Mądrość ma także aspekt praktyczny. Tym przymiotem określany jest rzemieślnik, który zna swój fach i potrafi bardzo dobrze wykonać daną pracę. Mędrcami są nazywani ludzie, którzy gromadzą wiedzę na temat życia i wiary. Oni nie tylko przekazują ją innym, ale potrafią też doradzić tym, którzy pytają o właściwy sposób postępowania w życiu.

Czy powyższe słowa nie pasują do każdej cywilizacji, niezależnie od czasów, w jakich ona istniała czy istnieje? Oczywiście, że pasują. Przecież przed pojawieniem się Hebrajczyków pośród starożytnych ludów istniały grupy, które można określić mianem mędrców. Pozostawili oni po sobie mądrościowe sentencje, zapisy głoszonych nauk i udzielanych rad. Co więcej, nawet pisarze biblijni sięgali do ich dorobku, a niekiedy włączali fragmenty ich pism do własnych tekstów. Czy zatem mądrość biblijna to tylko lub aż zbiór ludzkich przemyśleń? Nie, ponieważ dla autorów biblijnych mądrość ludzka stanowiła jedynie odblask mądrości Boga. Była Jego darem. Dlatego biblijni mędrcy odważyli się przekroczyć pewien próg i zwrócili uwagę na to, że nawet pisma pogańskie mogą zawierać w sobie przebłysk mądrości Boga. I dlatego mieli odwagę dołączać niektóre teksty z mądrości obcych narodów jako ilustrujące myśl Bożą.

Postacią, która najlepiej ukazała mądrość stanowiącą dar Boga, jest król Salomon, uznawany za wzór mędrca. On prosił Boga o dar mądrości, by umiejętnie kierować powierzonym mu narodem i rozstrzygać sporne sprawy. By być w Jego imieniu sędzią i władcą. A takie ujęcie prowadzi do utożsamienia mądrości ze słowem Prawa nadanego Mojżeszowi na Synaju, z Prawem określanym jako chluba i mądrość Izraela (por. Pwt 4, 5-8). Jednocześnie owa mądrość wiązała się z refleksją podejmowaną przez ludzi nad zagadką ludzkiego istnienia. Mimo wielu odkryć mędrcy dostrzegali niewystarczalność ludzkiego umysłu, by móc odpowiedzieć na pytania stawiane przez życie, dlatego oczekiwali odpowiedzi od Boga. Tym samym wskazywali, że pełnia mądrości stanowi Jego przymiot, a jej myśl zawarta jest w objawionym słowie Boga.

W biblijnym nauczaniu Starego Testamentu mądrość została spersonifikowana, czyli przedstawiona jako osoba. Ukazano ją jako niewiastę zatroskaną o domowy dostatek, nauczycielkę poszukującą uczniów czy też troskliwą matkę. Przedstawiono ją również jako towarzyszkę Boga i słowo wychodzące z Jego ust. Księga Przysłów określa ją jako zrodzoną przed wszystkimi dziełami Boga. Tym samym poprzedza je i jest w nich obecna. Czy przez słowo „zrodzona” można się dopatrywać odniesienia do którejś z Boskich Osób: Syna lub Świętego Ducha? Ta prawda nie została jeszcze objawiona pisarzom Starego Testamentu. Oni w zderzeniu z pogaństwem bronili monoteizmu. W świetle objawienia przyniesionego przez Jezusa natomiast takie odczytanie tych słów jest możliwe.