Dzieje ludzkie opisane na kartach Biblii naznaczone są licznymi odejściami człowieka od Boga. Tę ścieżkę rozpoczął grzech pierworodny. Jego echo znalazło swe gorzkie odbicie w relacjach międzyludzkich. Wystarczy wspomnieć o różnych krzywdach i odstępstwach wypominanych przez proroków. Z tym problemem borykali się również chrześcijanie mieszkający w Koryncie. Podzieliły ich zazdrość i pycha. Oddalili się od Ewangelii, słuchając zwodzicieli czy pseudoapostołów. Nie ominęła ich pokusa niemoralnego postępowania. Tak ludzie stworzeni na obraz i podobieństwo Boga przez swe czyny zaczęli się od Niego różnić. Owo poróżnienie wprowadziło ich w cierpienie i śmierć. Wpadli w niewolę własnych pragnień i namiętności. Rozłam sprawił, że ludzkie życie stało się jednym pasmem konfliktów.

Odpowiedzią Boga na tę sytuację było przyjście na świat Chrystusa. On swą ofiarą krzyża dokonał dzieła pojednania. Greckie słowo katallage, którym św. Paweł określił to dzieło, ma szerokie znaczenie. Może oznaczać wymianę, ciężki do spłacenia dług oraz pojednanie ludzi. Apostoł natomiast tym słowem opisał pojednanie grzesznika z Bogiem. W ten sposób wskazał, że Chrystus dokonał zbliżenia oddalonych ludzi do Boga. Spłacił ich długi i uwolnił z niewoli. Innymi słowy – zbliżył ich do Boga, a jednocześnie zbliżył ich wzajem do siebie.

Powstaje jednak pytanie o możliwość udziału w tym darze pojednania ludzi, którzy przyszli na świat w późniejszym czasie niż ten, gdy Jezus przebywał na świecie. Czy oni mogą dostąpić owego pojednania? Jeśli tak, to jak i gdzie? Święty Paweł, gdy pisał wspomniane słowa, wskazał, że udział w owym pojednaniu jest możliwy i dostępny dla wszystkich pokoleń, gdyż Chrystus przekazał swą misję pojednania Apostołom i ich następcom. I tak Kościół stał się miejscem, w którym człowiek może dostąpić Jezusowego daru pojednania.

Rozpoczyna się ono od głoszenia słowa Ewangelii. Ona dociera z woli Chrystusa przez Apostołów i ich pomocników. Jej orędzie ukazuje źródło pojednania, czyli Jezusa Chrystusa. Dalej to słowo prowadzi słuchaczy do wiary w Niego. Ta stanowi podstawę pojednania. Konsekwencją wyznania wiary jest chrzest, z którego wynikają dwa dary: odpuszczenie grzechów i nowe życie w Chrystusie. Na tym jednak nie koniec posługi pojednania. Przecież św. Paweł słowa o niej kieruje również do ludzi już ochrzczonych, czyli chrześcijan, którzy się zagubili na drodze wiary, powrócili do dawnych grzechów lub dali się zwieść pokusom świata. Apostoł zwiastuje im możliwość ponownego pojednania się z Bogiem przez krzyż Chrystusa. I oni mogą znów przez posługę Apostołów odzyskać utracony cenny dar jedności z Bogiem. Te słowa prowadzą nas ku sakramentowi pojednania. Dają wielką nadzieję na zawsze otwartą drogę powrotu do Boga i ludzi.