Z Okulicami – najstarszą miejscowością w gminie Rzezawa w powiecie bocheńskim – ściśle związana jest historia cudownego obrazu Matki Bożej, która od wieków odbiera tu cześć. Do sanktuarium Narodzenia Najświętszej Maryi Panny przybywają pielgrzymi z bliska i daleka.

Lubią grać

I właśnie w Okulicach działa prężnie Orkiestra Dęta założona prawie 90 lat temu. Na jej stronie (https: //orkiestraokulice.pl) można poznać historię zespołu, który od początku jest związany z okulicką parafią. Na pierwszym zdjęciu, dokumentującym skład orkiestry, doliczyłam się trzynastu orkiestrantów, a dzisiaj tworzy ją kilkadziesiąt osób grających na różnych instrumentach oraz grupa mażoretek. Najstarszy grający ma 62 lata, a najmłodszy – 14. – Bywa, że w orkiestrze gra kilka osób z rodziny, czasem rodzic i dzieci albo rodzeństwo – informuje Mariusz Kurnik. Podkreśla, że co kilka lat następuje wymiana pokoleniowa: – Jedni odchodzą z różnych powodów, dziewczyny wychodzą za mąż... Ale zdarza się, że wracają.

Prezes Krzysztof Dziadowiec jest od lat związany z zespołem. – Dawniej sam grałem w tej orkiestrze – wspomina. Dodaje, że z czasem część starszych muzyków odeszła, inni wyjechali za granicę w poszukiwaniu pracy i orkiestra się rozpadała. Opowiada: – Wtedy ówczesny proboszcz w Okulicach – ks. Adam Mardeusz poprosił, abym się zajął orkiestrą. Trzeba było sprowadzić kapelmistrza, takiego, który będzie miał posłuch, a ja jako nauczyciel muzyki i wf-u wychwytywałem w szkole lokalne talenty.

Prezes podkreśla, że lipcowy sukces poprzedziło wiele wcześniejszych. Wspomina: – W 1996 r. po raz pierwszy wzięliśmy udział w wojewódzkim przeglądzie orkiestr dętych i tam od razu zdobyliśmy pierwsze miejsce, ku zaskoczeniu wszystkich. Potem były kolejne sukcesy (ich chronologiczne zestawienie można poznać na wspomnianej stronie internetowej). Co istotne, orkiestranci wykonują swe zawody albo się uczą, studiują, a grę na instrumentach traktują hobbystycznie.

I prezes, i kapelmistrz przyznają, że w orkiestrze odnajdują się osoby, które lubią grać. – To jest oderwanie od codzienności – zaznacza Mariusz Kurnik. I dodaje: – Przychodzi piątek i każdy z nas pamięta, że jest próba, że się spotykamy po tygodniu pracy, żeby pograć. Nie robimy tego dla sukcesów czy pieniędzy. Zapewnia, że nie ma w zespole nacisku, iż muszą wygrać. Stwierdza – Przygotowujemy się, robimy próby, ćwiczymy, żeby się godnie zaprezentować, żeby sobie i tym, którzy nas słuchają, sprawiać radość. Dopiero później pojawiła się taka zdrowa rywalizacja między orkiestrami. To oczywiste, że prezentacja zespołu na przeglądach działa mobilizująco, motywuje do pracy, i dzięki temu podnosi się poziom naszej gry.

Promują Okulice

Sukcesami rozsławiają swą małą ojczyznę. – Ludzie zazwyczaj nie wiedzą, gdzie są Okulice, a niektórzy to nawet tej nazwy nie potrafią powtórzyć – przyznaje Mariusz Kurnik. Uśmiechając się, wspomina, jak ostatnio sędzia ze Stanów Zjednoczonych pytał, z jakiego są college’u. – Gdy powiedziałem, że reprezentujemy wioskę, która ma 300 mieszkańców, był bardzo zdziwiony – przyznaje kapelmistrz i zauważa: – Przeglądy dają możliwość pokazywania lokalnych talentów, bo przecież nie zawsze te warunki rozwoju są sprawiedliwe, a na scenie nie widać, nie słychać, skąd się jest, tylko jak się gra, jak się prezentuje. Z kolei ks. Roman Majoch, kustosz okulickiego sanktuarium, podkreśla, że orkiestra jest zespołem, który ubogaca każdą uroczystość religijną. I zauważa: – Ich sukcesy, osiągnięte ciężką, systematyczną pracą, przyczyniają się do promocji Okulic w Polsce, a także poza granicami naszej ojczyzny.

Moi rozmówcy zwracają też uwagę na aspekt wychowawczy zespołu. – Na pewno nauka gry na instrumencie, a później gra w orkiestrze kształtują młodego człowieka, uczą obowiązkowości – przekonuje Krzysztof Dziadowiec. I zauważa: – Gdy jedni się nudzą, należący do zespołu przeznaczają swój wolny czas na próbę czy wyjazd na występ. A ks. Roman Majoch przypomina, że każda praca człowieka wychowuje do życia, do bycia odpowiedzialnym za społeczność, za rodzinę, za siebie. I zaznacza: – Gdy od dziecka zaczyna się rozwijać pasje, to można powiedzieć, że nie zakopuje się swych talentów. Orkiestra spełnia ważną społeczną rolę także w tym zakresie.

Do lipcowego sukcesu poprowadził orkiestrę Mariusz Kurnik, absolwent Szkoły Muzycznej II stopnia im. Władysława Żeleńskiego w Krakowie oraz studium Kapelmistrzów i Tamburmajorów Orkiestr Dętych w Nowym Sączu, a także... AGH. Mąż, ojciec, właściciel firmy przyznaje, że muzyką zajmuje się dla przyjemności. Wspomina, że podobnie jak wielu orkiestrantów trafił przed laty do zespołu dzięki nauczycielowi muzyki Krzysztofowi Dziadowcowi.

Są konsekwentni

– A jak się osiąga sukces taki jak kwalifikacje do organizowanego przez światową organizację orkiestr marszowych międzynarodowego przeglądu? – pytam kapelmistrza, który uśmiechając się, najpierw stwierdza, że nie wszystko można zdradzić, a po chwili wyjaśnia: – Przede wszystkim konsekwencja w tym, co robimy, i determinacja, i wzajemne zaufanie. Przed mistrzostwami Polski codziennie przez dwa i pół tygodnia ćwiczyliśmy po pracy, w godz. od 18 do 23! Mariusz Kurnik podkreśla, że regulamin międzynarodowego przeglądu jest bardzo rygorystyczny i trzeba zdobyć określoną liczbę punktów, aby się zakwalifikować. Z uśmiechem dodaje: – Nie dowierzałem, że mamy kwalifikację. Dopiero gdy otrzymałem na maila certyfikat potwierdzający nasz sukces, zrozumiałem, że to się naprawdę dzieje.

Z sukcesu orkiestry cieszą się: zespół, rodziny jego członków, lokalna społeczność. Prezes Dziadowiec przyznaje, że starsi, którzy nie korzystają z internetu, dowiedzieli się o sukcesie z ogłoszeń parafialnych, i stwierdza: – Chociaż lokalna społeczność jest przyzwyczajona do naszych sukcesów, to ta wiadomość dla wielu była zaskoczeniem. A Mariusz Kurnik dodaje: – Radosna informacja, która rozeszła się za pośrednictwem portali społecznościowych, pocztą pantoflową, a potem została ogłoszona w kościele, sprawiła, że gratulacje płynęły z różnych stron. Teraz każdy chciałby się nauczyć grać, żeby jechać z orkiestrą na mistrzostwa (śmiech).

Tymczasem przed Orkiestrą Dętą, która stanęła przed dużym wyzwaniem, ciężka praca. Na pytanie, czego się w takiej sytuacji życzy zespołowi, kapelmistrz bez chwili zastanowienia odpowiada: – Dobrych, strojnych dźwięków i równego kroku w maszerowaniu! I tego im życzmy!