Naszym dotychczasowym przewodnikiem po niuansach paulińskiej duchowości jest proboszcz tej parafii o. Piotr Urbanek OSPPE. Warto z pewnością cofnąć się do pierwszych chwil, kiedy to z woli przełożonych zakonu zrodziła się myśl, by nad zachodnim Bałtykiem powstało miejsce modlitwy, a także rekolekcyjnego skupienia połączonego z odpoczynkiem. Po uzgodnieniach z ówczesnym metropolitą szczecińsko-kamieńskim abp. Marianem Przykuckim zakon otrzymał ziemię należącą do archidiecezji, aby w tym miejscu stworzyć zręby parafii, a po jakimś czasie domu rekolekcyjno-wypoczynkowego. Parafię erygowano 3 V 1998 r., a jej pierwszym proboszczem został o. Konrad Komor OSPPE. Swoistą jest niewątpliwie liczba mieszkańców: 125 osób! To jedna z najmniejszych, jeśli nie najmniejsza parafia w Polsce! Jednak w czasie wakacji rozrasta się ona do aż 5 tys. osób.
W pierwszych chwilach istnienia parafii odwiedziłem o. Konrada, pisząc artykuł do „Viatora” o parafiach archidiecezji. Wrażenia były niesamowite, gdyż mieszkający w skromnym, maleńkim jednopokojowym popegeerowskim mieszkaniu proboszcz, na kawałku szczerego pola z ogromną wiarą kładł podwaliny pod to, co obecnie jest chlubą tego miejsca. Na polu wówczas stał krzyż, a wokół niego kilkanaście ławek zbitych z desek, które stanowiły tzw. nawę główną bazyliki łukęcińskiej - jak żartobliwie mówił o. Konrad. Takie były początki, które mają smutne dopełnienie, gdyż niedawno temu, pochodzący ze Szczecina-Dąbia, o. Konrad Komor po ciężkiej, nieuleczalnej chorobie odszedł do Domu Pana. Przy tym bolesnym wspomnieniu warto przypomnieć, że z naszej archidiecezji wyszło kilka znanych paulińskich powołań, jak chociażby o. Rękawek - dusza Jasnej Góry, i o. Andrzej Napiórkowski - rektor Seminarium Paulińskiego. Świadczy to o głębokim oddziaływaniu paulińskich wartości nawet wtedy, gdy na terenie diecezji nie było placówek, które prowadziliby ojcowie paulini. Z pewnością obecność ducha Jasnej Góry nad Bałtykiem sprawi, że kolejni powołani znów zapukają do Czarnej Madonny.
„Kolejne lata - mówi o. Piotr Urbanek OSPPE naznaczone były trudem budowlanym. Podjęto się dzieła budowy domu rekolekcyjnego, który byłby wsparciem podobnego domu funkcjonującego już od dawna w Gdyni. Motywem zasadniczym powstania tego obiektu było stworzenie warunków do przeżywania rekolekcji i dni skupienia nad morzem. Ma to być także miejsce służące różnym, ważnym celom zgromadzenia zakonnego, w większości związanym z formacją zakonną, ale także służące odpoczynkowi kapłanów i braci. Powstał więc budynek, który docelowo przyjąć może 50 osób. Od chwili oddania go do użytku przed trzema laty gościło tutaj już sporo zorganizowanych grup modlitewnych. Obiektywnie trzeba stwierdzić, że najczęściej bywają grupy neokatechumenalne, które przybywają na swoje komwiwencje. Były także różnego rodzaju grupy z naszych parafii paulińskich, przedstawiciele Oazy Rodzin - Kościoła Domowego, a także dość często nasi kapłani - by przeżyć tutaj czas skupienia i wewnętrznej odnowy. Jesteśmy otwarci na wszelkiego rodzaju formy duchowego odpoczynku, a szczególnie na przyjazdy rodzin, które pragną autentycznie spotkać się w tym miejscu z Bogiem i orędziem Królowej Polski. Nasz dom składa się w większości z pokoi 3-osobowych, które są funkcjonalnie wyposażone i dostosowane także np. do potrzeb małych dzieci, z którymi przyjeżdżają rodzice.
Niewątpliwie osobne wspomnienie należy się budowie kościoła - dodaje o. Piotr. - Poświęcony jest on, oczywiście, NMP Królowej Polski, a jego budowa zakończona została we wrześniu ub. roku. Pierwsze Msze św. sprawowane były już od II Niedzieli Adwentu. Uroczyste poświęcenie, któremu przewodniczył abp. Zygmunt Kamiński, nastąpiło niedawno, w dniu odpustu 3 maja. Świątynia jest bardzo przestronna, naznaczona maryjnym klimatem i otwarta na potrzeby licznych wakacyjnych gości. Przypomnę o liczbie stałych mieszkańców, dla których po sezonie ten kościół jest „za duży”, stąd Eucharystie w dni powszednie sprawujemy w naszej kaplicy wewnątrz domu rekolekcyjnego, gdzie pomieścić się może 50 osób. Muszę naprawdę pochwalić osoby wypoczywające nad morzem za godne świadectwo swej wiary, gdyż często się zdarza, że przybywają do nas całe hufce harcerskie i ośrodki wypoczynkowe - szczególnie sanatoria. Harcerze przybywają w mundurach, ze sztandarami, gitarami i zazwyczaj czynnie włączają się w przebieg liturgii. Miło jest nam, kiedy słyszymy, że specjalnie właśnie ze względu na to, że posługują tutaj paulini z Częstochowy - jak popularnie jesteśmy nazywani - przyjeżdżają wierni z innych miejscowości, np. z Pobierowa, Dziwnowa, Gostynia. Zawsze ze wzruszeniem przeżywają odwiedziny naszego kościoła, podkreślając, że czują tutaj namiastkę tego, czego doświadczają na Jasnej Górze. Cieszy mnie nadto fakt, kiedy wierni podkreślają możliwość skorzystania u nas z sakramentu pokuty. Pragnę także wyrazić ogromną radość z tego, że nastąpiło także ożywienie duchowe parafii. Dostrzegalne to jest w wielu przejawach zaangażowania w życie wspólnotowe.
Kiedy ktoś pyta mnie, czy przeszczepiamy na Łukęcin wzorzec Jasnej Góry - kończy swą opowieść o. Piotr - to jestem w kłopocie, gdyż z jednej strony opiekujemy się 17 sanktuariami, a z drugiej Jasna Góra jest niepowtarzalna i nawet byłoby chyba nietaktem robić jakąś namiastkę tego, co uświęcone jest w Częstochowie. Oczywiście, pracujemy w duchu tego, co dzieje się w tym świętym miejscu, staramy się zachować modlitewnego ducha w postaci tych samych nabożeństw czy Apelu Jasnogórskiego, ale najistotniejszym naszym zadaniem jest wyrobić własny, niepowtarzalny styl duszpasterstwa, właściwy temu miejscu. Będzie to na pewno trwało jeszcze długo, ale przecież jesteśmy tutaj dopiero 10 lat”.
Pauliński dom w Łukęcinie jest urokliwie położony, otacza go spory teren zieleni, blisko jest do morza. Wszystko to wpływa na wnętrze człowieka i jego nastawienie do wielu kwestii. Warto niewątpliwie przybyć tutaj, by rzeczywiście odczuć powiew Jasnej Góry i zamyśleć się nad charyzmatem posłannictwa Paulinów.