Reklama

Wspomnienie o katechetce śp. Aleksandrze Dziedzic

Ola... Ciebie nie można zapomnieć

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Dzwonek dzwoni, dzieci czekają... Ty nie wstajesz, pomocy nie zbierasz, nie biegniesz do szkoły? Co się z Tobą stało, Olu?” - tak bardzo pasuje tu parafraza słów Sienkiewicza skierowanych do Małego Rycerza, my kierujemy je do Oli. Była naszą koleżanką, przyjaciółką, często powiernicą. Przez cały rok jej choroby jej uczniowie dopytywali się, kiedy wróci.
Dziewczyna, która nigdy nikomu nie odmówiła pomocy, która żyła życiem swoich uczniów. Mimo że była żoną i matką trójki dzieci, brała bardzo aktywny udział w życiu szkół, w których pracowała. Pomagała w przygotowaniach do imprez i uroczystości, robiła to z pełnym zaangażowaniem, nie uznawała robienia „byle jak”.
Przegrała walkę o własne życie, chociaż jeszcze nie tak dawno walczyła o inne małe życie. Wspierała duchowo, pomagała organizować pomoc 6-letniej Julci chorej na białaczkę. W tę pomoc zaangażowała się cała społeczność i szkolna i miejscowa. Jednak bez Oli, jej energii i pomysłów trudno by było rozwinąć tę pomoc.
Kiedy z drżeniem serca czekaliśmy na wieści od Julci ze szpitala i w końcu przyszły te pocieszające, że pozytywnie reaguje na leczenie, w naszą małą szkółkę uderzył kolejny cios. Podczas ferii, w lutym Oli postawiono złowrogą diagnozę. Nadal tryskała energią, optymizmem i nie chciała przerywać pracy w szkole, pomocy Julci. Na zwolnienie poszła dopiero, gdy lekarz zabronił jej kategorycznie wracać do pracy. Potem przez kolejne miesiące przeżywaliśmy razem z Olą jej walkę - walkę z czasem, z chorym systemem polskiej służby zdrowia - walkę o życie, walkę o chociaż kilka dni dłużej z własnymi dziećmi.
Aleksandra dla lekarzy była kolejnym „przypadkiem”, któremu się uda albo i nie, ale dla nas świetną koleżanką, która mimo tak młodego wieku miała wrodzoną mądrość życiową i zawsze gotowa była do pomocy innym. Nawet w czasie choroby choćby telefonicznie potrafiła doradzić, podtrzymać na duchu. Ola nigdy nie prosiła o pomoc, jeśli zgodziła się, aby media publiczne jej pomogły, to dowód, że była bardzo zagubiona podczas politycznej rozgrywki w rzeszowskich szpitalach, chciała też pomóc innym. Tym, którzy nie mieli odwagi pokazać twarzy w telewizji, tym, którzy nie potrafili wypowiedzieć się dla prasy, tym którzy zwyczajnie nie mieli już siły walczyć o swoje życie.
Ola była katechetką nie tylko przez 45 min religii, ona uczyła swoją postawą, postępowaniem, w każdej sytuacji potrafiła znaleźć błyskawiczne i bardzo trafne rozwiązanie. Uczniowie z jej lekcji wynosili nie tylko wiedzę. Potrafiła na prostych przykładach uczyć ich rozwiązywania problemów i konfliktów. Jej słowa były tak łatwe do zrozumienia nawet dla najmłodszych. Mimo że była jedną z młodszych koleżanek, większość z nas liczyła się z jej zdaniem. Zawsze szczerze mówiła, co myśli. Potrafiła wskazać błędy w postępowaniu nie tylko dzieci, ale i dorosłych, bez względu na sytuację. Nie musiała swoich wypowiedzi przygotowywać na kartkach, one płynęły zawsze z jej serca, z jej doświadczenia, były bardzo trafne i łatwe do zrozumienia. Równocześnie była duszą towarzystwa i każdego spotkania. Do ostatnich miesięcy swego życia jeszcze w październiku spacerowała z nami po tatrzańskich dolinkach. Potrafiła rozbawić wszystkich nieskończoną ilością opowiadań na każdy temat. Aż trudno uwierzyć, że już nigdy nie stanie w drzwiach szkoły, nie usiądzie przy wspólnym stole. W ostatnim okresie choroby pisała, że ma tak dużo, a zarazem tak mało wolnego czasu. Nikt z nas nie wierzył, że tego czasu jest naprawdę tak mało. I ten krótki czas to była szczególna katecheza dla nas. Pokazała, jak z godnością i spokojem przeżyć ten trudny dla każdego czas nieuleczalnej choroby. Jak pożegnać się, przygotować najbliższych i tych najbardziej kochanych. Jak z pękającym sercem matki wytłumaczyć własnym dzieciom, że tak musi być... że mama zawsze będzie z nimi, chociaż nie będą jej widzieć. Równocześnie każdą rozmową przygotowywała nas do tego, co było nieuniknione...i zostawiała nadzieję że to nie jest ostateczne rozstanie...
„Do zobaczenia kiedyś - byle nie za szybko” - tak pożegnała się z nami, ze swoimi koleżankami i kolegami z pracy. Swoistym pożegnaniem, tak bardzo „w stylu” Oli, była też jej prośba-przesłanie, aby nie przynosić dla niej kwiatów na pogrzeb, a przeznaczone na nie pieniądze przekazać jej maleńkiej imienniczce, która potrzebowała pomocy finansowej, aby móc żyć pełnią życia. To była cała nasza Ola... inaczej już pomóc Oleńce nie mogła. Mimo że jej pobyt z nami był tak krótki, cieszymy się i dziękujemy Bogu, że było nam dane chociaż przez te lata pracować z kimś tak szczególnym. Ola... Ciebie nie można zapomnieć, na zawsze zostaniesz w naszych sercach.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2008-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

W dzisiejszej Ewangelii na plan pierwszy wysuwają się zawołania-prośby

2025-07-24 13:38

[ TEMATY ]

rozważania

O. prof. Zdzisław Kijas

Karol Porwich/Niedziela

Można się zgodzić, że w dzisiejszej Ewangelii na plan pierwszy wysuwają się następujące zawołania-prośby: „Panie, naucz nas!”, „Przyjacielu, użycz mi!”, „Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam”.

Jezus, przebywając w jakimś miejscu, modlił się, a kiedy skończył, rzekł jeden z uczniów do Niego: «Panie, naucz nas modlić się, tak jak i Jan nauczył swoich uczniów». A On rzekł do nich: «Kiedy będziecie się modlić, mówcie: Ojcze, niech się święci Twoje imię; niech przyjdzie Twoje królestwo! Naszego chleba powszedniego dawaj nam na każdy dzień i przebacz nam nasze grzechy, bo i my przebaczamy każdemu, kto przeciw nam zawini; i nie dopuść, byśmy ulegli pokusie». Dalej mówił do nich: «Ktoś z was, mając przyjaciela, pójdzie do niego o północy i powie mu: „Przyjacielu, pożycz mi trzy chleby, bo mój przyjaciel przybył do mnie z drogi, a nie mam co mu podać”. Lecz tamten odpowie z wewnątrz: „Nie naprzykrzaj mi się! Drzwi są już zamknięte i moje dzieci są ze mną w łóżku. Nie mogę wstać i dać tobie”. Powiadam wam: Chociażby nie wstał i nie dał z tego powodu, że jest jego przyjacielem, to z powodu jego natręctwa wstanie i da mu, ile potrzebuje. I Ja wam powiadam: Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a zostanie wam otworzone. Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu zostanie otworzone. Jeżeli któregoś z was, ojców, syn poprosi o chleb, czy poda mu kamień? Albo o rybę, czy zamiast ryby poda mu węża? Lub też gdy prosi o jajko, czy poda mu skorpiona? Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, to o ileż bardziej Ojciec z nieba udzieli Ducha Świętego tym, którzy Go proszą».
CZYTAJ DALEJ

Święta, księżna i klaryska

Niedziela Plus 38/2022, str. VI-VII

[ TEMATY ]

św. Kinga

polona.pl

Odkrycie żup solnych w Bochni przez św. Kingę, obraz Floriana Stanisława Cynka

Odkrycie żup solnych w Bochni przez św. Kingę, obraz Floriana Stanisława Cynka

Święta Kinga (Kunegunda) należy do grona wybitnych i świątobliwych księżniczek związanych z domem Piastów przez małżeństwa lub z niego się wywodzących. Były nimi: św. Jadwiga Śląska oraz błogosławione Jolanta i Salomea.

Kinga pochodziła z dynastii Arpadów, urodziła się 5 marca 1234 r. Była córką króla Węgier Beli IV i Marii, córki cesarza bizantyjskiego Teodora I. Dwór węgierski wyróżniał się w owym czasie bogactwem, okazałością i poziomem kultury. Splendoru dodawała mu królowa Maria, wprowadzając bizantyjski ceremoniał i przepych.
CZYTAJ DALEJ

Nadzieja dla niesłyszących: Jubileusz 2025 w Bangkoku

2025-07-24 18:13

[ TEMATY ]

Tajlandia

osoby niesłyszące

Vatican Media

Kościół katolicki w Tajlandii stawia na integrację i dostępność dla osób niesłyszących. W ramach obchodów Jubileuszu 2025 w kościele św. Ludwika w Bangkoku zorganizowano specjalne spotkanie dla katolików niesłyszących i niedosłyszących. Wydarzenie zgromadziło uczestników z Bangkoku i okolicznych prowincji, dając wyraz rosnącemu zaangażowaniu Kościoła na rzecz dostępności i włączenia duszpasterskiego tej wciąż marginalizowanej grupy wiernych.

Spotkanie miało charakter „dni otwartych” i było okazją do doświadczenia wspólnoty, wzajemnego wsparcia i duchowej bliskości, której często brakuje osobom z niepełnosprawnościami słuchu. Kościół katolicki w Tajlandii coraz mocniej akcentuje potrzebę dostępności duszpasterskiej dla osób niedosłyszących – jednej z najbardziej niedostrzeganych grup wiernych.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję