Chciałbym nawiązać do przesłania Ojca Świętego z okazji 25. rocznicy powstania Międzynarodowego Funduszu Rozwoju Rolnictwa przy rzymskiej siedzibie FAO - Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa. Jan Paweł II podkreśla, że głód jest poważnym problemem światowym, marginalizującym całe narody, a przecież istnieje ogromny rozwój rolnictwa na świecie, wiele krajów wręcz nie umie poradzić sobie z nadmiarem żywności i świat jest w stanie się wyżywić. Nadmiar żywności widoczny jest także w Europie, jest też udziałem Polski. Stąd bierze się sprawa ceł zaporowych na żywność z innych krajów, bo ze swoją nie ma co zrobić. Jest więc dużo pożywienia, a jednocześnie jest głód na świecie. Patrzymy na migawki filmowe pokazujące ludzi, którzy żyją w skrajnej nędzy, na karmiące matki nie mające pokarmu z powodu wyniszczenia organizmu i na dzieci umierające z głodu. To jakaś wielka niesprawiedliwość - myślimy - jakiś przerażający brak organizacji. I na pewno - brak miłości bliźniego, niedostrzeganie potrzebujących braci.
Są organizacje międzynarodowe, do których należy właśnie FAO, które zajmują się tym problemem, i myślę, że wiele dobrego dzieje się na tym polu. Oczywiście, zachodzą tu przy okazji także inne zjawiska. Pomijając pospolitą kradzież, zdarza się często, że zanim jakiś produkt ofiarowany przez dobrych ludzi dotrze do tych prawdziwie potrzebujących, zostaje po drodze częściowo "skonsumowany" przez różne biurokracje, które żerują na pomocy najbiedniejszym.
Niestety, jest na świecie ogromna niesprawiedliwość, brak dobra. Społeczną reakcją na brak sprawiedliwości są rewolucje i wojny, a wojny to międzynarodowy handel bronią, to szantaże polityczne i militarne, życie w nieustannym zagrożeniu. Jest to z pewnością bardzo uproszczona wizja świata, ale mocno osadzona w rzeczywistości. Jak donosi bieżąca prasa - utrzymanie militarnej gotowości wokół Iraku kosztuje miliard dolarów dziennie! Przy takich wydatkach czymże są kwoty przeznaczone na rozwój gospodarczy, a tym bardziej na pomoc najuboższym?
Mnie jednak chodzi o to, by ożywić wrażliwość ludzi na różnego rodzaju zbiórki - czy to na misje, czy na kraje głodujące w Afryce - żebyśmy się otwierali, żebyśmy wiedzieli, że to jest ratunek dla biednych, nawet jeżeli nasza ofiara nie dociera do adresatów w całości.
Trzeba też dostrzegać głód i nieszczęścia wokół nas, bo i u nas są ludzie głodni, umierają na mrozie bezdomni, jest dużo biedy. Dlatego nasze serca muszą mieć jakby podwójną lunetę: tę, przez którą patrzy się na świat, i tę, przez którą dostrzega się biedę naszego, polskiego podwórka. Musimy nauczyć się pomagać. Mam tu na myśli także pomoc modlitewną, którą zawsze możemy ogarnąć potrzebujących.
Kiedyś w Niedzieli zamieściliśmy konta trzech zakonów kontemplacyjnych w Częstochowie, prosząc o pomoc dla sióstr. Niedawno otrzymałem list z jednego z tych klasztorów, że tylko jedna parafia przysłała tym siostrom 90 zł. A gdzie jest 300 parafii naszej archidiecezji? Gdzie są ludzie, którym jakoś się powodzi; czy nie mogliby pomóc? Uczmy się dostrzegać potrzeby, poczujmy, że komuś może być zimno i że ja, mający jakiś grosz, mogę się z nim podzielić. Tych braków jest bardzo dużo obok nas: w sąsiedztwie, w szkole...
Bardzo cieszy fakt, że są parafie, są księża, którzy wspomagają kuchnie szkolne, żeby dzieci mogły zjeść chociaż zupę, która często jest ich jedynym ciepłym posiłkiem w ciągu dnia.
Na naszych łamach prowadzimy też od niedawna akcję "Pomoc: Rodzina - Rodzinie". Bogu dzięki, że zgłasza się coraz więcej ludzi, którzy chcą pomóc innym - wskazujemy im adresy osób będących w potrzebie. To jest piękne, to buduje.
Jest piękna instytucja CARITAS, mająca swe oddziały diecezjalne, która czyni wiele dobrego. Ale jest także caritas serca każdego człowieka, która może pomóc bliźniemu.
Ojciec Święty w swym przesłaniu do Międzynarodowego Funduszu Rozwoju Rolnictwa napisał, że "bezpieczeństwo żywnościowe może stanowić gwarancję niezbędną do przestrzegania prawa każdego człowieka do wolności od głodu". Trzeba to wreszcie zauważyć.