Z Watykanu

Modlitwa „Anioł Pański”

Znaczenie Uroczystości Najświętszego Serca Pana Jezusa

Reklama

O znaczeniu uroczystości: Najświętszego Serca Pana Jezusa i narodzin św. Jana Chrzciciela mówił Benedykt XVI podczas niedzielnej modlitwy Anioł Pański.
Papież przypomniał, że w niektórych krajach do dziś w uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa kultywowane jest poświęcenie rodzin Najświętszemu Sercu.
Ojciec Święty powiedział, że uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa jest także Światowym Dniem Modlitwy o Uświęcenie Kapłanów, i wezwał do modlitw za nich, aby „mogli być wartościowymi świadkami miłości Chrystusa”. Kolejnym świętem, do którego nawiązał Papież, była uroczystość narodzin św. Jana Chrzciciela. „Jedynego Świętego, którego narodziny wspomina się, ponieważ stanowiły początek wypełnienia obietnic Bożych: Jan jest owym «prorokiem», utożsamianym z Eliaszem, którego przeznaczeniem było przyjście bezpośrednio przed Mesjaszem” - stwierdził Papież.
Po odmówieniu modlitwy Anioł Pański Ojciec Święty przypomniał, że w niedzielę poprzedzającą uroczystość Świętych Piotra i Pawła obchodzony jest we Włoszech Dzień na Rzecz Miłosierdzia Papieża, zwany też świętopietrzem. W dniu tym zbierane są datki na rzecz działalności Stolicy Apostolskiej.
Po polsku Papież powiedział: „Pozdrawiam Polaków. W pierwszych dniach wakacji życzę młodzieży i dzieciom dobrego odpoczynku. Niech ten czas zbliża Was do Boga i do ludzi i pozwoli Wam poznawać piękno świata. Niech Bóg Wam błogosławi!”.

Audiencja dla prezydenta Filipin

Reklama

26 czerwca Benedykt XVI przyjął na trwającej 20 minut audiencji prezydenta Filipin, panią Glorię Macapagal Arroyo. Wcześniej modliła się ona przy grobie Jana Pawła II w podziemiach Bazyliki św. Piotra.
W komunikacie na temat tego spotkania rzecznik prasowy Watykanu Joaquín Navarro-Valls poinformował, że Gloria Macapagal Arroyo przedstawiła Papieżowi nową ustawę uchylającą karę śmierci w tym kraju. Pani Prezydent podpisała ją dwa dni wcześniej.
Poinformowała ona także Benedykta XVI o reformie konstytucji. „W rozmowie wspomniano również o sprzyjających perspektywach dialogu z ludnością muzułmańską i nadziejach na wprowadzenie pokoju narodowego” - zaznaczył Navarro-Valls. Prezydent Arroyo zauważyła, że podzielane przez większość obywateli wartości chrześcijańskie znajdują wyraz w ustawodawstwie Filipin.
Z okazji zniesienia kary śmierci na Filipinach burmistrz Rzymu Walter Veltroni zarządził w sobotę 24 czerwca wieczorem oświetlenie Koloseum w kolorze niebieskim. „Takie szczególne oświetlenie tej budowli stało się już tradycją. Dzieje się tak zawsze, gdy jakiś kraj ogłasza zniesienie kary śmierci” - wyjaśniał we włoskich mediach Veltroni.
Filipiny są 124. ze 194 krajów świata, w którym nie będzie wykonywana kara śmierci. Na początku czerwca obie izby filipińskiego parlamentu: poselska i senat uchwaliły ustawę, zgodnie z którą kara śmierci została zastąpiona przez karę dożywocia. Dzięki ustawie kary uniknie ok. 1,2 tys. skazanych przebywających w celach śmierci filipińskich więzień.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Benedykt XVI Pisze encyklikę społeczną

Benedykt XVI pracuje nad nową encykliką, która będzie poświęcona zagadnieniom społecznym - twierdzi włoskie pismo gospodarcze Il Sole - 24 Ore. Nowy dokument, odnoszący się do „świętości pracy”, miałby się ukazać 19 marca przyszłego roku, w uroczystość św. Józefa.
Według pisma, nowa encyklika poświęcona będzie przede wszystkim problemom związanym z globalizacją, przedstawi również stanowisko katolickiej nauki społecznej na temat pracy oraz występujących współcześnie „nierówności”. Intensywne prace wstępne w tym kierunku podjęły już niektóre instytucje Kurii Rzymskiej, m.in. Papieska Rada „Iustitia et Pax” i Papieska Akademia Nauk Społecznych.
W 2007 r. przypada również 20. rocznica wielkiej encykliki społecznej Sollicitudo rei socialis Jana Pawła II, która z kolei nawiązywała do 20. rocznicy ogłoszenia przez jego poprzednika Pawła VI Populorum progressio - przypomina Il Sole - 24 Ore.

29 czerwca w Watykanie

Uroczystość świętych Apostołów Piotra i Pawła

Reklama

O roli i miejscu św. Piotra w Kościele oraz o stałej opiece Chrystusa nad Jego Kościołem mówił Benedykt XVI w kazaniu podczas Mszy św. w Bazylice św. Piotra w Rzymie 29 czerwca, w uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła. Tradycyjnie Papież wręczył paliusze mianowanym w ciągu ostatniego roku metropolitom. Tym razem było ich 27, wśród nich - metropolita warmiński abp Wojciech Ziemba. Tradycyjnie też obecna była delegacja prawosławnego Patriarchatu Konstantynopola z metropolitą Pergamonu Janem na czele.
Jak co roku, 29 czerwca późnoantyczna rzeźba św. Piotra w Bazylice Watykańskiej była okryta czerwoną szatą, a na dłoni widniał pierścień rybaka. Inaczej niż podczas uroczystości w ubiegłych latach na głowę rzeźby św. Piotra nie nałożono papieskiej tiary.
Podczas modlitwy Anioł Pański na Placu św. Piotra zgromadziło się tysiące pielgrzymów, w tym wielu Polaków, których Benedykt XVI powierzył wstawiennictwu świętych Apostołów Piotra i Pawła.

Telegram papieski na 50. rocznicę Poznańskiego Czerwca

Dzisiaj mija dokładnie 50 lat od owego pamiętnego dnia 28 czerwca 1956 r., w którym na ulice Poznania wyszli robotnicy, aby wyrazić swój gorący protest przeciwko powszechnemu terrorowi i kłamstwu, oraz tym wszystkim niesprawiedliwościom i krzywdom, jakie niósł ze sobą system stalinowski. W pokojowej demonstracji upominali się o Boga w życiu społecznym i narodowym, o wolność, sprawiedliwość i chleb. Kiedy w stronę demonstrantów funkcjonariusze ówczesnej władzy zaczęli oddawać strzały, pokojowy protest przekształcił się w spontaniczne Powstanie Poznańskie. Zostało ono następnie krwawo stłumione przez wojsko i milicję. Zginęło wiele osób, bardzo wiele odniosło rany, wielu też aresztowano i okrutnie bito.
Jednak przelana na ulicach Poznania krew nie tylko robotników, ale także kobiet, studentów i dzieci nie poszła na marne. Była zasiewem wolności, który miał zaowocować po latach upadkiem systemu stalinowskiego i pełną niepodległością narodu.
Duchowo łączę się ze wszystkimi uczestnikami uroczystości upamiętniających 50. rocznicę Powstania Poznańskiego, modląc się zwłaszcza za poległych i jeszcze żyjących jego uczestników.
Jednocześnie upraszam Boga, aby ciągle żywa pamięć o bohaterach Powstania Poznańskiego inspirowała wszystkich Polaków do budowania na nieprzemijających wartościach chrześcijańskich, na prawdzie i autentycznej sprawiedliwości coraz bardziej pomyślnego bytu ich Ojczyzny.
Wszystkim z całego serca udzielam apostolskiego błogosławieństwa.

Benedykt XVI - papież

Watykan, 18 czerwca 2006 r.

Przygotowania do II Synodu Biskupów dla Afryki

Afryka i działalność Kościoła katolickiego na tym kontynencie ignorowane są przez środki przekazu. Rozgoryczenie z tego powodu wyraził abp Nikola Eterović 27 czerwca na konferencji prasowej z okazji ukazania się tzw. Lineamenta - dokumentu służącego zebraniu opinii na temat konkretnych spraw, które powinny zostać poruszone na II Zgromadzeniu Specjalnym Synodu Biskupów dla Afryki. Zgodnie z oczekiwaniami Benedykta XVI, synod podejmie wielkie tematy pojednania, sprawiedliwości i pokoju w globalnym kontekście ewangelizacji kontynentu.
Uwagi i propozycje powinny napłynąć do Sekretariatu Generalnego Synodu, którym kieruje abp Eterović, do listopada 2008 r., po czym Papież ogłosi datę zgromadzenia. Benedykt XVI zatwierdził w ubiegłym roku decyzję o jego zwołaniu, podjętą w czerwcu 2004 r. przez Jana Pawła II, i zaaprobował temat tego spotkania: Kościół w Afryce w służbie pojednania, sprawiedliwości i pokoju. „Wy jesteście solą ziemi, wy jesteście światłością świata” (Mt 5, 13.14).
Obecny na konferencji prasowej nigeryjski kardynał kurialny Francis Arinze, prefekt Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, zwrócił uwagę na żywotność i dynamizm Kościoła w Afryce i przypomniał, że niedawno rozpoczął się proces beatyfikacyjny byłego prezydenta Tanzanii Juliusa Nyerere. Poinformował również, że na początku lipca odbędzie się w Ghanie kongres liturgiczny Afryki i Madagaskaru.

Strony informacyjne opracowano na podstawie doniesień korespondentów własnych, wiadomości Radia Watykańskiego i KAI.

Drodzy Bracia i Siostry! Pojutrze, 9 października, minie 400 lat od śmierci św. Jana Leonardiego, założyciela Zgromadzenia Kleryków Regularnych Matki Bożej, kanonizowanego 17 kwietnia 1938 r. i ogłoszonego 8 sierpnia 2006 r. patronem farmaceutów. Wspominamy go także ze względu na wielki zapał misyjny. Wraz z ks. Juanem Bautistą Vivesem i jezuitą Martinem de Funesem zaprojektował i przyczynił się do powołania specjalnej kongregacji Stolicy Apostolskiej do spraw misji, czyli przyszłej Propaganda Fide, i do późniejszych narodzin Collegium Urbanianum, które w ciągu wieków przygotowało tysiące kapłanów, w tym wielu męczenników, do ewangelizowania narodów. Mamy zatem do czynienia ze świetlaną postacią kapłana, którego chciałbym postawić za wzór wszystkim prezbiterom w tym Roku Kapłańskim. Zmarł w 1609 r. na grypę, którą zaraził się, gdy w rzymskiej dzielnicy Campitelli opiekował się ofiarami tej epidemii. Jan Leonardi urodził się w 1541 r. w Diecimo w prowincji Lukka jako ostatni z siedmiorga rodzeństwa. Okres dojrzewania wyznaczał mu rytm wiary przeżywanej w zdrowym i pracowitym ognisku domowym, jak również stałe uczęszczanie do pracowni ziół i lekarstw w rodzinnej miejscowości. Gdy miał siedemnaście lat, ojciec zapisał go na kurs zawodowy w Lukce, aby został aptekarzem, a raczej zielarzem, jak się wówczas mówiło. Młody Jan Leonardi pilnie i gorliwie uczęszczał na zajęcia prawie dziesięć lat, ale gdy, zgodnie z przepisami prastarej Republiki Lukki, zdobył oficjalny dyplom, upoważniający go do otwarcia własnej placówki, zaczął zastanawiać się, czy nie nadeszła chwila spełnienia planów, które zawsze nosił w sercu. Po dojrzałej refleksji zdecydował się na kapłaństwo. I tak, porzuciwszy zielarnię i zdobywszy odpowiednie przygotowanie teologiczne, przyjął święcenia kapłańskie i w dniu Ofiarowania Pańskiego 1572 r. odprawił swoją prymicyjną Mszę św. Nie zarzucił jednak swej pasji dla farmakopei, czuł bowiem, że wiedza zawodowa aptekarza może mu pomóc w pełnym urzeczywistnieniu swego powołania, czyli przekazywania ludziom, przez święte życie, „Bożego lekarstwa”, którym jest Jezus Chrystus ukrzyżowany i zmartwychwstały, „miara wszech rzeczy”. Ożywiany przekonaniem, że takiego lekarstwa wszystkie ludzkie istoty potrzebują ponad wszystko, św. Jan Leonardi starał się uczynić z osobistego spotkania z Jezusem Chrystusem podstawową rację własnego istnienia. „Koniecznie trzeba zaczynać od Chrystusa” - lubił często powtarzać. Prymat Chrystusa nad wszystkim stał się dla niego konkretnym kryterium ocen i działania oraz zasadą pobudzającą jego działalność kapłańską, którą pełnił w okresie szerokiego i powszechnego ruchu odnowy duchowej w Kościele, dzięki rozkwitowi nowych instytutów zakonnych i świetlanemu świadectwu takich świętych, jak Karol Boromeusz, Filip Nereusz, Ignacy Loyola, Józef Kalasancjusz, Kamil de Lellis, Alojzy Gonzaga. Z entuzjazmem oddał się duszpasterstwu wśród chłopców przez Stowarzyszenie Nauki Chrześcijańskiej, gromadząc na nowo wokół siebie grupę młodych ludzi, z którymi 1 września 1574 r. założył Zgromadzenie Księży Reformowanych Maryi Panny, nazwane następnie Zakonem Kleryków Regularnych Matki Bożej. Swoim uczniom zalecał, by mieli „przed oczyma umysłu jedynie cześć, służbę i chwałę Ukrzyżowanego Jezusa Chrystusa”, a - jak przystało na dobrego aptekarza, nawykłego do dozowania dawek w zależności od ścisłych potrzeb - dodawał: „Unieście nieco swe serca ku Bogu i z Nim odmierzajcie wszystko”. Powodowany zapałem apostolskim, w maju 1605 r. wystosował do nowo wybranego papieża Pawła V Memoriał, w którym sugerował kryteria prawdziwej odnowy w Kościele. Zauważając, jak było „niezbędne, aby ci, którzy domagają się reformy ludzkich obyczajów, szukali, i to na początku, chwały Boga”, dodawał, że muszą oni wyróżniać się „prawością życia i doskonałością obyczajów, tak aby bardziej niż przymusem przyciągać łagodnością do reformy”. Zwracał ponadto uwagę, że „ten, kto chce dokonać poważnej reformy religijnej i moralnej, musi przede wszystkim, jak dobry lekarz, postawić właściwą diagnozę chorób, jakie trawią Kościół, aby na każdą z nich umieć przepisać najodpowiedniejsze lekarstwo”. I zauważał, że „odnowa Kościoła musi dokonywać się tak u przywódców, jak i u podwładnych, na górze i na dole. Musi zaczynać się od tego, kto rządzi, i objąć poddanych”. Dlatego też, zachęcając papieża do wspierania „powszechnej reformy Kościoła”, troszczył się o chrześcijańską formację ludu, a zwłaszcza chłopców, których należy wychowywać „od najwcześniejszych lat (...) w czystości wiary chrześcijańskiej i w świętych obyczajach”. Drodzy Bracia i Siostry, świetlana postać tego Świętego zachęca w pierwszej kolejności kapłanów i wszystkich chrześcijan, by stale dążyli do „wysokiej miary życia chrześcijańskiego”, którą jest świętość, każdy oczywiście stosownie do swego stanu. Tylko bowiem z wierności Chrystusowi może wypłynąć autentyczna odnowa kościelna. W owych latach, na kulturalnym i społecznym przełomie wieków XVI i XVII, zaczęły się zarysowywać przesłanki późniejszej kultury współczesnej, którą cechuje nieuzasadniony rozłam między wiarą a rozumem, którego ujemnymi następstwami są marginalizacja Boga wraz ze złudzeniem ewentualnej i całkowitej niezależności człowieka, który postanawia żyć tak, „jakby Boga nie było”. Jest to kryzys współczesnej myśli, o którym wielokrotnie miałem okazję wspominać i który przybiera często postać relatywizmu. Jan Leonardi wyczuwał, co jest prawdziwym lekarstwem na te bolączki duchowe, i zawarł to w stwierdzeniu: „Chrystus przede wszystkim”, Chrystus w centrum serca, w centrum historii i wszechświata. To Chrystusa - stwierdzał z mocą - ludzkość tak bardzo potrzebuje, ponieważ On jest naszą „miarą”. Nie ma dziedziny, której nie mogłaby dosięgnąć Jego moc; nie ma choroby, na którą nie znalazłoby się w Nim lekarstwo, nie ma problemu, którego w Nim nie dałoby się rozwiązać. „Albo Chrystus, albo nic!”. Oto jego recepta na wszelką reformę duchową i społeczną. Istnieje jeszcze jeden aspekt duchowości św. Jana Leonardiego, który chciałbym podkreślić. Przy wielu okazjach powtarzał on, że do żywego spotkania z Chrystusem dochodzi w Jego Kościele, świętym, choć kruchym, zakorzenionym w historii i w jej niekiedy niezbadanych kolejach, gdzie razem rosną zboże i kąkol (por. Mt 13, 30), lecz zawsze będącym sakramentem zbawienia. Mając jasną świadomość, że Kościół jest polem Bożym (por. Mt 13, 24), nie gorszył się jego ludzkimi słabościami. Dla zwalczenia kąkolu zdecydował się być dobrym zbożem: postanowił mianowicie miłować Chrystusa w Kościele i przyczyniać się do tego, aby stawał się on coraz bardziej Jego przejrzystym znakiem. Z wielkim realizmem patrzył na Kościół, na jego ludzką kruchość, ale też na to, że jest „polem Bożym”, narzędziem Boga dla zbawienia ludzkości. Ale nie tylko. Z miłości do Chrystusa pracował z zapałem nad oczyszczeniem Kościoła, aby był piękniejszy i święty. Rozumiał, że wszelka reforma ma dokonywać się wewnątrz Kościoła, a nigdy przeciwko Kościołowi. Pod tym względem św. Jan Leonardi był rzeczywiście niezwykły, a jego przykład pozostaje wciąż aktualny. Każda reforma dotyczy niewątpliwie struktury, przede wszystkim jednak musi dotykać serc ludzi wierzących. Tylko święci mężczyźni i kobiety, którzy dają się prowadzić Duchowi Bożemu, gotowi do radykalnych i śmiałych wyborów w świetle Ewangelii, odnawiają Kościół i przyczyniają się w decydujący sposób do budowy lepszego świata. Drodzy Bracia i Siostry, życiu św. Jana Leonardiego przyświecał zawsze blask „Świętego Oblicza” Jezusa, przechowywanego i czczonego w kościele katedralnym w Lukce - wymowny symbol i niepodlegająca dyskusji synteza wiary, jaka go ożywiała. Zdobyty przez Chrystusa jak apostoł Paweł, wskazywał on swoim uczniom i nadal wskazuje nam wszystkim chrystocentryczny ideał, dla którego „należy ogołocić się z wszelkiego własnego interesu i troszczyć jedynie o służbę Bogu”, mając „przed oczyma umysłu tylko cześć, służbę i chwałę Chrystusa Jezusa Ukrzyżowanego”. Obok oblicza Chrystusa nie spuszczał wzroku z macierzyńskiego oblicza Maryi. Ta, którą wybrał na Patronkę swego zakonu, była dla niego nauczycielką, siostrą i matką, i doświadczał Jej nieustannej opieki. Przykład i wstawiennictwo tego „fascynującego męża Bożego” niech będą, szczególnie w tym Roku Kapłańskim, wezwaniem i zachętą dla kapłanów i dla wszystkich chrześcijan, by z zapałem i entuzjazmem przeżywali swoje powołanie.