Święta Jadwiga Śląska, której wspomnienie obchodzimy 16 października - dzień wyboru kard. Karola Wojtyły na papieża, urodziła się pod koniec XII wieku (między rokiem 1174 a 1178) na zamku Andechs w Bawarii. Pochodziła z hrabiowskiego rodu Diessen-Andechs. Była córką Bertolda i Agnieszki Wetyńskiej. Otrzymała staranne wykształcenie i doskonałe wychowanie w szkole dla dziewcząt, mieszczącej się przy klasztorze Benedyktynek w Kitzingen.
W dwunastym roku życia przybyła na Śląsk. Została żoną księcia Henryka Brodatego. Stało się to ok. 1190 r. Hagiografowie opisują, że jej życie pełne było osobistych dramatów. Urodziła siedmioro dzieci, z których czworo zmarło w młodym wieku, a ukochany syn Henryk zginął w bitwie z Tatarami pod Legnicą. Trudne sytuacje życiowe nie załamały Jadwigi, otworzyły jej oczy i serce na to, co najważniejsze - na miłość Boga i bliźniego, szczególnie będącego w potrzebie. Księżna chodziła zwykle boso, ubrana jak prosta, wiejska kobieta. Pewnego dnia spowiednik, widząc jej popękane, krwawiące stopy, wręczył jej nowe pantofle i polecił, by je nosiła. Jadwiga przyjęła dar i odtąd wszędzie ze sobą nosiła buty, ale nigdy nie zakładała ich na nogi. Spowiednik udzielił jej nagany za brak posłuszeństwa, usłyszał wówczas: „Mój ojcze, byłam posłuszna, oto buty, które mi wręczyłeś, nosiłam często”.
Jadwiga zmarła prawdopodobnie 14 października 1243 r. w Trzebnicy i tam została pochowana. Co roku w niedzielę po 16 października siostry jadwiżanki razem z wielką rzeszą pątników stają przy grobie św. Jadwigi w Trzebnicy, aby dziękować Bogu za dar jej życia i prosić o potrzebne łaski za jej przyczyną.
Jadwiga należała do największych postaci swojego pokolenia. Pozostawiła po sobie trwały ślad i konkretne dzieła materialne: klasztor w Trzebnicy, szpital Świętego Ducha we Wrocławiu, szpital dla trędowatych kobiet w Środzie Śląskiej, hospicjum przy kościele św. Idziego we Wrocławiu. Bardzo ważną cząstką jej życia było praktykowanie uczynków chrześcijańskiego miłosierdzia, a naczelną zasadą - realizacja ewangelicznej miłości bliźniego. Jadwiga pełniła dzieła miłosierdzia wobec biednych i chorych, nie z pozycji wyżej postawionej i nie z litości, co by mogło upokorzyć obdarowywanych. Uważała miłosierdzie za swój obowiązek wobec ludzi potrzebujących. Chciała być i czuła się jedną z nich. Wspierała biednych, opiekowała się głodnymi i chorymi, zajmowała się matkami oczekującymi potomstwa. Troszczyła się o wdowy i sieroty. Kierując się miłością, spieszyła z pomocą wszędzie tam, gdzie dostrzegała jakiekolwiek potrzeby. Postępowanie Jadwigi było na wskroś nowoczesne. Znacznie wyprzedzało powszechnie stosowane ówcześnie praktyki. Księżna stworzyła imponujący system opieki społecznej, o dużej efektywności. Motywów jej działania należy szukać na kartach Ewangelii. Dodatkową inspirację stanowiły nowoczesne formy pracy apostolskiej powstających w XIII wieku zakonów. Praktykowana przez nią cnota miłosierdzia uwidaczniała się nie tylko w działalności dobroczynnej na rzecz poszczególnych osób, ale także we wspieraniu instytucji zajmujących się jej udzielaniem. Działalność społeczno-charytatywna Jadwigi obejmowała wszechstronne potrzeby człowieka. Hagiografowie nazywają ją Matką wszystkich ubogich i Pocieszycielką biednych - głównie dlatego, że interesował ją każdy człowiek będący w potrzebie. Ludzie kochali ją za dobre serce. Biedni, którymi się opiekowała, chodzili za nią wszędzie, dokądkolwiek się udawała, jak za swoją matką.
Nikogo zapewne nie dziwi fakt, że sługa Boży ks. Robert Spiske, mając tak wspaniały przykład kobiety, której życie przepełnione było miłością miłosierną, obrał św. Jadwigę Śląską na patronkę założonego we Wrocławiu 14 czerwca 1859 r. zgromadzenia zakonnego, które nazwał Zgromadzeniem Sióstr Świętej Jadwigi. Założyciel pragnął, by siostry naśladowały św. Jadwigę w jej pochyleniu się nad biednymi, chorymi, potrzebującymi pomocy, szczególnie zaś nad zaniedbanymi dziećmi.
Działalność Zgromadzenia Sióstr Świętej Jadwigi skierowana jest, zgodnie z wolą Założyciela, na pomoc ubogim i cierpiącym, a szczególnie na opiekę i wychowanie zaniedbanych lub chorych dzieci. Siostry prowadzą przedszkola, ośrodki wychowawcze, domy pomocy społecznej dla dzieci i młodzieży, zakłady opiekuńczo-lecznicze dla kobiet. Pracują jako pielęgniarki, m.in. na oddziale onkologii Centrum Zdrowia Dziecka. Są katechetkami, pomagają kapłanom w pracy przy parafii jako zakrystianki i organistki. Pracują w domach rekolekcyjnych i w katowickiej Kurii Metropolitalnej. Starsze, chore siostry, łącząc swoje cierpienia z cierpieniami Chrystusa, włączają się w wielką modlitwę Kościoła o zbawienie dla każdego człowieka.
*
W czerwcu 2009 r. Zgromadzenie Sióstr Świętej Jadwigi przeżywać będzie 150. rocznicę powstania. Centralne uroczystości odbędą się w Domu Macierzystym we Wrocławiu. Rok przygotowań sióstr Katowickiej Prowincji podzielony został na cztery etapy, które skupiają się wokół głównych rysów charyzmatu sługi Bożego ks. Roberta Spiske. Są to: ufność w Boże Miłosierdzie, kult Eucharystii, cześć oddawana Niepokalanej oraz wdzięczność Bogu i ludziom za otrzymane dobro. Siostry zapraszają wszystkich do włączenia się w wielką modlitwę jubileuszową Zgromadzenia Sióstr Świętej Jadwigi. Szczególne prośby kierować będziemy o nowe powołania kapłańskie, zakonne i misyjne, aby „nie zabrakło robotników w winnicy Pańskiej”.
Więcej wiadomości o zgromadzeniu na stronie:
Pomóż w rozwoju naszego portalu
