Przed 90 laty, 11 listopada 1918 r., po 123 latach niewoli Polska odzyskała upragnioną niepodległość. Czy radość tamtych dni żyje w sercach dzisiejszych pokoleń Polaków, czy jest w nich wdzięczność dla tych, którzy o tę wolność walczyli i zabiegali, czy żyje pamięć o trudnej historii Polski i jej chlubnych kartach?
W praktyce różnie to bywa. Z jednej strony, znicze płonące 11 listopada przed pomnikami i na mogiłach bohaterów tamtych dni mogą zdawać się być dowodem naszej ogromnej wdzięczności za to, że dzięki ich przelanej krwi możemy żyć w wolnej Polsce. Z drugiej strony, niestety, można odnieść wrażenie, że jest to pamięć od wielkiego dzwonu - pamięć jednodniowa, ulotna, znikająca wraz z ostatnim liściem na drzewie. W ciągu roku nie widać tej wdzięczności dla bohaterów i twórców naszej niepodległości. Młodzież pytana, z czym kojarzy się data 11 listopada często bez skutku szuka w pamięci właściwej odpowiedzi. Podobnie ma się rzecz z innymi historycznymi datami - 3 maja, 1 sierpnia, datami rozbiorów, powstań. Bolesne to dla starszego pokolenia Polaków, pokolenia, które już odchodzi. I niestety, odchodzi z niezasłużonym poczuciem klęski, że nie zdołało skutecznie nauczyć młodszych pokoleń nie tylko znajomości, ale i wierności polskiej historii, nie zdołało skutecznie zaszczepić w sercach młodych wierności tożsamości narodowej, zdrowo pojętej narodowej dumy. W zapomnienie odchodzą narodowe pieśni, jak i piosenki czy dziecięce pioseneczki, które jeszcze śpiewały nasze babcie i mamy. Pokolenie dzisiejszych 40-latków w jakimś procencie jeszcze je pamięta, ale czy przekazuje swoim dzieciom? To wielka rzadkość. Z kanonu lektur szkolnych odchodzą w zapomnienie dzieła, na których wychowywało się wiele pokoleń Polaków. Smutne to i zatrważające…
Niech zatem przynajmniej 11 listopada nie zabraknie nas na dziękczynnej modlitwie w świątyniach, weźmy udział w uroczystościach obchodów Święta Niepodległości, niech nie zabraknie nas na cmentarzach i w miejscach pamięci. Na co dzień natomiast, nie zapominajmy o historii Polski, pielęgnujmy naszą tożsamość i tradycje. Tego życzyliby sobie bohaterowie i świadkowie tamtych dni, także zmarli członkowie naszych rodzin - ci, którzy uczyli nas pierwszej modlitwy, ojczystego języka i historii.
Wolontariat to nie tylko piękna postawa serca i szkoła odpowiedzialności – to także bardzo konkretny zysk w rekrutacji. Uczeń, który przepracuje co najmniej 30 godzin wolontariatu i otrzyma wpis na świadectwie, zyskuje aż 3 dodatkowe punkty. To niewiele wysiłku, a ogromna wartość: dla innych i… dla własnej przyszłości. Pośród wielu czynników kształtujących dojrzałe społeczeństwo obywatelskie wolontariat zajmuje miejsce szczególne. To przestrzeń uczenia się solidarności, odpowiedzialności za drugiego człowieka, wrażliwości i współodpowiedzialności za wspólnotę. I właśnie taką rolę od lat pełnią Szkolne Koła Caritas.
Szkolne Koło Caritas to katolicka organizacja uczniowska działająca w oparciu o wolontariat. Może powstać w szkole podstawowej, średniej i — jeśli istnieje taka tradycja — w dawnych gimnazjach. Nad działalnością czuwa nauczyciel-opiekun zatwierdzony przez dyrektora szkoły w porozumieniu z dyrektorem Caritas, natomiast nad formacją duchową – asystent kościelny, najczęściej katecheta. Celem Koła nie jest tylko „robienie akcji charytatywnych”, ale formowanie postawy chrześcijańskiej miłości, uwrażliwianie na cierpienie i potrzeby innych oraz uczenie praktycznego wypełniania przykazania miłości bliźniego w codziennym życiu szkolnym.
Odnowa Kościoła w dużej mierze zależy od posługi kapłańskiej - przypomina Leon XIV w ogłoszonym dziś Liście apostolskim z okazji 60-lecia soborowych dekretów o kapłaństwie i formacji kapłańskiej. Cytując św. Jana Marię Vianneya podkreśla, że „’Kapłaństwo to miłość serca Jezusowego’ . Miłość tak silna, że rozprasza chmury przyzwyczajenia, zniechęcenia i samotności, miłość całkowita, która jest nam w pełni dana w Eucharystii. Miłość eucharystyczna, miłość kapłańska”.
List apostolski nosi tytuł “Una fedeltà che genera”. Są to pierwsze słowa dokumentu, w których Papież wskazuje, że „wierność, która rodzi przyszłość, jest tym, do czego kapłani są powołani również dzisiaj”. Leon XIV zauważa, że rocznica dekretów Optatam Totius oraz Presbyterorum ordinis stanowią okazję do ponownego rozważenia tożsamości i funkcji kapłańskiej posługi w świetle tego, czego Pan dziś wymaga od Kościoła.
W gmachu Wyższego Seminarium Duchownego w Świdnicy 20 grudnia br., odbył się adwentowy dzień skupienia sióstr przełożonych zgromadzeń zakonnych posługujących na terenie diecezji świdnickiej.
Spotkaniu przewodniczył bp Ignacy Dec, który celebrował Mszę Świętą i wygłosił homilię będącą duchowym podsumowaniem drogi adwentowej.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
