Czas wolny. Ileż razy marzył o takim darze losu. I oto teraz on się spełnił. Trzeba go było w sposób racjonalny zagospodarować. Póki co dał sobie miesiąc wolnego - w ramach tak należnego urlopu po wielu latach. Czas Wielkiego Postu sprzyjał jednocześnie zaangażowaniu się w pracę duszpasterską. Pojawiły się zaproszenia do rekolekcyjnych spowiedzi. Ruszyła wszak lawina szkolnych rekolekcji. A te niosły ze sobą nie tylko okazję do pracy, ale i interesujących obserwacji. Zaproszony przez proboszcza, z ciekawością słuchał dobrze opracowanych refleksji młodego księdza. W oczach ks. Krzysztofa widział pewien niepokój.
- Widzę, że mocno przeżywasz te rekolekcje. Mam nadzieję, że to nie lęk przede mną.
- Nie będę ukrywał, że w jakimś procencie tak. Ale to niewielki procent. Jestem jeszcze młody, ale już uczę się, że na owoc tych rekolekcji składa się wiele czynników. Ze swojej strony wydaje mi się, że zrobiłem w miarę wszystko. Sporo czytałem, w moich przygotowaniach nie brakowało modlitwy. Teraz przychodzi czas na moich „odbiorców”. I to właśnie oni mnie najbardziej tremują.
- Dlaczego?
- Ksiądz nie uczył w gimnazjum. To specyficzna młodzież, bo też przeżywa szczególny wiek.
- Nie rozumiem.
- Widzi ksiądz, ja uczę taką młodzież. Co prawda na tradycyjnej wsi, w której jeszcze młodzi mają do pomocy pewien etos tradycji. To on w dużej mierze chroni ich od nieprzemyślanych zachowań. A tu jest miasto. Istna mozaika zachowań i wielka pokusa do nieodpowiedzialnych wybryków. W klasie jest ich 20-30. Są znani. Teraz korzystają z anonimowości. Rej wodzą tak zwani liderzy, którzy chcą zaimponować swoją niezależnością, zademonstrować swój bunt.
- Przeciw czemu się buntują?
- To jest właśnie problem. Nie wiedzą. Jak mówią, dla draki.
- Myślę, że wszystko się uda. Będę z całą życzliwością ci towarzyszył.
- Dziękuję.
Nadeszła oczekiwana godzina. Po dwóch lekcjach w szkole kościół zapełnił się młodymi. W prezbiterium grupa muzyczna, ktoś z animatorów rozdaje po kościele śpiewniki. Kandydaci do czasu pustyni dalecy są jednak od skupienia. Przemieszczają się po kościele jak po rynku. Witają się, wymieniają poglądy, po czym zmierzają w kierunku kolejnych znajomych. Wreszcie w całe zamieszanie wkracza ks. Tomasz - katecheta. Jego doniosły głos, a przede wszystkim głos znajomy ucisza nieco świątynię pełną młodych. Rozpoczyna się przygotowanie liturgii Mszy św. Widać, że ks. Tomasz sporo czasu poświęcił na przygotowanie tych rekolekcji w czasie katechez. Czuje się, że młodzież ma dla niego wielki szacunek. Po chwili kościół wycisza się, do głosu dochodzą animatorzy muzyczni. Jest dobrze - myślę sobie. Wsłuchuję się w melodie i słowa kolejno proponowanych pieśni. Nagle kątem oka dostrzegam coś niepokojącego przy jednym z konfesjonałów. Trzej młodzieńcy zaczynają go po prostu demolować. Odrywają elementy ozdobne i wrzucają do środka. Nie wiem, jak stary jest ten konfesjonał, czy to zabytek, czy nie, ale to nieważne. Zaczyna się we mnie gotować. Niedostrzeżony podchodzę ich od strony, od której nie mogą mnie zobaczyć.
- Co wy tu wyrabiacie?
Zaskoczeni, mierzą mnie wzrokiem. Wizja lokalna nie wypadła dla nich korzystnie. Widzę w oczach ich myśli: Kurcze, nie jest dobrze. Gość nie jest młody, ale gabaryty, no, no. Nawet przy pewnej nieudolności może nas staranować. Jeden z uczestników demolki chowa do kieszeni śrubokręt. Inni, jakby nic się nie stało, udają, że nagle zainteresował ich śpiew. Dla mnie to też niełatwy moment. Co robić? Najprościej byłoby ich wyprowadzić z kościoła i poprosić katechetę. Czy wyjdą? Mogą zademonstrować swój bunt, moje gabaryty nie na wiele się przydadzą. Podejmuję jednak ryzyko.
- Widać, nie bardzo wiecie, po co tu przyszliście. Chodźcie ze mną.
O dziwo, wychodzą. Pokornie. Po drodze spotykamy katechetę. Wychodzi z nami.
- Co jest? - pyta zrozumiałym im językiem.
Spuszczają oczy. Nie ma w nich buntu.
- Głupia sprawa, proszę księdza.
- Głupia? Tomek nabiera impetu. To nie sprawa, ale wandalizm.
- My to naprawimy. Możemy wrócić do kościoła?
- Nie. Dzisiaj już nie. Teraz potrzebny jest wam czas na przemyślenie tego, coście zrobili i obmyślenie sposobu naprawienia tego konfesjonału. A na to potrzebne jest świeże powietrze. Jesteście wolni. Jutro poproszę wychowawcę, by wpisał wam nieobecność. Potem zobaczymy.
Ks. Krzysztof - rekolekcjonista - nie dostrzegł tego incydentu. Wraca na obiad zadowolony. Nie chcemy psuć jego dobrego samopoczucia. Przed nim jeszcze dwa kolejne dni.
Proboszcz już poinformowany o zajściu, widać niecierpliwie czeka na koniec obiadu. Wiem, że będą trudne duchownych rozmowy.
- No i co, teoretyku? Przez tyle lat czytałem te twoje peany na temat rekolekcji szkolnych. Ciekawe, co dziś byś napisał?
- No, to jeszcze nie koniec świata.
- Aha, to może jutro pójdziesz w miasto? Tam ta „lepsza część” podmiotu ewangelizowanego ujawni ci swoje oblicze. Masz głowę, co ja przeżywam? Cały Wielki Post. To pierwsza seria. Jeszcze będzie pięć. I za każdym razem po zakończeniu chodzę po kościele jak po trzęsieniu ziemi i patrzę, co się znowu zmieniło. A zmienia się, zmienia. Z ministrantami, dla przykładu, odrywamy od ławek pozostawione gumy do żucia. Jednego roku okazało się, że nie wolno brać ministrantów, bo mogą się zgorszyć tym, co znajdują.
- Ewangelizacja wymaga ofiar - kwituję.
- To zapraszam cię na kolejne dni. Może potem porozmawiamy.
Wracam z głową pełną różnorakich myśli. Hm. Św. Paweł niosąc Ewangelię ryzykował śmierć podczas sztormu. Tak - replikuje moje krytyczne ego - ale na statku nikt tej krypy nie demolował. Kotłowanina myśli. Poczekam na kolejne dni