Wspaniały Dzień Dobra

W święto Miłosierdzia Bożego, zarazem święto patronalne Caritas przypadające w tym roku 7 kwietnia, odbył się Diecezjalny Dzień Dobra. Spotkanie, które miało część modlitewną i część rekreacyjną odbyło się tym razem w parafii św. Jadwigi Śląskiej w Rogoźniku. Wydarzenie objęte było patronatem honorowym abp Adriana Galbasa SAC.

– Dzień Dobra to okazja, aby pokazać, jak dużo dobra dzięki wolontariuszom i pracownikom sosnowieckiej Caritas dzieje się w naszej diecezji na polu charytatywnym. W małej „pigułce” zaprezentowaliśmy to, co robimy na co dzień – powiedział ks. Przemysław Szot, dyrektor diecezjalnej Caritas.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Modlitwa, koncert, piknik

Reklama

Świętowanie Dnia Dobra rozpoczęło się Mszą św., sprawowaną przez ks. Łukasza Gładkiego, zastępcę dyrektora Caritas Diecezji Sosnowieckiej. Następnie Koronkę do Bożego Miłosierdzia poprowadził ks. Krzysztof Bujak, proboszcz miejscowej parafii. Po modlitwie odbyła się część artystyczna. Z koncertem muzyki rozrywkowej wystąpiła przed kościołem Orkiestra Komendy Wojewódzkiej Policji w Katowicach. W trakcie wydarzenia można było skorzystać z wielu atrakcji. Dla dzieci był przygotowany dmuchany zamek, tor przeszkód, malowanie twarzy, animowane przez wolontariuszy gry i zabawy czy zaplatanie warkoczyków dla dziewczynek. Dla starszych – wspomniany koncert, ale także możliwość skorzystania z małej gastronomii – były kiełbaski z grilla, bigos, ciasta, kawa i herbata. Były też stoiska Caritas, w których można było uzyskać informacje na temat pracy organizacji i nabyć pamiątki.

Solidarni z potrzebującymi

Caritas Diecezji Sosnowieckiej realizuje swoją działalność poprzez pracę 128 pracowników, a także setek wolontariuszy zgromadzonych w 47 Parafialnych Zespołach Caritas i w 84 Szkolnych Kołach Caritas, które gromadzą prawie 2 tysiące młodych ludzi z terenu naszej diecezji. – To właśnie dzięki nim możliwe jest niesienie wielowymiarowej pomocy osobom wykluczonym, ubogim, idącym przez życie z różnego rodzaju deficytami. Celem Caritas jest działalność charytatywna i humanitarna, obejmująca potrzeby zarówno duchowe, jak i materialne człowieka. Nasza działalność wypływa z ewangelicznego przykazania miłości i ma na uwadze godność każdej osoby ludzkiej bez względu na jej wyznanie, światopogląd, narodowość, rasę czy przekonania. To prawda, głównymi adresatami podejmowanych przez nas działań są osoby ubogie, ale ogromną wagę przywiązujemy również do opieki nad dziećmi, osobami starszymi i niepełnosprawnymi, pomagamy także uzależnionym, chorym i samotnym – wyliczał ks. Przemysław Szot.

Dać szansę każdemu

Reklama

Caritas prowadzi także Zakład Opiekuńczo-Leczniczy w Będzinie, który w ubiegłym roku zapewnił opiekę 51 osobom. Natomiast Stacja Opieki i Rehabilitacji w Sosnowcu przyszła z pomocą 1284 pacjentom, zapewniając im właściwą rehabilitację, jak również wypożyczając sprzęt medyczny. Dla seniorów prowadzony jest w Olkuszu Dzienny Dom Senior+, który każdego dnia zapewnia opiekę 30 osobom. W tym mieście Caritas prowadzi również jadłodajnię dla ubogich, która wydaje ponad 50 ciepłych posiłków dziennie. – Widząc, jak bardzo potrzebna jest taka pomoc, pod koniec 2022 r. podjęliśmy kroki, aby podobna kuchnia powstała też na terenie Zagłębia, z której mogliby korzystać mieszkańcy Będzina, Czeladzi, Dąbrowy Górniczej, Sosnowca i innych miast. W październiku 2023 r. podpisaliśmy umowę z Agencją Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z siedzibą w Warszawie na budowę budynku kuchni Caritas Diecezji Sosnowieckiej w Będzinie. Prace projektowe są już finalizowane, wkrótce rozpoczniemy budowę, którą, z Bożą pomocą i wsparciem ludzi, pragniemy zakończyć w 2025 r. – zapowiedział ks. Szot.

Ale to nie wszystko. Z myślą o najmłodszych Caritas realizuje programy o nazwie: Skrzydła oraz Dwa Talenty. – Dzięki darczyńcom wspieramy uczniów szkół podstawowych i średnich, którzy z powodu trudnej sytuacji materialnej potrzebują pomocnej dłoni, by rozwijać swoje zdolności. W ciągu ubiegłego roku objęliśmy comiesięczną pomocą 51 dzieci, a na stypendia dla nich przeznaczyliśmy 84 tys. zł. W czasie wakacyjnym zorganizowaliśmy wypoczynek dla grupy 205 dzieci i młodzieży. Natomiast nasi najmłodsi diecezjanie mogą uczęszczać do Niepublicznego Przedszkola Radosna Wyspa, które prowadzimy w Sosnowcu – wyjaśnił dyrektor Caritas.

Diecezjalny Domu Matki i Dziecka w Sosnowcu, który jest również dziełem Caritas, udzielił w ubiegłym roku schronienia 21 matkom i 31 dzieciom. Pozbawione mieszkania, często zagrożone wykluczeniem społecznym, będące w kryzysie i bez środków do życia, dzięki pomocy Caritas diecezji sosnowieckiej, otrzymały dach nad głową, ciepłe posiłki, wsparcie duchowe oraz szybką i merytoryczną pomoc specjalistów.

Moc dobra

Do zadań diecezjalnej Caritas należy nie tylko niesienie pomocy osobom potrzebującym, ale również zachęcanie innych do aktywnego zaangażowania w działalność charytatywną. Dlatego też w październiku ubiegłego roku w Czeladzi powstało Zagłębiowskie Centrum Wolontariatu, którego celem jest promowanie działania na rzecz drugiego człowieka poprzez zwiększenie aktywności społecznej, nie tylko młodzieży i studentów, ale również osób dorosłych, także seniorów. W Zagłębiowskim Centrum Wolontariatu są już organizowane szkolenia przygotowujące wolontariuszy do pracy, spotkania o charakterze formacyjnym, akcje charytatywne i edukacyjne, wyjazdy studyjne, seminaria. – Pragnę podkreślić, że to przez ręce naszych wolontariuszy w roku ubiegłym rozdaliśmy ponad 413 ton żywności o wartości prawie 7 mln zł. W ramach programów żywnościowych całoroczną opieką otaczamy 8 tys. osób z terenu naszej diecezji. Dla najuboższych przekazaliśmy 250 kart na zakupy do Biedronki o łącznej wartości 495 tys. zł – powiedział ks. Szot.

Ponadto Caritas prowadzi dwa schroniska dla bezdomnych w Będzinie-Łagiszy i Dąbrowie Górniczej-Ząbkowicach i dwie noclegownie w Sosnowcu i Dąbrowie Górniczej.

Urodził się około 349 r. w Antiochii w Syrii (dzisiaj Antakya na południu Turcji), tam też podejmował posługę kapłańską przez około 11 lat, aż do 397 r., gdy został mianowany biskupem Konstantynopola. W stolicy cesarstwa pełnił posługę biskupią do czasu dwóch wygnań, które nastąpiły krótko po sobie - między 403 a 407 r. Dzisiaj ograniczymy się do spojrzenia na lata antiocheńskie Chryzostoma. W młodym wieku stracił ojca i żył z matką Antuzą, która przekazała mu niezwykłą wrażliwość ludzką oraz głęboką wiarę chrześcijańską. Odbył niższe oraz wyższe studia, uwieńczone kursami filozofii oraz retoryki. Jako mistrza miał Libaniusza, poganina, najsłynniejszego retora tego czasu. W jego szkole Jan stał się wielkim mówcą późnej starożytności greckiej. Ochrzczony w 368 r. i przygotowany do życia kościelnego przez biskupa Melecjusza, przez niego też został ustanowiony lektorem w 371 r. Ten fakt oznaczał oficjalne przystąpienie Chryzostoma do kursu eklezjalnego. Uczęszczał w latach 367-372 do swego rodzaju seminarium w Antiochii, razem z grupą młodych. Niektórzy z nich zostali później biskupami, pod kierownictwem słynnego egzegety Diodora z Tarsu, który wprowadzał Jana w egzegezę historyczno-literacką, charakterystyczną dla tradycji antiocheńskiej. Później udał się wraz z eremitami na pobliską górę Sylpio. Przebywał tam przez kolejne dwa lata, przeżyte samotnie w grocie pod przewodnictwem pewnego „starszego”. W tym okresie poświęcił się całkowicie medytacji „praw Chrystusa”, Ewangelii, a zwłaszcza Listów św. Pawła. Gdy zachorował, nie mógł się leczyć sam i musiał powrócić do wspólnoty chrześcijańskiej w Antiochii (por. Palladiusz, „Życie”, 5). Pan - wyjaśnia jego biograf - interweniował przez chorobę we właściwym momencie, aby pozwolić Janowi iść za swoim prawdziwym powołaniem. W rzeczywistości, napisze on sam, postawiony wobec alternatywy wyboru między trudnościami rządzenia Kościołem a spokojem życia monastycznego, tysiąckroć wolałby służbę duszpasterską (por. „O kapłaństwie”, 6, 7), gdyż do tego właśnie Chryzostom czuł się powołany. I tutaj nastąpił decydujący przełom w historii jego powołania: został pasterzem dusz w pełnym wymiarze! Zażyłość ze Słowem Bożym, pielęgnowana podczas lat życia eremickiego, spowodowała dojrzewanie w nim silnej konieczności przepowiadania Ewangelii, dawania innym tego, co sam otrzymał podczas lat medytacji. Ideał misyjny ukierunkował go, płonącą duszę, na troskę pasterską. Między 378 a 379 r. powrócił do miasta. Został diakonem w 381 r., zaś kapłanem - w 386 r.; stał się słynnym mówcą w kościołach swego miasta. Wygłaszał homilie przeciwko arianom, następnie homilie na wspomnienie męczenników antiocheńskich oraz na najważniejsze święta liturgiczne. Mamy tutaj do czynienia z wielkim nauczaniem wiary w Chrystusa, również w świetle Jego świętych. Rok 387 był „rokiem heroicznym” dla Jana, czasem tzw. przewracania posągów. Lud obalił posągi cesarza, na znak protestu przeciwko podwyższeniu podatków. W owych dniach Wielkiego Postu, jak i wielkiej goryczy z powodu ogromnych kar ze strony cesarza, wygłosił on 22 gorące „Homilie o posągach”, ukierunkowane na pokutę i nawrócenie. Potem przyszedł okres spokojnej pracy pasterskiej (387-397). Chryzostom należy do Ojców najbardziej twórczych: dotarło do nas jego 17 traktatów, ponad 700 autentycznych homilii, komentarze do Ewangelii Mateusza i Listów Pawłowych (Listy do Rzymian, Koryntian, Efezjan i Hebrajczyków) oraz 241 listów. Nie uprawiał teologii spekulatywnej, ale przekazywał tradycyjną i pewną naukę Kościoła w czasach sporów teologicznych, spowodowanych przede wszystkim przez arianizm, czyli zaprzeczenie boskości Chrystusa. Jest też ważnym świadkiem rozwoju dogmatycznego, osiągniętego przez Kościół w IV-V wieku. Jego teologia jest wyłącznie duszpasterska, towarzyszy jej nieustanna troska o współbrzmienie między myśleniem wyrażonym słowami a przeżyciem egzystencjalnym. Jest to przewodnia myśl wspaniałych katechez, przez które przygotowywał katechumenów na przyjęcie chrztu. Tuż przed śmiercią napisał, że wartość człowieka leży w „dokładnym poznaniu prawdziwej doktryny oraz w uczciwości życia” („List z wygnania”). Te sprawy, poznanie prawdy i uczciwość życia, muszą iść razem: poznanie musi się przekładać na życie. Każda jego mowa była zawsze ukierunkowana na rozwijanie w wierzących wysiłku umysłowego, autentycznego myślenia, celem zrozumienia i wprowadzenia w praktykę wymagań moralnych i duchowych wiary. Jan Chryzostom troszczył się, aby służyć swoimi pismami integralnemu rozwojowi osoby, w wymiarach fizycznym, intelektualnym i religijnym. Różne fazy wzrostu są porównane do licznych mórz ogromnego oceanu: „Pierwszym z tych mórz jest dzieciństwo” (Homilia 81, 5 o Ewangelii Mateusza). Rzeczywiście, „właśnie w tym pierwszym okresie objawiają się skłonności do wad albo do cnoty”. Dlatego też prawo Boże powinno być już od początku wyciśnięte na duszy, „jak na woskowej tabliczce” (Homilia 3, 1 do Ewangelii Jana): w istocie jest to wiek najważniejszy. Musimy brać pod uwagę, jak ważne jest, aby w tym pierwszym etapie życia człowiek posiadł naprawdę te wielkie ukierunkowania, które dają właściwą perspektywę życiu. Dlatego też Chryzostom zaleca: „Już od najwcześniejszego wieku uzbrajajcie dzieci bronią duchową i uczcie je czynić ręką znak krzyża na czole” (Homilia 12, 7 do Pierwszego Listu do Koryntian). Później przychodzi okres dziecięcy oraz młodość: „Po okresie niemowlęcym przychodzi morze okresu dziecięcego, gdzie wieją gwałtowne wichury (…), rośnie w nas bowiem pożądliwość…” (Homilia 81, 5 do Ewangelii Mateusza). Potem jest narzeczeństwo i małżeństwo: „Po młodości przychodzi wiek dojrzały, związany z obowiązkami rodzinnymi: jest to czas szukania współmałżonka” (tamże). Przypomina on cele małżeństwa, ubogacając je - z odniesieniem do cnoty łagodności - bogatą gamą relacji osobowych. Dobrze przygotowani małżonkowie zagradzają w ten sposób drogę rozwodowi: wszystko dzieje się z radością i można wychowywać dzieci w cnocie. Gdy rodzi się pierwsze dziecko, jest ono „jak most; tych troje staje się jednym ciałem, gdyż dziecko łączy obie części” (Homilia 12, 5 do Listu do Kolosan); tych troje stanowi „jedną rodzinę, mały Kościół” (Homilia 20, 6 do Listu do Efezjan). Przepowiadanie Chryzostoma dokonywało się zazwyczaj podczas liturgii, w „miejscu”, w którym wspólnota buduje się Słowem i Eucharystią. Tutaj zgromadzona wspólnota wyraża jeden Kościół (Homilia 8, 7 do Listu do Rzymian), to samo słowo jest skierowane w każdym miejscu do wszystkich (Homilia 24, 2 do Pierwszego Listu do Koryntian), zaś komunia Eucharystyczna staje się skutecznym znakiem jedności (Homilia 32, 7 do Ewangelii Mateusza). Jego plan duszpasterski był włączony w życie Kościoła, w którym wierni świeccy przez fakt chrztu podejmują zadania kapłańskie, królewskie i prorockie. Do wierzącego laika mówi: „Również ciebie chrzest czyni królem, kapłanem i prorokiem” (Homilia 3, 5 do Drugiego Listu do Koryntian). Stąd też rodzi się fundamentalny obowiązek misyjny, gdyż każdy w jakiejś mierze jest odpowiedzialny za zbawienie innych: „Jest to zasada naszego życia społecznego (…) żeby nie interesować się tylko sobą” (Homilia 9, 2 do Księgi Rodzaju). Wszystko dokonuje się między dwoma biegunami, wielkim Kościołem oraz „małym Kościołem” - rodziną - we wzajemnych relacjach. Jak możecie zauważyć, Drodzy Bracia i Siostry, ta lekcja Chryzostoma o autentycznej obecności chrześcijańskiej wiernych świeckich w rodzinie oraz w społeczności pozostaje również dziś jak najbardziej aktualna. Módlmy się do Pana, aby uczynił nas wrażliwymi na nauczanie tego wielkiego Nauczyciela Wiary.