Podominikański klasztor w Sieradzu, bezcenny zabytek kultury europejskiej i świadek heroicznej obrony wiary - zagrożony. Sypią się krużganki, a ściany w przyklasztornym kościele wymagają pilnej naprawy.
Siostry urszulanki szare, które opiekują się klasztorem, szukają sposobów na uratowanie zabytku. - Niestety, doraźne remonty nie wchodzą w grę, potrzebny jest remont generalny - mówi s. Alina Kulik, przełożona klasztoru. Stawka jest niezwykle wysoka - klasztor należy do najstarszych fundacji dominikańskich w tej części Europy; powstał w latach 1230-60, a więc niemal natychmiast po zatwierdzeniu przez papieża Zakonu Dominikanów w 1216 r., w czasach, kiedy żył jeszcze wielki dominikanin św. Tomasz z Akwinu, i niedługo po tym, jak przybyli do kraju pierwsi polscy dominikanie - św. Jacek Odrowąż i bł. Bronisław. Mury przyklasztornego kościoła były świadkiem wielkich wydarzeń historycznych. To tutaj podczas sejmików i zjazdów możnowładców zapadały decyzje dotyczące przyznania tronu polskiego - w 1383 r. - Jadwidze Andegaweńskiej, w 1432 r. - Władysławowi, zwanemu po śmierci Warneńczykiem, a w 1445 r. - Kazimierzowi Jagiellończykowi.

Modlitwa o Sieradz

Dzisiaj kościół może śmiało uchodzić za „sanktuarium Różańca Świętego”. Z obrazu umieszczonego w głównym ołtarzu patrzy słynąca łaskami Matka Boża Różańcowa, a wśród siedmiu ołtarzy bocznych uwagę zwraca przepiękny ołtarz Różańca Świętego. Bractwo Różańcowe istniało tam prawdopodobnie już 500 lat temu. Szczególna cześć do Różańca w kościele podominikańskim nie powinna dziwić, jeśli pamięta się, że to właśnie św. Dominik, założyciel zakonu, jest ojcem modlitwy różańcowej. Od próśb wznoszonych do Matki Bożej Różańcowej rozpoczęła się sieradzka epopeja sióstr urszulanek. W 1921 r. przyjechała do Sieradza m. Urszula Ledóchowska, dzisiaj już święta, aby wygłosić odczyt dla ziemian o potrzebie pracy wśród ubogich. Kiedy skończyła, obecne na spotkaniu ziemianki oraz ksiądz rektor kościoła przyklasztornego zwrócili się do niej z prośbą o objęcie klasztoru. Poszli więc razem do kościoła i uklękli przed ołtarzem. „Zmówiłyśmy «Zdrowaś Maryjo» w intencji, by Bóg pozwolił mi objąć Sieradz - zapisała Matka Urszula w «Historii Zgromadzenia». - Taki poczułam sentyment do tego starego klasztoru! Ileż tu modlitw wznosiło się ku Bogu! Ileż cnót, ileż ofiar, a może nawet krwi męczeńskiej ściągało na ten dom błogosławieństwo Boże!”.

Strażniczki klasztoru

Zapewne też Matka Boża Różańcowa i Różaniec przyczyniły się do bohaterstwa, jakim wykazały się siostry urszulanki, pełniąc w czasie okupacji rolę strażniczek kościoła i klasztoru. Ich kronika pełna jest niezwykłych opowieści. S. Antonina Tyszkiewicz, przełożona klasztoru, dosłownie wydarła z rąk hitlerowca drogocenny relikwiarz z relikwiami Krzyża Świętego, oprawny w srebro. - Srebro sobie weźcie, drzewo zostawcie - powiedziała do zdumionych hitlerowców, wybiła szybkę i wyjęła cewki z relikwiami. Do końca okupacji były przechowywane w pudełeczku po aspirynie. Siostry, ryzykując życiem, odmówiły wydania Niemcom największego zabytku ziemi sieradzkiej - bezcennej figury Madonny z XV wieku. Jednak najgorsze dopiero miało nastąpić. 6 października 1941 r. Niemcy aresztowali wszystkich księży i zamknęli kościoły, nakładając na drzwi specjalne pieczęcie. Wejście do kościoła było zakazane pod karą śmierci. Siostra przełożona błagała Niemca o pozwolenie zabrania Najświętszego Sakramentu. Wszystko na nic. Siostry postanowiły działać. Przez małe okienko wychodzące na chór spuściły na linie najlżejszą z nich, s. Pankrację Łukasiak, aby - jak zapisały w kronice - „uratować przed zniewagą Pana Jezusa, obecnego w Najświętszym Sakramencie”.

Na ratunek

W 1921 r. klasztor był jedną wielką ruiną. Siostry własnymi rękami, stojąc na rusztowaniach z kielniami w rękach, przywróciły mu pierwotny blask. „Klasztor tyle lat i wieków z trudem wznoszony przez dominikanów, słabe ręce niewieście zdołały podźwignąć w trzy lata zaledwie” - pisał z podziwem ks. Walery Pogorzelski, autor przedwojennej monografii o Sieradzu. Czasy się zmieniły, po rusztowaniach siostrom już chodzić nie wolno, ale od czego ich słynna pomysłowość i pracowitość! Trzy lata temu s. Alina Kulik utworzyła chór „Cantilena”, w którym śpiewają całe sieradzkie rodziny. Niedawno chór dał koncert kolęd, z którego cały dochód przeznaczono na remont kościoła i klasztoru. Siostry są pełne optymizmu i wierzą, że uda im się zebrać niezbędne fundusze. - Przed 85 laty było jeszcze gorzej - mówi s. Alina. - Poradzimy sobie, a dobrzy ludzie nam pomogą - zapewnia.

Wszyscy ludzie dobrej woli mogą pomóc w remoncie klasztoru i kościoła w Sieradzu, dokonując wpłat na specjalne konto:
Zgromadzenie Sióstr Urszulanek SJK
ul. Dominikańska 16
98-200 Sieradz
Nr konta: 48 9267 0006 0000 1472 2000 0010