Bp Libera do kobiet: wszystkie powołania przenika powołanie do nawrócenia
O tym, że wszystkie powołania w życiu powinno przenikać powołanie do nawrócenia mówił w niedzielę bp Piotr Libera w kościele parafii św. Wojciecha w Płocku. Przewodniczył tam Mszy św. z okazji 3. wielkopostnego dnia skupienia dla kobiet. Patronami wspólnej modlitwy byli błogosławieni płoccy biskupi męczennicy: abp Antoni J. Nowowiejski i bp Leon Wetmański. Gościem spotkania była Joanna Krupska, prezes Związku Dużych Rodzin 3+.
Bp Libera wskazywał, że wszystkie powołania: do macierzyństwa i ojcostwa, do życia kapłańskiego i życia konsekrowanego, powinno przenikać powołanie do nawrócenia. Zachęcał, aby kobiety starały się wychodzić poza swoje ja - sięgać wzrokiem, sercem, myślami wyżej.
- Żyjemy w czasach, gdy niektórzy nasi współbracia zbrukali powołanie, a może nigdy nie byli powołani, tylko weszli kapłańskie szeregi jak drapieżne wilki - przyznał bp Libera. - Nie ulegajcie jednak ani strachowi przed upadkiem tych paru zepsutych, ani temu szczególnemu nagłaśnianiu każdego kapłańskiego grzechu. Tak, są wśród nas grzesznicy, ale większość moich kapłanów, to dobrzy, rzetelni księża, a w naszym seminarium są wspaniali, ofiarni młodzi mężczyznami. Stale jednak jest ich za mało – stwierdził biskup płocki.
Podziękował też kobietom za budowanie Królestwa Chrystusowego w sercach swych dzieci i umacnianie go w swoich rodzinach oraz zaapelował też o czynienie z rodziny „pierwszego seminarium”.
Kobiety mogły także skorzystać z możliwości przyjęcia sakramentu pokuty i pojednania.
Gościem spotkania była Joanna Krupska, prezes Związku Dużych Rodzin 3+. Przyznała, że związek ten ma charakter ekspercko-lobbistyczny. Powstał, ponieważ duże rodziny kojarzyły się źle, z patologią i zmagały się z polityką antyrodzinną. Stopniowo jednak udawało się uzyskiwać kolejne przywileje prorodzinne.
Reklama
- Rozpoczęliśmy od Karty Dużej Rodziny. Teraz istnieje ulga podatkowa dla rodzin, roczny urlop macierzyński, świadczenia macierzyńskie bez względu na zatrudnienie, świadczenie 500+, dofinansowanie instytucji zapewniających opiekę dzieciom do lat 3, emerytura dla kobiet - matek co najmniej czworga dzieci - wymieniła istniejące rozwiązania prorodzinne.
W spotkaniu udział wzięło około sto kobiet, z parafii miasta Płocka, Pułtuska oraz innych parafii w diecezji płockiej. Przygotowano dla nich także agapę.
3. wielkopostny dzień skupienia dla kobiet zorganizował ks. dr Łukasz Zdunkiewicz, diecezjalny duszpasterz kobiet, wicedyrektor Centrum Psychologiczno-Pastoralnego „Metanoia” w Płocku.
W Dzień Kobiet, czyli 8 marca, liczą się nie tyle goździki, ile to, że ktoś o nas pamięta, że jesteśmy ważne. Coraz rzadziej jednak cieszy nas to święto. Dostajemy kwiatka, wkładamy go do wazonika i myślimy „no to poświętowaliśmy”.
Malujemy się, kupujemy ubrania, trzepoczemy rzęsami, w mediach niekiedy obnażamy to, co jest w nas tak cenne i skryte, i wciąż czegoś brakuje. Doskonale widać to na portalach społecznościowych, gdzie młode dziewczyny pozują do zdjęć w skąpych ubraniach, byle tylko poczuć się atrakcyjną i dostać dużą liczbę „polubień”. Prawda jest taka, że bez względu na wiek, coraz mniej czujemy się piękne, a tego bardzo pragniemy. Co za pycha – ktoś powie.
Drodzy bracia i siostry,
Chciałbym wam dzisiaj opowiedzieć o Joannie d´Arc, młodej świętej, żyjącej u schyłku Średniowiecza, która zmarła w wieku 19 lat w 1431 roku. Ta młoda francuska święta, cytowana wielokrotnie przez Katechizm Kościoła Katolickiego, jest szczególnie bliska św. Katarzynie ze Sieny, patronce Włoch i Europy, o której mówiłem w jednej z niedawnych katechez. Są to bowiem dwie młode kobiety pochodzące z ludu, świeckie i dziewice konsekrowane; dwie mistyczki zaangażowane nie w klasztorze, lecz pośród najbardziej dramatycznych wydarzeń Kościoła i świata swoich czasów. Są to być może najbardziej charakterystyczne postacie owych „kobiet mężnych”, które pod koniec średniowiecza niosły nieustraszenie wielkie światło Ewangelii w złożonych wydarzeniach dziejów. Moglibyśmy je porównać do świętych kobiet, które pozostały na Kalwarii, blisko ukrzyżowanego Jezusa i Maryi, Jego Matki, podczas gdy apostołowie uciekli, a sam Piotr trzykrotnie się Go zaparł. Kościół w owym czasie przeżywał głęboki, niemal 40-letni kryzys Wielkiej Schizmy Zachodniej. Kiedy w 1380 roku umierała Katarzyna ze Sieny, mamy papieża i jednego antypapieża. Natomiast kiedy w 1412 urodziła się Joanna, byli jeden papież i dwaj antypapieże. Obok tego rozdarcia w łonie Kościoła toczyły się też ciągłe bratobójcze wojny między chrześcijańskimi narodami Europy, z których najbardziej dramatyczną była niekończąca się Wojna Stulenia między Francją a Anglią.
Joanna d´Arc nie umiała czytań ani pisać. Można jednak poznać głębiej jej duszę dzięki dwóm źródłom o niezwykłej wartości historycznej: protokołom z dwóch dotyczących jej Procesów. Pierwszy zbiór „Proces potępiający” (PCon) zawiera opis długich i licznych przesłuchań Joanny z ostatnich miesięcy jej życia ( luty-marzec 1431) i przytacza słowa świętej. Drugi - Proces Unieważnienia Potępienia, czyli "rehabilitacji" (PNul) zawiera zeznania około 120 naocznych świadków wszystkich okresów jej życia (por. Procès de Condamnation de Jeanne d´Arc, 3 vol. i Procès en Nullité de la Condamnation de Jeanne d´Arc, 5 vol., wyd. Klincksieck, Paris l960-1989).
Joanna urodziła się w Domremy - małej wiosce na pograniczu Francji i Lotaryngii. Jej rodzice byli zamożnymi chłopami. Wszyscy znali ich jako wspaniałych chrześcijan. Otrzymała od nich dobre wychowanie religijne, z wyraźnym wpływem duchowości Imienia Jezus, nauczanej przez św. Bernardyna ze Sieny i szerzonej w Europie przez franciszkanów. Z Imieniem Jezus zawsze łączone jest Imię Maryi i w ten sposób na podłożu pobożności ludowej duchowość Joanny stała się głęboko chrystocentryczna i maryjna. Od dzieciństwa, w dramatycznym kontekście wojny okazuje ona wielką miłość i współczucie dla najuboższych, chorych i wszystkich cierpiących.
Z jej własnych słów dowiadujemy się, że życie religijne Joanny dojrzewa jako doświadczenie mistyczne, począwszy od 13. roku życia (PCon, I, p. 47-48). Dzięki "głosowi" św. Michała Archanioła Joanna czuje się wezwana przez Boga, by wzmóc swe życie chrześcijańskie i aby zaangażować się osobiście w wyzwolenie swojego ludu. Jej natychmiastową odpowiedzią, jej „tak” jest ślub dziewictwa wraz z nowym zaangażowaniem w życie sakramentalne i modlitwę: codzienny udział we Mszy św., częsta spowiedź i Komunia św., długie chwile cichej modlitwy prze Krucyfiksem lub obrazem Matki Bożej. Współczucie i zaangażowanie młodej francuskiej wieśniaczki w obliczu cierpienia jej ludu stały się jeszcze intensywniejsze ze względu na jej mistyczny związek z Bogiem. Jednym z najbardziej oryginalnych aspektów świętości tej młodej dziewczyny jest właśnie owa więź między doświadczeniem mistycznym a misją polityczną. Po latach życia ukrytego i dojrzewania wewnętrznego nastąpiły krótkie, lecz intensywne dwulecie jej życia publicznego: rok działania i rok męki.
Na początku roku 1429 Joanna rozpoczęła swoje dzieło wyzwolenia. Liczne świadectwa ukazują nam tę młodą, zaledwie 17-letnią kobietę jako osobę bardzo mocną i zdecydowaną, zdolną do przekonania ludzi niepewnych i zniechęconych. Przezwyciężywszy wszystkie przeszkody spotyka następcę tronu francuskiego, przyszłego króla Karola VII, który w Poitiers poddaje ją badaniom przeprowadzanym przez niektórych teologów Uniwersytetu. Ich ocena jest pozytywna: nie dostrzegają w niej nic złego, lecz jedynie dobrą chrześcijankę.
22 marca 1429 Joanna dyktuje ważny list do króla Anglii i jego ludzi, oblegających Orlean (tamże, s. 221-22). Proponuje w nim prawdziwy, sprawiedliwy pokój między dwoma narodami chrześcijańskimi, w świetle imion Jezusa i Maryi, ale jej propozycja zostaje odrzucona i Joanna musi angażować się w walkę o wyzwolenie miasta, co nastąpiło 8 maja. Innym kulminacyjnym momentem jej działań politycznych jest koronacja Karola VII w Reims 17 lipca 1429 r. Przez cały rok Joanna żyje między żołnierzami, pełniąc wśród nich prawdziwą misję ewangelizacyjną. Istnieje wiele ich świadectw o jej dobroci, męstwie i niezwykłej czystości. Wszyscy, łącznie z nią samą, mówią o niej „la pulzella” - czyli dziewica.
Męka Joanny zaczęła się 23 maja 1430, gdy jako jeniec wpada w ręce swych wrogów. 23 grudnia zostaje przewieziona pod strażą do miasta Rouen. To tam odbywa się długi i dramatyczny Proces Potępienia, rozpoczęty w lutym 1431 r. a zakończony 30 maja skazaniem na stos. Był to proces wielki i uroczysty, któremu przewodniczyli dwaj sędziowie kościelni: biskup Pierre Cauchon i inkwizytor Jean le Maistre. W rzeczywistości kierowała nim całkowicie duża grupa teologów słynnego Uniwersytetu w Paryżu, którzy uczestniczyli w nim jako asesorzy.
Podziel się cytatem
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
