Agnieszka Dziarmaga: - Zimowe Igrzyska Olimpijskie w Vancouver już za nami. Są sukcesy sportowców, radość i duma kibiców. Ksiądz Biskup jako delegat Konferencji Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa Sportowców, wraz z ks. Edwardem Pleniem SDB, kapelanem sportowców, towarzyszył polskiej ekipie. W jaki sposób, zdaniem Księdza Biskupa, spożytkować zdobyte medale i sukcesy, jak w życiu społecznym wykorzystać postawę polskich sportowców?

Bp Marian Florczyk: - Zmagania olimpijskie potwierdziły, iż sport jest nośnikiem patriotyzmu, wielu wartości, kształtowania postaw i człowieczeństwa w ogóle. Podziwiałem postawę polskich sportowców, którzy dawali z siebie wszystko - w żadnym przypadku nie zaobserwowałem zimnej kalkulacji. Sport - to wygrany i przegrany, to także niespodzianki. Wszyscy liczyliśmy na sukces Justyny Kowalczyk, która jest w życiowej formie, ale raczej niewielu spodziewało się srebrnych medali Adama Małysza ani brązowego polskich panczenistek. Zawsze do zawodów staje człowiek - nie maszyna, nie komputer - tylko człowiek ze swoimi problemami, oczekiwaniami, psychiką i dyspozycją danego dnia. Obok zawodnika duchowo „staje” jego duszpasterz - z modlitwą w intencji dobrych zawodów, wsparciem duchowym, życzliwym słowem. Duszpasterz ma szansę zaobserwować kreatywną rolę sportu dla postaw ludzkich i z drugiej strony pozytywnie wpływać na postawę samych zawodników. Warto o tym pamiętać po sukcesie olimpiady, z której Polacy przywieźli aż sześć medali, nadspodziewanie wyprzedzając choćby taką potęgę w sportach zimowych, jak Finlandia. Teraz nie wolno osiąść na laurach, ale należy zadbać, aby sukces zmobilizował do pracy długofalowej, do troski o sportową edukację dzieci. Przykłady pracowitości, determinacji i skromności polskich sportowców - uczestników olimpiady - to dobre wzory do naśladowania.
Potrzebę duszpasterstwa sportowców dostrzega kierownictwo PKOL i ministerstwo sportu, chcąc stworzyć jak najdogodniejsze warunki dla sportowców, aby mogli mieć zapewnione spełnianie własnych potrzeb religijnych. Również przy budowie stadionów na Euro 2012, w projektach są uwzględniane „kaplice” - miejsca z przeznaczeniem na modlitwę.
Zapewniam, że sportowcy zawsze mogą liczyć na wsparcie Kościoła. Wiedziałem o tym, że zakonnice i zakonnicy w wielu wspólnotach modlili się o pomyślność polskiej ekipy podczas olimpiady.

- Był Ksiądz Biskup jedynym hierarchą Kościoła katolickiego towarzyszącym sportowcom podczas olimpiady zimowej. Na czym polegała opieka duszpasterska ze strony Księdza Biskupa i ks. Plenia wobec polskiej ekipy olimpijskiej?

- Sprawowaliśmy niedzielne Msze św. w dwóch wioskach olimpijskich i w kościele św. Kazimierza dla Polonii w Vancouver, odprawiliśmy Mszę św. w Środę Popielcową z posypaniem głów popiołem, a także Mszę św. po śmierci gruzińskiego saneczkarza. Wielu sportowców, trenerów i członków ekipy olimpijskiej, z kierownictwem i zarządem PKOL, zgromadziła Msza św. w intencji zmarłej przed rokiem Kamili Skolimowskiej. Swoją postawą uczestnicy podkreślili przynależność do wspólnoty ludzi sportu w trosce o poczucie bycia jedną wielką sportową rodziną. Uczestnicy podczas Mszy św. włączali się w śpiew psalmów i modlitwę wiernych, czytali słowo Boże. Jako duszpasterze w dniach olimpiady służyliśmy także radą, jak uporządkować życie sakramentalne, czy też jak np. uzupełnić braki w katechezie przedmałżeńskiej. Dużo czasu na rozmowach spędziłem z trenerami. W Whistler, gdzie mieszkali skoczkowie i narciarze, bardzo znaczny procent ekipy uczestniczył we Mszach świętych.
Warto dodać, że własną duszpasterską opiekę miały także inne ekipy, np. z Włoch, gdzie był kapelan polskiego pochodzenia, z Austrii (kapelan już po raz 15. towarzyszył austriackiej ekipie olimpijskiej), z Norwegii (w której reprezentacji było niewielu katolików) czy z Niemiec (gdzie było dwóch kapelanów). Kanadyjski biskup miejsca wezwał do życzliwego przyjęcia ekip olimpijskich i „radykalnej gościnności”, do stworzenia dobrego klimatu dla wszystkich gości.

- Miał Ksiądz Biskup także stały kontakt z Polonią kanadyjską.

- Bardzo wielu Polaków z Polonii kanadyjskiej uczestniczyło w niedzielnych Mszach św. w kościele św. Kazimierza w Vancouver, gdzie ponadto organizowano spotkania z polskimi sportowcami i działaczami. Podczas jednego z takich spotkań, w środowisku Polonii znalazła się osoba - profesor w dziedzinie psychiatrii, która zadeklarowała pomoc dla rodziny tragicznie zmarłego gruzińskiego saneczkarza. Kazimierz Kowalczyk, szef Polskiej Misji Olimpijskiej, umożliwił tej osobie kontakt z reprezentacją gruzińską (warto tutaj wspomnieć solidarność świata sportowego z ekipą gruzińską w obliczu tej tragedii, widoczną choćby podczas inauguracji igrzysk czy we wpisach do księgi kondolencyjnej, wyłożonej w wiosce olimpijskiej).
Polonia była ciekawa opowieści o polskiej ekipie, przeżywała występy i sukcesy, przygotowała się także na przyjęcie polskich kibiców. Gościła delegację z Mszany Dolnej (gmina, w której leży rodzinna Kasina Wielka Justyny Kowalczyk, przyp. red.), m.in. z wójtem gminy i z siostrą naszej medalistki. Na zakończenie olimpiady przygotowano piękny koncert galowy z udziałem Katarzyny Skrzyneckiej i Jacka Wójcickiego oraz artystów polonijnych. Wiele osób polskiego pochodzenia pomagało jako wolontariusze. Wśród Polonii spotkałem także i kielczan. Myślę, że wskutek olimpiady, ale i przez obecność we wspólnocie i udział we Mszach św., członkowie Polonii odczuli na powrót silne więzy z Ojczyzną.