Powiedz Panu Bogu, czego chcesz, a On cię łagodnie – acz znacząco – puknie w czoło. Wraz z upływem czasu zrozumiesz dlaczego. Jest całkiem spora grupa ludzi, którzy nabyli ciekawy nawyk pouczania innych „w imię Pana”. Są to właściciele i dzierżawcy jedynie słusznej drogi ku Najwyższemu. Jeśli nie będziesz ich słuchał, jeśli nie padniesz na kolana przed głoszonymi przez nich prawdami i objawieniami, a czasem i snami, to wybij sobie z łepetyny, że kiedykolwiek dojdziesz do prawdy jedynej. Są tak świętoszkowaci, że wszystkie swoje postępki potrafią wytłumaczyć jedynie w kontekście służby Panu. Gdy już nie starcza im argumentów, to podobno miewają prorocze sny i wobec takich wizji kapituluje każdy.

Jest cała grupa ludzi, która zapomniała o tym, że Pan nigdy nikomu nie dał „instrukcji obsługi” Siebie.

Owszem, dał „instrukcję obsługi” świata i traktowania siebie nawzajem, jednak sam – na szczęście – pozostał nierozpoznaną wielką Tajemnicą. Wieloma życiowymi rozstrzygnięciami zdaje się zaś powiadać: nie czyń sobie ze Mnie wygodnej zasłony, nie chowaj się za Mną, bo stworzyłem cię po to, abyś sam swoje życie przeżył i poniósł za nie własną odpowiedzialność.

Pan Bóg nie jest łatwizną, magicznym zaklęciem, które zapisane na kartce można powiesić nad łóżkiem i zapewnić sobie automatycznie Jego przychylność. Nie jest talizmanem ani ukochanym słonikiem. On pozostaje przychylny, ale w tym niepojętym, najmądrzejszym sensie, który niejednokrotnie wytarza nas w smole i pierzu życia. Bóg nie ulega teurgicznym zabiegom. Nie działa na zasadzie mechanicznego samochodziku: tu nakręcimy, tu puścimy i jedzie. Żadne ofiary, żadne całopalenia i leżenie krzyżem przed ołtarzem nie zapewnią nam automatycznie Jego łaski, decyzji i słowa: niech się stanie. Mądrość Boga polega na Jego ukryciu w miliardzie z pozoru zwykłych i prozaicznych zdarzeń.

Partie chrześcijańskie nie dostają poparcia dlatego, że potrafią się modlić i Pan automatycznie zapewnia im przewagę nad bezbożnymi konkurentami. Nie istnieje też żadna magiczna formuła, która mogłaby spowodować Bożą aktywność. Nikt nie będzie Panu wyznaczał Jego miejsca i czasu, nikt nie będzie za Niego decydował, automatycznie powodując Jego reakcję.

Strońcie od tych, którzy z Pana uczynili sobie wszystko wyjaśniające alibi, unikajcie świętoszków, którzy bez zająknienia recytują Pismo Święte. To tak ich wyczerpuje, że w ich zwyczajnym życiu nie znajdziecie już ani jednej świętej frazy. Odwracajcie spojrzenia od tych, którzy demonstracyjnie wyklękują w pierwszych ławkach na publicznych Mszach św. i z wyciągniętym językiem baczą, aby w czasie najważniejszego momentu uchwyciła ich malowniczo kamera.

Twój Pan prawdziwy, Ten, co daje ci wolność, nie jest jarmarcznym prestidigitatorem, nie oferuje ci sztucznych ogni. Nie daje ci automatycznego bezpieczeństwa i samozadowolenia. Twój Pan nie rozmawia z pysznymi mędrcami, których zarozumiałość całkowicie ich wypełnia. Nie stanowi wykrętu dla tych, którzy poważnie, patrząc ci w oczy, nie potrafią powiedzieć często brutalnej prawdy. Pan nas codziennie wyzwala, ale tylko siłą naszych własnych decyzji, naszego „tak” wypowiadanego bez premedytacji i kalkulacji. Nasz Pan nie jest mocarzem, który dla uciechy tłumu będzie najsilniejszym na świecie. Nasz Pan nie daje się wciągać w zawody, w których ma za nas wygrywać konkurencje.

Pan nie jest parawanem dla tych, którzy zaniedbali naukę, zaniedbali wysiłek a teraz chcą to wszystko – na skróty – nadrobić!

Nasz Pan nie lubi banału nużącej modlitwy. Wydaje ci się, że wystarczy kilkaset „zdrowasiek” i już masz niebieski bilet? Każda chwila modlitwy bez własnego przeżycia, bez rozmowy jest chwilą straconą bezpowrotnie.

Po co o tym wszystkim piszę? Bo przychodzi czas wybierania przewodników, wodzów, którzy przeprowadzą nas przez zbierające się nieczystości epoki. Wybierajmy tak długo, aż napotkamy właściwego nauczyciela, który rozumie, jak prosta i trudna jednocześnie bywa ścieżka prowadząca do Niego.