Czy to nie dziwne zjawisko: 22 mężczyzn ugania się po murawie za jedną piłką, a do tego obserwuje ich cały wielki stadion, pełen rozszalałych kibiców, nie mówiąc już o tych, co siedzą przed telewizorami. Jest to działanie zupełnie bezsensowne i praktycznie niczemu niesłużące, no bo co z tego, że owa piłka wpadnie od czasu do czasu do bramki? Świat od tego nie będzie ani lepszy, ani bogatszy, ani nawet mądrzejszy...
A jednak! A jednak jest coś w tym, że każdy gol to nagły podskok serca do gardła, czasami okraszony niekontrolowanymi okrzykami i nawet dziwnymi ruchami przypominającymi podskoki, a mówię to tylko z punktu widzenia odbiorcy telewizyjnego. Czas mistrzostw czy igrzysk olimpijskich to czas zaniku zainteresowań innymi obrazami niż transmisje sportowe, bo wobec nich każdy film jest nudny, a teatr tylko śmieszy. To na boisku rozgrywa się prawdziwa tragedia lub komedia - zależnie od tego, z kim się identyfikujemy.
Wielkie zawody sportowe mają jeszcze to do siebie, że wzbudzają ogromne patriotyczne emocje. I nie chodzi tu nawet o ten moment kulminacyjny z flagą narodową i hymnem. Po prostu cały świat wtedy podzielony jest na dwie części - My i Oni. My - to nasza ukochana reprezentacja, a Oni - to cała reszta świata. My - to piękno, ciepło, serdeczność, miłość. Oni - to cała masa wrogów, podstępnych i złych, którzy tylko czekają na nasze potknięcie, by nas pognębić i dobić. Pojęcie „szlachetnego przeciwnika” należy już tylko do rycerskiej literatury.
A jednak jakoś szkoda, że na stadionach Portugalii zabrakło w tym roku polskich chłopaków. To tak, jakby Unia Europejska bawiła się bez nas, bez Polski. My jesteśmy tylko widzami. I aż strach pomyśleć, jak to będzie w przyszłości, bo może mistrzostwa za ileś tam lat to będą rozgrywki tylko między czterema drużynami - Ameryką, Azją, Afryką i Europą...