Po sześciu latach s. Anna Świątek przekazała tę rolę w ręce s. Lidii Strzelczyk. Salezjańska uroczystość odbyła się w Pieszycach. Obecne na nim były przełożone lokalne wszystkich domów prowincji, siostry z najbliższych wspólnot, przełożeni prowincjalni czterech prowincji salezjanów w Polsce, zaprzyjaźnieni kapłani, przełożona generalna sióstr michalitek ze współsiostrą, siostry z prowincji warszawskiej z przełożoną prowincjalną, świeccy członkowie rodziny salezjańskiej i przedstawiciele młodzieży.
Mszy św. przewodniczył ks. Jarosław Pizoń, salezjanin, a w swojej homilii nawiązał do artykułu z konstytucji sióstr salezjanek, który podaje, że przełożona „jest węzłem jedności” (K144). Przypomniał, że artykuł ten wzywa do służby. – Jesteśmy tu ze względu na służbę a to jest służba na wzór Chrystusa – powiedział salezjanin – przez służbę Bóg pozwala nam wzrastać, uświęcać się i pokazać nam „jak Pan jest dobry”, co usłyszeliśmy w słowach psalmu responsoryjnego. Jesteśmy Kościołem, który potrzebuje służby i potrzebuje ducha -kontynuował ks. Jarosław.
Podczas darów ofiarnych s. Anna przyniosła do ołtarza owoce jako symbol wdzięczności za 6 lat animacji prowincji, a s. Lidia dzban różnorodnych nasion, które symbolizowały gotowość na nowe, zawierzenie i nadzieję.
Reklama
Druga część uroczystości to rodzinne spotkanie, podczas którego pojawiło się wiele słów wspomnień, sprawozdanie z czasu minionego 6-lecia i podziękowanie s. Annie Świątek. Po odczytaniu aktu nominacji i symbolicznym wręczeniu świecy – światła, które przekazali zgromadzeniu ks. Jan Bosko i Matka Maria Dominika Mazzarello, głos zabrała nowa przełożona prowincjalna. Przypomniała słowa Jozuego „Ja sam i mój dom chcemy służyć Panu”. Zostawiła też do refleksji słowa Abrahama „Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej, do kraju, który ci ukażę”, jako program dla wspólnot na najbliższy rok.
Po gratulacjach i życzeniach gości, świętowanie zakończono wspólnym obiadem.
Siostra Lidia Strzelczyk pochodzi z prowincji warszawskiej sióstr salezjanek i w latach 2014-20 pełniła rolę przełożonej prowincjalnej w tamtej prowincji. Po rocznej przerwie Matka generalna wezwała ja do pełnienia tej roli w siostrzanej prowincji.
Dla sióstr salezjanek z Polski jest to wyjątkowy rok, ponieważ od 25 września rozpoczynają się jubileuszowe obchody 100-lecia ich obecności na ziemiach polskich.
Wspólnota Córek Maryi Wspomożycielki – sióstr Salezjanek w Sokołowie Podlaskim zorganizowała uroczyste obchody jubileuszu 150-lecia założenia zgromadzenia i 100-lecia pobytu w Polsce, w tym 91 lat w mieście.
Do Sokołowa siostry Salezjanki przybyły w październiku 1930 r. na zaproszenie ks. Ślosarczyka, a od stycznia 1931 r. zaczęły prowadzić kuchnię, szatnię i dział gospodarstwa domowego przy szkole salezjańskiej. Od roku szkolnego 1937/38 w drewnianym budynku przy ul. Wolności zaczęły prowadzić Prywatne Gimnazjum Żeńskie, a 18 czerwca 1939 r. prymas August Hlond poświęcił wybudowany, w ciągu niespełna dwóch lat, nowy gmach przy ul. Polnej. W czasie II wojny światowej Niemcy urządzili w nim wojskowy szpital. Pod koniec okupacji siostry otrzymały od władz miasta barak przy ul. Sadowej z przeznaczeniem na ochronkę. Uruchomiły w nim przedszkole oraz kurs kroju i szycia. 1 września 1944 r. w budynku przy ul. Polnej otwarto gimnazjum i liceum Towarzystwa Salezjańskiego. W listopadzie 1945 r. Siostry przeniosły się do tegoż budynku, prowadząc tam „Jednoroczny Kurs Przysposobienia Zawodowego” (kroju i szycia) oraz przedszkole i internat dla dziewcząt. W 1948 r. komunistyczne władze rozwiązały gimnazjum i liceum salezjańskie. W jego pomieszczeniach siedzibę znalazła państwowa szkoła podstawowa. W 1950 r. władze zamknęły „Jednoroczny Kurs Przysposobienia Zawodowego”, a w 1952 r. internat dla dziewcząt. Próbowano upaństwowić przedszkole, ale dzięki uporowi rodziców przetrwało do października 1962 r., kiedy to brutalnie je zamknięto. Jednak siostry, proszone przez rodziców, zaczęły sprawować nad dziećmi opiekę świetlicową i żłobkową w sposób nieformalny. Prowadziły też katechezę. W 1987 r. siostry Salezjanki przeniosły się do nowego domu przy ul. Kosowskiej, w którym są do dnia dzisiejszego. Obecnie prowadzą przedszkole i katechizują w szkołach.
Giovanni Maria Conti della Camera, „Trójca Święta” – fresk z kościoła Świętego Krzyża w Parmie
„Drodzy bracia i siostry, obchodzimy dziś uroczystość Trójcy Przenajświętszej. Cóż wam mogę powiedzieć o Trójcy? Hm... Jest Ona tajemnicą, wielką tajemnicą wiary. Amen”. To było najkrótsze kazanie, jakie usłyszałem kiedyś w młodości. Wiernych obecnych w kościele to zaskoczyło. Jednych pozytywnie, bo kazanie było wyjątkowo krótkie, inni byli zirytowani, gdyż nie zdążyli się jeszcze wygodnie usadowić w ławce. Wtedy przyszły mi do głowy pytania: Czy o Trójcy Świętej nie możemy nic powiedzieć? Dlaczego więc wyznajemy, że Bóg jest w Trójcy jedyny? Skąd o tym wiemy?
Mówienie o Trójcy nie jest rzeczą łatwą. Wyrażenie trójjedyności jest zawsze trudne do zrozumienia, gdyż według naszego naturalnego sposobu myślenia, trzy nigdy nie równa się jeden, jak i jeden nie równa się trzy. W przypadku nauki o Bogu nie chodzi jednak o matematyczno-logiczny problem, ale o sformułowanie prawdy wiary, której nie sposób zamknąć w granicach ludzkiej logiki. Chrześcijanie wyznają wiarę w jednego Boga w trzech Osobach. Dla wielu jednak to wyznanie nie ma większego znaczenia w życiowej praktyce. W świecie, w którym jest wiele „pomysłów na Boga”, my, chrześcijanie, powinniśmy pamiętać, że to nie my wymyślamy sobie Boga – my Go tylko odkrywamy i poznajemy, gdyż On sam zechciał do nas przyjść i pokazać nam siebie. Uczynił to zwłaszcza przez fakt wcielenia Syna Bożego. To dzięki Niemu wiemy, że Bóg jest wspólnotą trzech Osób, które żyją ze sobą w doskonałej jedności. „Nie wyznajemy trzech bogów – przypomina Katechizm Kościoła Katolickiego (253) – ale jednego Boga w trzech Osobach: «Trójcę współistotną». Osoby Boskie nie dzielą między siebie jedynej Boskości, ale każda z nich jest całym Bogiem: «Ojciec jest tym samym, co Syn, Syn tym samym, co Ojciec, Duch Święty tym samym, co Ojciec i Syn, to znaczy jednym Bogiem co do natury»”. Człowiek wiary nie wymyśla prawdy, lecz ją przyjmuje. Zastanawia się nad nią, podejmując wielowiekowe doświadczenie Kościoła, który wyjaśniał ją zawsze w świetle objawienia.
Ministranci z parafii św. Andrzeja Boboli w Świdnicy – zdobywcy I miejsca w kategorii „Ministrant” podczas XIV Diecezjalnego Turnieju Piłki Nożnej LSO w Strzegomiu.
Opiekunem drużyny był ks. Jan Bałchan.
W sobotę 14 czerwca na boiskach OSiR w Strzegomiu odbył się XIV Diecezjalny Turniej Piłki Nożnej Służby Liturgicznej, który zgromadził blisko setkę ministrantów i lektorów z całej diecezji. To wydarzenie po rocznej przerwie na nowo połączyło sportową rywalizację z modlitwą i formacją duchową.
Zanim na murawie padł pierwszy gwizdek, uczestnicy spotkali się w bazylice Świętych Apostołów Piotra i Pawła, by wspólnie uczestniczyć w Eucharystii. Mszę świętą sprawował ks. dr Piotr Sipiorski, wicediecezjalny duszpasterz Służby Liturgicznej. Jeszcze przed rozpoczęciem liturgii słowo powitania do uczestników skierował gospodarz miejsca ks. prał. Marek Babuśka, który zwrócił uwagę na bogatą historię świątyni i parafii.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
