Kto obroni najdroższe Polakom Wartości?

W trakcie trwających w Brukseli w październiku br. "Europaliów" zaprezentowana została zwiedzającym polska wystawa pt. "Irreligia", na której pokazano m.in. kopię Jasnogórskiego Obrazu Matki Bożej z domalowanymi wąsami i obraz przedstawiający mężczyzn profanujących Chrystusa. Niemal równocześnie w Londynie odbył się pokaz mody, w którym symbole religijne potraktowane zostały w sposób obrazoburczy. Wystawa i pokaz mody wywołały skandal. Jasna Góra, redakcje pism katolickich, w tym Niedzieli, zasypywane są protestami oburzonych i wstrząśniętych ludzi z Polski i z zagranicy. W poprzednim numerze naszego tygodnika redaktor naczelny ks. inf. Ireneusz Skubiś zaapelował do czytelników o składanie u władz polskich oficjalnych protestów potępiających "artystyczne" ekscesy w Brukseli i Londynie, mających na celu zapobieżenie podobnym hańbom w przyszłości. Odzew był natychmiastowy i nadspodziewanie duży. Poniżej drukujemy wyjątki z listów do Redakcji.
"Wydarzenia te przynoszą wstyd wszystkim uczciwym twórcom kultury w Polsce, obrażają uczucia religijne Polaków i szkodzą dobremu imieniu Polski w świecie" - napisał w liście protestacyjnym do ministra kultury Andrzeja Celińskiego prezes KIK w Częstochowie Adam Banaszkiewicz.
Stowarzyszenie "Rodzina Polska" z Łodzi nazwało wystawę w Brukseli i pokaz mody w Londynie działaniem bluźnierczym, utwierdzającym katolików w przekonaniu, że "Unia Europejska nie zapewnia praw osobom wierzącym. Unia Europejska nie ma szacunku dla wiary i religii". Obawy Stowarzyszenia budzą informacje, że wystawa "Irreligia" po skandalu w Brukseli ma być pokazana także w Polsce.
Głos w tej sprawie zabrali także prawnicy zrzeszeni w Stowarzyszeniu Polskich Prawników Katolickich. Mec. Tadeusz Szymański - prezes Zarządu Stowarzyszenia przyznaje, że osobiście i "wielokrotnie informował środowiska katolickie o atakach prowadzonych przeciwko Kościołowi, które nie ominęły również wizerunku Najświętszej Maryi Panny". Protestują także Koła Przyjaciół Radia Maryja w całym kraju. Jednym z wielu jest list z Chełmka, w którym przyjaciele toruńskiego Radia, solidaryzując się z oficjalnym protestem Jasnej Góry, oczekują, iż zarówno władze państwowe, jak i kościelne "zajmą zdecydowaną postawę wobec tego typu przejawów nietolerancji wobec ludzi wierzących i barbarzyństwa, które jest zaprzeczeniem polskiej kultury, wyrosłej przecież w blasku Krzyża i Ewangelii".
Polskie Stowarzyszenie Morsko-Gospodarcze z Gdyni uznało za kolejny skandal to, iż mimo protestów ludzi wierzących brukselska obrazoburcza wystawa ma trwać do stycznia 2002 r.! Autorzy protestu dowodzą, że ostatnie ekscesy wpisują się w długą historię walki sił zła z Kościołem. W ostatnim półwieczu doświadczaliśmy brutalnej wojny z wiarą wytoczonej przez komunistów, a potem zwolenników "socjalizmu z ludzką twarzą". W ostatnim dziesięcioleciu do walki tej zostali wprzęgnięci "specjaliści" od mediów i "eksperci" od psychologii, socjologii, medycyny i pedagogiki. Niestety, dołączyli do nich tzw. artyści. "W meczecie zdejmuje się buty - piszą autorzy protestu - a muzułmanie nie pozwolą kpić z Koranu. Nikt nie pluje na jerozolimską Ścianę Płaczu. Zdejmij czapkę, bluźnierco! I w pokorze pochyl głowę. Jeżeli sam nie znasz wiary w Boga, to przynajmniej uszanuj wiarę innych i tradycje pokoleń Narodu Polskiego. I nie będzie to twój łaskawy gest. Tego wymaga człowieczeństwo".
Ponad 100 nazwisk widnieje pod protestem katolików ziemi łowickiej, którzy uznali wyczyny polskich "artystów" w Brukseli i Londynie za akt terroryzmu psychologicznego, wymierzonego w katolików na całym świecie. Co więcej, przepraszają Belgów i Anglików za postawienie ich w niezręcznej sytuacji i wywołanie olbrzymiego skandalu przez " podających się za naszych rodaków trzech ´artystów´ z Polski". Ponad 80 podpisów znalazło się pod listem, jaki do Prezydenta RP i Premiera Rządu wystosowali oburzeni krakowianie. Z bólem przyjęli ten akt ośmieszania polskiej religijności, a zwłaszcza znieważanie Chrystusa i Jego Matki, której nasz naród tyle zawdzięcza. Autorzy protestu żądają od władz polskich oficjalnego "napiętnowania haniebnych czynów ( ...) i pociągnięcia winnych do odpowiedzialności sądowej". Krakowianie są także zdania, że wybryki te to nowy rodzaj terroryzmu, który pustoszy świat.
Warszawskie Towarzystwo im. Stanisława ze Skarbimierza zażądało od min. Barbary Piwnik wszczęcia dochodzenia z art. 196 KK (naruszenie uczuć religijnych). Pod wnioskiem podpisało się ok. 300 osób.
Polakom mieszkającym w Kanadzie także trudno pogodzić się z faktem, że polską kulturę reprezentują na europejskich salonach przedsięwzięcia o wątpliwej wartości artystycznej, w żaden sposób nie przystające do polskiej kultury, jej tradycji czy dzieł wielkich twórców. Polacy z kanadyjskiego Edmonton, konkretnie parafianie kościołów pw. Królowej Różańca Świętego i Matki Bożej Królowej Polski, w liście protestacyjnym wysłanym do Premiera, Ministra Kultury i Ministra Spraw Zagranicznych domagają się "usunięcia ze stanowisk i ukarania działających na szkodę Polski przedstawicieli środowisk artystycznych w osobach Kazimierza Piotrowskiego - kuratora oddziału Muzeum Narodowego w Warszawie, Wodka Majewskiego - dyrektora bluźnierczej brukselskiej wystawy oraz projektanta ´mody´ Arkadiusza Weremczuka".
Polonia kanadyjska jest radykalna w swych żądaniach, bowiem domaga się dodatkowo, aby Minister Kultury i Minister Spraw Zagranicznych wystąpili do sponsorów wystawy, czyli władz Brukseli, z żądaniem przeproszenia Ojca Świętego i Polaków, przeproszenia Episkopatu Polski i wystosowania na ręce przedstawiciela Stolicy Apostolskiej stosownych wyrazów ubolewania za obrazę wszystkich katolików i chrześcijan na świecie. Pod tym listem protestacyjnym zebrano dotąd blisko 300 podpisów. Dotąd, ponieważ Polacy z Edmonton mają zamiar kontynuować swój protest.
Przeciwko pseudoartystycznym ekscesom pokazywanym w Brukseli i Londynie protestują też zwykli obywatele, np. rodzina Fedorowskich z Ulanowa w liście do Redakcji prosi o wielką modlitwę przebłagalną całego narodu za niegodziwe czyny polskich "artystów". Dorota Ekes z Elbląga napisała, że oba skandaliczne wydarzenia to "swoiste, uwarunkowane szaleństwem szatana krzyżowanie Chrystusa, nieustanne ranienie Jego Matki i znęcanie się nad chrześcijanami". Do premiera Millera wystosował swój protest Alfred Trybus z Krosna. Oburzony wystawą i londyńskim pokazem mody autor listu żąda od rządu RP "poczynienia odpowiednich kroków zapobiegawczych, aby podobne ekscesy nie miały miejsca w przyszłości" .
Mamy nadzieję, że skandaliczna wystawa z Brukseli nie trafi do Polski, co więcej - że wszelki ślad po niej zaginie, a jej twórcy z artystycznym "wilczym biletem" nie znajdą miejsca, gdzie mogliby pokazać swoje "dzieła", nawołujące rzekomo do dialogu religijnego, jak napisano we wstępie do brukselskiej wystawy. Trudno nam uwierzyć, że ktokolwiek przy zdrowych zmysłach proponuje dialog, rozpoczynając od obrażania innych ludzi i kalania rodowego gniazda. Są granice, Panowie, nawet w sztuce, choć niektórzy z Was nie chcą przyjąć tego do wiadomości.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Drodzy Bracia i Siostry! Pojutrze, 9 października, minie 400 lat od śmierci św. Jana Leonardiego, założyciela Zgromadzenia Kleryków Regularnych Matki Bożej, kanonizowanego 17 kwietnia 1938 r. i ogłoszonego 8 sierpnia 2006 r. patronem farmaceutów. Wspominamy go także ze względu na wielki zapał misyjny. Wraz z ks. Juanem Bautistą Vivesem i jezuitą Martinem de Funesem zaprojektował i przyczynił się do powołania specjalnej kongregacji Stolicy Apostolskiej do spraw misji, czyli przyszłej Propaganda Fide, i do późniejszych narodzin Collegium Urbanianum, które w ciągu wieków przygotowało tysiące kapłanów, w tym wielu męczenników, do ewangelizowania narodów. Mamy zatem do czynienia ze świetlaną postacią kapłana, którego chciałbym postawić za wzór wszystkim prezbiterom w tym Roku Kapłańskim. Zmarł w 1609 r. na grypę, którą zaraził się, gdy w rzymskiej dzielnicy Campitelli opiekował się ofiarami tej epidemii. Jan Leonardi urodził się w 1541 r. w Diecimo w prowincji Lukka jako ostatni z siedmiorga rodzeństwa. Okres dojrzewania wyznaczał mu rytm wiary przeżywanej w zdrowym i pracowitym ognisku domowym, jak również stałe uczęszczanie do pracowni ziół i lekarstw w rodzinnej miejscowości. Gdy miał siedemnaście lat, ojciec zapisał go na kurs zawodowy w Lukce, aby został aptekarzem, a raczej zielarzem, jak się wówczas mówiło. Młody Jan Leonardi pilnie i gorliwie uczęszczał na zajęcia prawie dziesięć lat, ale gdy, zgodnie z przepisami prastarej Republiki Lukki, zdobył oficjalny dyplom, upoważniający go do otwarcia własnej placówki, zaczął zastanawiać się, czy nie nadeszła chwila spełnienia planów, które zawsze nosił w sercu. Po dojrzałej refleksji zdecydował się na kapłaństwo. I tak, porzuciwszy zielarnię i zdobywszy odpowiednie przygotowanie teologiczne, przyjął święcenia kapłańskie i w dniu Ofiarowania Pańskiego 1572 r. odprawił swoją prymicyjną Mszę św. Nie zarzucił jednak swej pasji dla farmakopei, czuł bowiem, że wiedza zawodowa aptekarza może mu pomóc w pełnym urzeczywistnieniu swego powołania, czyli przekazywania ludziom, przez święte życie, „Bożego lekarstwa”, którym jest Jezus Chrystus ukrzyżowany i zmartwychwstały, „miara wszech rzeczy”. Ożywiany przekonaniem, że takiego lekarstwa wszystkie ludzkie istoty potrzebują ponad wszystko, św. Jan Leonardi starał się uczynić z osobistego spotkania z Jezusem Chrystusem podstawową rację własnego istnienia. „Koniecznie trzeba zaczynać od Chrystusa” - lubił często powtarzać. Prymat Chrystusa nad wszystkim stał się dla niego konkretnym kryterium ocen i działania oraz zasadą pobudzającą jego działalność kapłańską, którą pełnił w okresie szerokiego i powszechnego ruchu odnowy duchowej w Kościele, dzięki rozkwitowi nowych instytutów zakonnych i świetlanemu świadectwu takich świętych, jak Karol Boromeusz, Filip Nereusz, Ignacy Loyola, Józef Kalasancjusz, Kamil de Lellis, Alojzy Gonzaga. Z entuzjazmem oddał się duszpasterstwu wśród chłopców przez Stowarzyszenie Nauki Chrześcijańskiej, gromadząc na nowo wokół siebie grupę młodych ludzi, z którymi 1 września 1574 r. założył Zgromadzenie Księży Reformowanych Maryi Panny, nazwane następnie Zakonem Kleryków Regularnych Matki Bożej. Swoim uczniom zalecał, by mieli „przed oczyma umysłu jedynie cześć, służbę i chwałę Ukrzyżowanego Jezusa Chrystusa”, a - jak przystało na dobrego aptekarza, nawykłego do dozowania dawek w zależności od ścisłych potrzeb - dodawał: „Unieście nieco swe serca ku Bogu i z Nim odmierzajcie wszystko”. Powodowany zapałem apostolskim, w maju 1605 r. wystosował do nowo wybranego papieża Pawła V Memoriał, w którym sugerował kryteria prawdziwej odnowy w Kościele. Zauważając, jak było „niezbędne, aby ci, którzy domagają się reformy ludzkich obyczajów, szukali, i to na początku, chwały Boga”, dodawał, że muszą oni wyróżniać się „prawością życia i doskonałością obyczajów, tak aby bardziej niż przymusem przyciągać łagodnością do reformy”. Zwracał ponadto uwagę, że „ten, kto chce dokonać poważnej reformy religijnej i moralnej, musi przede wszystkim, jak dobry lekarz, postawić właściwą diagnozę chorób, jakie trawią Kościół, aby na każdą z nich umieć przepisać najodpowiedniejsze lekarstwo”. I zauważał, że „odnowa Kościoła musi dokonywać się tak u przywódców, jak i u podwładnych, na górze i na dole. Musi zaczynać się od tego, kto rządzi, i objąć poddanych”. Dlatego też, zachęcając papieża do wspierania „powszechnej reformy Kościoła”, troszczył się o chrześcijańską formację ludu, a zwłaszcza chłopców, których należy wychowywać „od najwcześniejszych lat (...) w czystości wiary chrześcijańskiej i w świętych obyczajach”. Drodzy Bracia i Siostry, świetlana postać tego Świętego zachęca w pierwszej kolejności kapłanów i wszystkich chrześcijan, by stale dążyli do „wysokiej miary życia chrześcijańskiego”, którą jest świętość, każdy oczywiście stosownie do swego stanu. Tylko bowiem z wierności Chrystusowi może wypłynąć autentyczna odnowa kościelna. W owych latach, na kulturalnym i społecznym przełomie wieków XVI i XVII, zaczęły się zarysowywać przesłanki późniejszej kultury współczesnej, którą cechuje nieuzasadniony rozłam między wiarą a rozumem, którego ujemnymi następstwami są marginalizacja Boga wraz ze złudzeniem ewentualnej i całkowitej niezależności człowieka, który postanawia żyć tak, „jakby Boga nie było”. Jest to kryzys współczesnej myśli, o którym wielokrotnie miałem okazję wspominać i który przybiera często postać relatywizmu. Jan Leonardi wyczuwał, co jest prawdziwym lekarstwem na te bolączki duchowe, i zawarł to w stwierdzeniu: „Chrystus przede wszystkim”, Chrystus w centrum serca, w centrum historii i wszechświata. To Chrystusa - stwierdzał z mocą - ludzkość tak bardzo potrzebuje, ponieważ On jest naszą „miarą”. Nie ma dziedziny, której nie mogłaby dosięgnąć Jego moc; nie ma choroby, na którą nie znalazłoby się w Nim lekarstwo, nie ma problemu, którego w Nim nie dałoby się rozwiązać. „Albo Chrystus, albo nic!”. Oto jego recepta na wszelką reformę duchową i społeczną. Istnieje jeszcze jeden aspekt duchowości św. Jana Leonardiego, który chciałbym podkreślić. Przy wielu okazjach powtarzał on, że do żywego spotkania z Chrystusem dochodzi w Jego Kościele, świętym, choć kruchym, zakorzenionym w historii i w jej niekiedy niezbadanych kolejach, gdzie razem rosną zboże i kąkol (por. Mt 13, 30), lecz zawsze będącym sakramentem zbawienia. Mając jasną świadomość, że Kościół jest polem Bożym (por. Mt 13, 24), nie gorszył się jego ludzkimi słabościami. Dla zwalczenia kąkolu zdecydował się być dobrym zbożem: postanowił mianowicie miłować Chrystusa w Kościele i przyczyniać się do tego, aby stawał się on coraz bardziej Jego przejrzystym znakiem. Z wielkim realizmem patrzył na Kościół, na jego ludzką kruchość, ale też na to, że jest „polem Bożym”, narzędziem Boga dla zbawienia ludzkości. Ale nie tylko. Z miłości do Chrystusa pracował z zapałem nad oczyszczeniem Kościoła, aby był piękniejszy i święty. Rozumiał, że wszelka reforma ma dokonywać się wewnątrz Kościoła, a nigdy przeciwko Kościołowi. Pod tym względem św. Jan Leonardi był rzeczywiście niezwykły, a jego przykład pozostaje wciąż aktualny. Każda reforma dotyczy niewątpliwie struktury, przede wszystkim jednak musi dotykać serc ludzi wierzących. Tylko święci mężczyźni i kobiety, którzy dają się prowadzić Duchowi Bożemu, gotowi do radykalnych i śmiałych wyborów w świetle Ewangelii, odnawiają Kościół i przyczyniają się w decydujący sposób do budowy lepszego świata. Drodzy Bracia i Siostry, życiu św. Jana Leonardiego przyświecał zawsze blask „Świętego Oblicza” Jezusa, przechowywanego i czczonego w kościele katedralnym w Lukce - wymowny symbol i niepodlegająca dyskusji synteza wiary, jaka go ożywiała. Zdobyty przez Chrystusa jak apostoł Paweł, wskazywał on swoim uczniom i nadal wskazuje nam wszystkim chrystocentryczny ideał, dla którego „należy ogołocić się z wszelkiego własnego interesu i troszczyć jedynie o służbę Bogu”, mając „przed oczyma umysłu tylko cześć, służbę i chwałę Chrystusa Jezusa Ukrzyżowanego”. Obok oblicza Chrystusa nie spuszczał wzroku z macierzyńskiego oblicza Maryi. Ta, którą wybrał na Patronkę swego zakonu, była dla niego nauczycielką, siostrą i matką, i doświadczał Jej nieustannej opieki. Przykład i wstawiennictwo tego „fascynującego męża Bożego” niech będą, szczególnie w tym Roku Kapłańskim, wezwaniem i zachętą dla kapłanów i dla wszystkich chrześcijan, by z zapałem i entuzjazmem przeżywali swoje powołanie.