Przyznam, że nie dziwię się tak ostrej krytyce duchowieństwa. Kiedy ogląda się w obecnych czasach TV i przegląda większość mainstreamowych mediów, można się złapać za głowę. Gdy czerpie się wiedzę jedynie z wrogo nastawionych do Kościoła społeczności, nie sposób zauważyć prawdy. Perspektywa prawdziwej rzeczywistości zostaje rozmyta. Jasne, że źli księża się zdarzają. Też zalewa mnie krew, gdy słyszę o kolejnych aferach czy kryciu przestępstw, ale generalizowanie i wrzucanie wszystkich do jednego worka jest po prostu nie w porządku. Gdy mówisz, że nie kochasz Kościoła i nie chcesz mieć z nim nic wspólnego, bo jakaś jego część okazała się przestępcami, to tak jakbyś wypierał się Polski, ponieważ część Polaków to bandyci i oszuści. Warto spojrzeć szerzej, by zobaczyć więcej. Znam mnóstwo świetnych księży, którzy swoją pokorną pracą i służbą czynią ten świat piękniejszym. Tylko dlaczego mówi się o nich tak mało?
Ksiądz, który mieszka z bezdomnymi
Archiwum "Betlejem"
Ks. Mirosław Tosza i jego podopieczni
Reklama
Ksiądz Mirosław Tosza to założyciel Wspólnoty Betlejem w Jaworznie. Mógł zbudować bogatą plebanię, wybrał jednak wyremontowanie ponadstuletniego budynku po zrujnowanej szkole. Na co dzień mieszka w nim z kilkunastoma bezdomnymi.
Sam ich tak nie nazywa – dla niego to domownicy. Nie prowadzi przytułku czy schroniska, ale tworzy z nimi prawdziwy dom. Jak mówi znany podróżnik Jasiek Mela: – W misji ks. Mirka i Betlejem najbardziej urzeka mnie to, że mimo ubóstwa nie sprzedaje się tutaj biedy, choć tak byłoby najłatwiej. To dom otwarty dlawszystkich, a każde odwiedziny przypominają, że godność jest największym bogactwem człowieka. Brat Cordian Szwarc dodaje: – Zachwyca mnie to, że Betlejem stało się bezpieczną przystanią dla potrzebujących. Zachwyca mnie także różnorodność tego miejsca. W tej przestrzeni można doświadczyć kapłaństwa, które realizuje się w żywej relacji z potrzebującymi.
Archiwum Wspólnoty Betlejem
ks. Mirosław Tosza
Franciszkanie pomagają w beznadziei
Reklama
Ojciec Tomasz Trawiński to duchowy opiekun franciszkańskiego Ośrodka Leczenia Uzależnień „San Damiano”, którego celem jest szeroko rozumiana profilaktyka uzależnień oraz udzielanie profesjonalnej pomocy osobom zagrożonym, uzależnionym oraz ich rodzinom. Jak sam podkreśla: – Źródła uzależnień i problemów młodych ludzi, którzy są naszymi pacjentami, są różne: atmosfera, w której wzrastali w domach rodzinnych, samotność, próba zaistnienia w grupie rówieśników, pustka egzystencjalna, traumy, brak wiary... zapewne ilu pacjentów, tyle historii. Ośrodek staje się miejscem, w którym osoby z problemami zostają docenione i zauważone – miejscem, w którym odbudowuje się ich poczucie własnej wartości, tak często zagubione w bólu i nałogach. Kasia, jedna z byłych pacjentek „San Damiano”, wyznaje: – W tym momencie mam pracę, przyjaciół, swoje zainteresowania; jestem bezpieczna i gotowa do walki z nałogiem. Owszem, będę musiała walczyć do końca życia, zawsze muszę być czujna, ale dzięki tym ludziom i temu miejscu w Chęcinach wiem, iż jest to realne, i mam na to siły. Dzieją się tutaj wielkie rzeczy, nie tylko ze mną, ale i z moimi przyjaciółmi z ośrodka. Ludzie przyjeżdżają tu tak naprawdę jako wraki, pełni bólu i cierpienia, które zgotowali sobie i innym, upodleni, bez żadnych perspektyw – a wyjeżdżają przemienieni. Z kolei 24-letni Łukasz, który rok temu zakończył terapię, mówi: – Dziękuję wszystkim, którzy służą w tym ośrodku. To niesamowite miejsce, widać, że tutaj ludzie zaczynają mieć wiarę w to, iż mogą żyć godnie w społeczeństwie, zgodnie z jego normami, a nie muszą być na jego marginesie, owładnięci uzależnieniami. To miejsce, w którym dzieją się prawdziwe cuda.
Służba do końca
– Boli mnie, kiedy słyszę o pacjentach odchodzących bez naszej posługi – mówi ks. Mirosław Bandos, kapelan z Radomskiego Szpitala Specjalistycznego. Zwłaszcza w dzisiejszych czasach posługa kapelanów wymaga ogromnej odwagii poświęcenia. Wielu z nich od początku pandemii nie wyobrażało sobie przerwania swojej służby najsłabszym. Ksiądz Mirek poświęca się swojej pracy do końca. Do dyspozycji chorych jest 24 godziny na dobę przez 7 dni w tygodniu. – Jako kapelani mamy dyżury w szpitalu, a po ich zakończeniu jesteśmy zawsze pod telefonem. Posługa kapelana to nie tylko posługa sakramentalna, to także wsparcie, często jest to posługa „słuchająca” – zaznacza ks. Arkadiusz Zawistowski, krajowy duszpasterz służby zdrowia.
Zmiana perspektywy
Reklama
Powyższe przykłady to jedynie niewielki zarys całego dobra, które dzieje się w Kościele. To właśnie Kościół katolicki jest, zaraz po państwie, największą instytucją niosącą pomoc najsłabszym, skrzywdzonym, chorym, poturbowanym przez życie.
Pomoc Kościoła dociera do milionów Polaków przez 5,5 tys. dzieł charytatywnych. Składa się na to prawie tysiąc placówek pomagających bezdomnym, ponad tysiąc dzieł skierowanych do dzieci i młodzieży oraz samotnych matek, a także ponad siedemset przeznaczonych do osób starszych i niepełnosprawnych.
Reklama
Boli mnie, gdy widzę tak wielu dobrych, pokornych księży, którzy stają pod ostrzałem skrzywionej opinii społecznej. Ich ciężka praca, służba i oddanie ludziom zostają zepchnięte na totalny margines. Jako młody, świecki katolik nie godzę się na to, żeby księży kojarzono z pedofilami czy złodziejami. Błędy jednostki nie mogą rzutować na całość. To po prostu nie fair.
Młodzi mówią, po co światu ksiądz
Kapłan jest potrzebny przede wszystkim po to, by przez jego posługiwanie wśród ludzi miłość Chrystusa stawała się realnie obecna dzięki sakramentom, które sprawuje. Współcześnie kapłana można porównać do pewnego rodzaju USB. Tak jak nośnik danych umocowany jest do głównego urządzenia, aby przejmować od niego dane, tak ksiądz poprzez święcenia, nieustannie „podpięty” do łaski Boga, ma od Niego czerpać i te ściągnięte „dane Jezusowej Miłości” przekazywać tam, gdzie został posłany.
Łukasz
Człowiekowi ksiądz jest potrzebny do odkrywania tajemnicy Eucharystii, ogólnie: sakramentów świętych. Gdyby nie było księdza, to nie moglibyśmy się pogodzić z Panem Bogiem poprzez spowiedź!
Kamila
