Na tej peryferyjnej uliczce, gdzie przed dwudziestu paru laty zamieszkały młode rodziny - najbardziej widoczne były dzieci. Szybko się zaprzyjaźniły i pokazały zapracowanym rodzicom, jak niewiele trzeba, by życie uczynić ciekawym i bogatym. Było więc zafascynowanie śniegiem i lodem zimą, rowerem, piłką i kąpielą w niedalekiej rzece latem. Nie brakło im sił ani ochoty na zarobkowe zbieranie porzeczek i jagód. Zadziwiały też rodziców, że wciąż mają o czym mówić, wysiadując gromadnie na krawężnikach chodników do późnych godzin w ciepłe wieczory. To z tych rozmów zrodziły się pomysły wspólnego chodzenia na majowe nabożeństwo, na Różaniec, na Drogę Krzyżową do kościoła, obchodzenia pierwszych Piątków. Wspaniałe były ich sylwestry, na które same dzieci piekły, smażyły i gotowały potrawy. "Bal" kończył się 1 stycznia wędrówką na najwcześniejszą Mszę św. i potem - długim spaniem po powrocie. Aż podczas któryś wakacji ktoś rzucił hasło: idziemy na pielgrzymkę! Najmłodsze dziecko zdało wówczas do piątej klasy, a najstarszy Czarek Wieczorek chodził już do szkoły średniej. Z wizyty na Jasnej Górze chłopiec przyniósł wiele przeżyć i dwa zdjęcia: on i jego brat Piotrek widnieli na nich w nieco za długich sutannach. Rozpromieniona twarz chłopca i radością jaśniejące oczy mówiły wszystko. Miał jeszcze osobisty skarb - ulotkę wydaną przez Stowarzyszenie Misji Afrykańskich. Odtąd w jego życiu wszystko potoczyło się logicznie i konsekwentnie. Po maturze Czarek studiował 2 lata w Borzęcinie, potem na rok wyjechał do Togo, a właściwe studia teologiczne odbył w Europie Zachodniej. Wracał do domu coraz bardziej radosny i mówił: "W czepku się chyba urodziłem. Jestem szczęśliwy!". Potem: "Jadę do Afryki!". - Uważaj - przestrzegali przyjaciele - tam wszystko jest groźne. I ludzie, i woda, i powietrze. Zachorujesz na egzotyczne choroby. - Wrócił z twarzą jeszcze radośniejszą, chudszy, jakby subtelniejszy i opowiadał - oczywiście, że chorowałem. Ale to nieważne. Wspaniali są Afrykańczycy, cudowne czarne dzieci! W ubiegłym roku otrzymał święcenia diakonackie w Amsterdamie. Natomiast 5 lipca br. w krakowskiej Bazylice Bożego Miłosierdzia wyświęcony został na kapłana. Zaraz potem, 13 lipca, odprawił uroczystą Mszę św. prymicyjną w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny W Ostrowi Mazowieckiej. Niezwykle wzruszony, skupiony i tak promienny, jakby go radość nad ziemią unosiła - sprawował Ofiarę. Po drugiej stronie ołtarza stanęła rodzina z zadziwionym małym Kacperkiem, koledzy dziecięcych zabaw, znajomi - cała parafialna społeczność. W święcie uczestniczyła też kilkudziesięcioosobowa grupa zaprzyjaźnionych z ks. Czarkiem Belgów. Od ołtarza słychać było obok polskiego język francuski. Serdecznością w wypowiedzianych słowach obdarzył młodego misjonarza dziekan ks. Edmund Chmielewski. Chór wyśpiewał najpiękniejsze pieśni swojego repertuaru. Wszyscy otoczyli go dobrymi uczuciami i modlitwą. Przebijały przez nie podziw i lęk: piękną, ale jakże trudną drogę obrałeś, Czarku. Przeczytaliśmy w założeniach: "Wszyscy misjonarze SMA oddają się na służbę Kościołowi afrykańskiemu... Aktywnie angażujemy się w pracę socjalną, edukację i pomoc medyczną. Gdy to zaplecze jest już gotowe, my idziemy dalej, gdzie trzeba wszystko rozpoczynać od początku...".
Ile radości i piękna, ale także trudu jest w takiej pracy, czuło się, rozmawiając z nieco starszym od prymicjanta ks. Markiem, który przyjechał z Afryki.
Szczęść Ci Boże, padre Cezary. Niech się spełni wszystko, co z taką ufnością i wiarą rozpoczynasz.