Andrzej Zenon Mazan

Ukończył fizykę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie oraz eksternistyczne studia z filozofii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Uczęszczał także na wykłady z zakresu filozofii na Akademii Teologii Katolickiej u prof. Mieczysława Gogacza.
Ma 53 lata, jest ojcem 8 dzieci, dyrektorem Liceum Ogólnokształcącego im. Karola Wojtyły w Łomiankach oraz pracownikiem naukowym Instytutu Studiów nad Rodziną Uniwersytetu Stefana Kardynała Wyszyńskiego. W latach 2002-2006 był również przewodniczącym Rady Miejskiej w Łomiankach.

Marek Sobisz: - Jest Pan ojcem ośmiorga dzieci. W jaki sposób radzi sobie Pan z wychowaniem tak licznego potomstwa?

Andrzej Zenon Mazan: - Wychowanie jest przede wszystkim kształtowaniem charakteru przez właściwe odniesienia do osób. Dzieci przeglądają się w postawach i działaniach swoich rodziców. W ich miłości znajdują oparcie i wiarygodność swoich wyborów. Od nich uczą się służby i obrony godności osoby. W naszej rodzinie mama, która nie pracuje zawodowo, jest osią i kompasem świata w wychowaniu, bowiem ona swoje życie uczyniła przestrzenią wzrastania naszych dzieci.
Należy dodać, że wielość dzieci wprowadza wielość relacji, a ich bogactwo staje się udziałem wszystkich pozostałych. Ponieważ życie przynosi nowe problemy do rozwiązania, więc uczestnictwo w rozwiązywaniu każdego problemu staje się kapitałem wszystkich. Dzieci przejmują odpowiedzialność wzajemnie za siebie i uczą się wspierać każdy każdego.
Ponadto wiele dzieci to wiele wspólnie przeżytych świąt, jakimi są rocznice urodzin czy imieniny. One są wspólnym doświadczeniem radości, nauką szukania właściwego daru i serdecznej pamięci, nauką szacunku dla każdej odrębności.
W końcu, i to jest najważniejsze, wiele dzieci to wiele okazji do pogłębienia kontaktów z Panem Jezusem poprzez chrzty, komunie, bierzmowania i wspólne przeżywanie wszystkich świąt. Odnoszę wrażenie, że im więcej dzieci, tym bardziej Pan Bóg pozwala wtulić się w swoje miłosierdzie.
Trzeba tez dodać, że w wychowaniu wielką pomoc stanowi wspólnota rodzin, jaka istnieje w Instytucie Studiów nad Rodziną www.isr.org.pl. Dzięki niej uczestniczymy całą rodziną w formacji religijnej, dzieci otrzymują wzmocnienie w wierze i moralności w atmosferze skupienia, rekreacji i radości.

- Będąc dyrektorem liceum i wykładowcą w Instytucie Studiów nad Rodziną, ma Pan kontakt z młodymi ludźmi. Jak postrzega Pan współczesną młodzież?

- Młodzież jest i kochana, i zagubiona, i pełna wewnętrznych sprzeczności. Pragnie miłości, a zatraca się w pokusach i ofertach współczesnej cywilizacji. Pragnie wzorów i postaw niebanalnych, a nie potrafi dostrzec, że wyjątkowość tkwi w życiu wiernym i służebnym dla drugiej osoby. Dąży do wolności i ucieka od Chrystusa. Jest rozproszona i próbuje wyzwolić się od norm moralnych, a nie ma świadomości wartości wolności, która realizuje się w dobrowolnym, wiernym i wyłącznym oddaniu. Szuka darów od innych osób, a nie chce uznać faktu, że tylko dar z samego siebie (dar z samoposiadania) może wypełnić człowieka. Jest ciekawa świata, a nie jest ciekawa poznania własnej duszy. Chce przyjaźni i wspólnoty, a nie buduje fundamentów, na jakich ona może się spełnić. Zamiast dążenia do wewnętrznej przejrzystości, otwartości, radości, prawdy obserwuję skulenie, zamknięcie i lęk przed ofiarą.
Ale - spotykając się z młodzieżą - słyszę też ich pytanie: Kto walczy o naszą godność, o naszą czystość, o naszą wolność, o warunki potrzebne do realizacji naszej miłości?

- Przypomnę, że w ostatniej kadencji samorządu był Pan przewodniczącym Rady Miejskiej w Łomiankach. Był to czas służby dla miasta. Zadam prowokujące pytanie: Warto było?

- Warto było. Zawsze warto mieć wpływ na tworzenie przestrzeni dobra wspólnego, na dzielenie wspólnych pieniędzy, na przejrzystość i uczciwość w ich dysponowaniu. Zawsze warto aktywnie uczestniczyć w budowaniu wspólnoty, wspieraniu aspiracji dzieci i młodzieży, w tworzeniu warunków dla ich rozwoju i ochrony.

- Patrząc na Pana życie zawodowe, widzimy, że jest wypełnione wieloma obowiązkami. Czy udaje się Panu znaleźć czas dla rodziny?

- Rodzina w moim przypadku zawsze była na pierwszym miejscu, a obecność ojca w niej traktuję jako warunek konieczny jej rozwoju. Ojciec jest tą osobą, która wskazuje, planuje, organizuje, broni i uczy odniesień do innych osób. Czas rodzinny jest czasem świętym, suwerennym i niepodległym.

- Serdecznie dziękuję za rozmowę. Życzę błogosławieństwa Bożego i niech Najświętsza Rodzina strzeże Pańskiego domu i prowadzi po trudnych drogach życia.