towarzyszą słowa wiersza mało znanej poetki K. Górskiej:
W przesuwanych paciorkach
wciąż wraca na nowo
to co niegdyś przeżyłaś
Twe radości i bóle.
W nich jest fiat Zwiastowania
Pokora Nawiedzenia
Miłość nawiedzin w Betlejem
i niepokoje Znalezienia.
W nich jest pot Ogrójca krwawy
ból cierniem Ukoronowania
ciężar Drzewa na ramionach
i męka Ukrzyżowania.
W paciorkach różańcowych
znów powraca Zmartwychwstanie
mądrość Ducha Zesłanego
i w niebie koronowanie.