Określenie Jezusa: „Święty Boga” (tłumaczone także: Święty Boży) na kartach Ewangelii pojawia się trzykrotnie. W przekazach św. Marka i św. Łukasza wypowiada je w synagodze w Kafarnaum człowiek opętany (por. Mk 1, 24; Łk 4, 34). U św. Jana pojawia się ono w ustach św. Piotra (por. J 6, 69). Pierwszy epizod wiąże się z przeciwstawieniem sobie dwóch osób: opętanego, a właściwe złego ducha, który nim owładnął, i Jezusa. Diabeł, zanim podkreśli, że wie, iż Jezus jest Świętym Boga, powie: cóż mamy wspólnego ze sobą? Jezus natomiast nakazuje mu milczenie i wyrzuca go z człowieka. Inny charakter ma epizod odnotowany w tekście Janowym. Wiąże się on z wyznaniem wiary złożonym w imieniu uczniów przez św. Piotra. Apostoł czyni to w chwili, gdy wielu idących za Jezusem opuszcza Go. Gorszą się mową, w której Jezus zapowiedział, że da swoje Ciało i Krew jako pokarm na życie wieczne.
W Biblii słowo „świętość” wiąże się ze sferą oddzieloną od ludzkiej codzienności. Jest to rzeczywistość związana z Bogiem. W przestrzeni materialnej oznacza obszar naznaczony Jego obecnością. Takim była wydzielona część Świątyni w Jerozolimie, do której mógł wchodzić jedynie arcykapłan. Mianem „świętych” określano księgi zawierające słowo Boga. W przypadku ludzi termin ten określał tych, którzy żyli w zażyłości i przyjaźni z Bogiem. Jak Mojżesz czy prorocy pełnili nadaną przez Niego misję. Byli ludźmi, których Bóg uświęcił, czyli obdarzył swą mocą i oddzielił od zła. Określenie Jezusa jako „Świętego Boga” oznacza tym samym, że jest On bliski Bogu. Pełni Jego wolę. Nie ma w Nim żadnej niedoskonałości. Przez Niego można się zbliżyć do Boga. Zwrot „Święty Boga” w ustach ucznia Jezusa stanowi wyznanie, że przez Niego tu, na ziemi, człowiek doświadcza najgłębszej bliskości Boga. Jak arcykapłan, wchodząc do najświętszego miejsca w Świątyni, pośredniczył w spotkaniu ludzi z Bogiem, tak Jezus pośredniczy w ich spotkaniu ze świętością Boga.
Owo pośrednictwo ma jednak zupełnie inny charakter. Nie jest bowiem jedynie pośrednictwem człowieka. W przypadku Jezusa mamy do czynienia z pośrednictwem Syna Bożego, gdyż św. Jan Ewangelista używa określenia „święty” zarówno w stosunku do Jezusa, jak i do Boga Ojca oraz do Ducha Świętego. Takie połączenie wskazuje na jedną, Boską naturę tych trzech Osób. Teologowie określili ową prawdę terminem „Trójca Święta”. Słowo „święty” łączył z Boską naturą Jezusa również św. Łukasz. Podkreśla to w opisie zwiastowania, gdy anioł Gabriel oznajmia, iż Święte, które zrodzi się z Maryi, „będzie nazwane Synem Bożym” (Łk 1, 35). Tym samym określenie Jezusa zwrotem „Święty Boga” wskazuje, że ten, kto spotyka Jezusa, spotyka samego Boga. Jezus jest źródłem świętości, którą jest Bóg. Wiąże się ona zarówno z doskonałością ludzkiego postępowania, jak i z nieprzemijającą pełnią życia, a Jezus uświęca tych, którzy wzorem św. Piotra wyznają wiarę w Niego. Uświęca – to znaczy udoskonala i obdarza życiem wiecznym, które ma w sobie.
Obrzęd Pokoju następuje po modlitwie „Ojcze nasz”. Jest on przygotowaniem do przyjęcia Komunii św. i podobnie jak Modlitwa Pańska ściśle wiąże się z modlitwą eucharystyczną, w której to najczęściej w ciągu roku słyszymy prośbę do Ducha Świętego: „Pokornie błagamy, aby Duch Święty zjednoczył nas wszystkich przyjmujących Ciało i Krew Chrystusa”. Jest w tym zawarte pragnienie przyjęcia Komunii Świętej i pozostania w jedności z Bogiem, która nie jest możliwa bez jedności z człowiekiem. Z tego powodu brak zgody z naszymi bliźnimi przez złość, zawiść, zazdrość, gniew, nienawiść nie pozwalają w pełni zjednoczyć się z Jezusem. O tym samym przypomina nam dopiero co wypowiedziana przez całe zgromadzenie modlitwa „Ojcze nasz” w słowach „odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom”. Dlatego tak ważne jest, aby przystępując do wspólnego składania Ofiary Eucharystycznej, każdy z nas był pojednany z bliźnimi. Sam Chrystus mówi do nas: Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam wspomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam dar swój przed ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim! (Mt 5, 23-24).
Sam obrzęd jest prosty i składa się z dwóch części. Otwiera go modlitwa o pokój, która najczęściej zaczyna się od słów: „Panie Jezu Chryste, Ty powiedziałeś swoim Apostołom: «Pokój wam zostawiam, pokój mój wam daję»”. Jej zasadniczą treścią jest prośba o pokój i jedność Kościoła i świata. Wyraża ona również świadomość grzeszności proszących nie zważaj na nasze grzechy i moc wspólnoty Kościoła lecz na wiarę swojego Kościoła. To wiara Kościoła, a nie nasze osobiste przymioty i zasługi, jest podstawą tej modlitwy. Możemy mieć tylko nadzieję, że Pan, ze względu na swe miłosierdzie, zapomni nam grzechy a swoją łaskę oprze na wierze całej wspólnoty. Zwracamy się w niej przez kapłana do Chrystusa, bo tylko On może nas obdarzyć prawdziwym pokojem i tylko On może nas doprowadzić do pełnej Jedności. My często rozumiemy tę modlitwę jako prośbę o pokój, który tak naprawdę jest spokojem w naszym dniu codziennym, niekiedy myślimy o pokoju między państwami, ale Chrystus chce nas obdarzyć innym pokojem. Pan Jezus w Ewangelii św. Jana w rozdziale 14 mówi: Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Dar pokoju, jakim obdarza nas Chrystus jest pełniejszy i głębszy, taki który działa na nas od wewnątrz i uzbraja nas na trudne chwile życiowe, ale także daje nam siłę, aby głosić Ewangelię - aby być świadkiem Jezusa. Prosimy o Pokój dla siebie i dla Kościoła, aby się nim dzielić z innymi - aby stawać się z nimi jednością.
Druga część obrzędu to znak pokoju. Od reformy Soboru Watykańskiego II przywrócono znak do stosowania przez wszystkich wiernych uczestniczących w Eucharystii. Ma on nam przypomnieć, że na Mszy św. nie tylko przychodzimy po jedność z Jezusem, ale także tworzymy jedność, wspólnotę jako Kościół. Kapłan kieruje do nas słowa zachęty: „Przekażcie sobie znak pokoju”. Odwracamy się wówczas do osób stojących obok nas, by przekazać im znak pokoju. Gest ten, zgodnie z zaleceniem Kościoła, przekazujemy osobom stojącym najbliżej, ale obejmujemy nim wszystkich obecnych w kościele i cały Kościół. Szczególnie w tym momencie powinniśmy pomyśleć o tych, których skrzywdziliśmy, z którymi żyjemy w niezgodzie lub nieprzyjaźni. Nie lekceważmy tego gestu, bo jest on bardzo ważny. Gest pokoju nie może być zdawkowy, aby tylko go wykonać. W tym geście mamy zauważyć drugiego człowieka, naszego brata. Kłaniając się, czy też podając rękę mamy zwracać się ku człowiekowi, popatrzeć na niego, dostrzec go, otoczyć go miłością. Kiedy przekazuje się znak pokoju, można powiedzieć: „Pokój Pański niech zawsze będzie z tobą” lub „Pokój z tobą”. Na te słowa odpowiada się: „Amen”. Pamiętajmy, że w tym geście poczynając od kapłana przekazujemy sobie pokój Chrystusowy i pragniemy otoczyć się wzajemną miłością jak nas naucza Jezus Chrystus, aby w Nim stać się prawdziwą jednością.
Zacznijmy więc od Pisma Świętego. W Starym Testamencie mamy zapisane słowa, którymi modlili się Izraelici: Szema Izrael, Adonai Elohenu, Adonai Ehad, a więc – „Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem – Panem jedynym” (Pwt 6, 4). To są bardzo ważne słowa: Pan Bóg twój jest Ehad, czyli jedyny w znaczeniu Jedyny Bóg. Z kolei Jezus z Nazaretu nauczał: „Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo jeden jest tylko wasz Mistrz, Chrystus” (Mt 23, 10). Kiedy jednak dziś rozmawiamy tu, w Waszym domu, to mamy świadomość, że Ty, Wojtku, dla wielu ludzi jesteś jedynym w swoim rodzaju wirtuozem smaku i kulinarnym mistrzem, pierwszym Polakiem, który zdobył prestiżową gwiazdkę Michelin. Lecz kiedy mówimy o Jezusie Mistrzu, to słowo „Mistrz” piszemy z wielkiej litery. Proszę, powiedz, jak się czujesz z tą świadomością i jak dla Ciebie smakuje życie z Jezusem?
Kapłaństwo to wielki dar, przyjeżdżamy i powierzamy swoją misję kapłańską Panu Jezusowi przez ręce Maryi. To też podzielenie się naszą radością, naszym szczęściem - mówili neoprezbiterzy. W maju i czerwcu w całej Polsce odbywały się święcenia kapłańskie. Klerycy seminariów diecezjalnych i zakonnych, po sześciu latach studiów filozoficzno-teologicznych przyjmują święcenia i zgodnie z tradycją przybywają na Jasną Górę, by przed Cudownym Obrazem Matki Bożej sprawować jedną z pierwszych Eucharystii.
W tym roku modlili się m.in. neoprezbiterzy z archidiecezji gdańskiej, poznańskiej i gnieźnieńskiej, diecezji toruńskiej, rzeszowskiej, zielonogórsko - gorzowskiej, bydgoskiej, kaliskiej, warszawsko-praskiej, przemyskiej, częstochowskiej, radomskiej, włocławskiej i tarnowskiej.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
