10 grudnia 1920 r. przyszedł do nuncjatury w Warszawie telefonogram informujący, że Ojciec Święty Benedykt XV powołał do życia nową diecezję ze stolicą w Łodzi.
Wydzielona ona została z archidiecezji warszawskiej. Decyzję tą potwierdził bullą Christi Domini. Pierwszym ordynariuszem diecezji został ks. Wincenty Tymieniecki, dotychczasowy proboszcz parafii św. Stanisława Kostki w Łodzi. Ten kościół parafialny stał się katedrą. Ks. Tymieniecki otrzymał sakrę biskupią 29 czerwca 1921 r. właśnie w kościele. Następnie zaczął organizować nową diecezję. Powołał instytucje centralne: kurię biskupią, sąd biskupi, seminarium duchowne, kapitułę katedralną itd.
Pierwsze lata po powstaniu diecezji naznaczone były dynamicznym rozwojem zarówno struktury organizacyjnej, jak i tworzenia (z zachowaniem tradycyjnych) nowych form duszpasterskich, jak np.: Akcja Katolicka, stowarzyszenia religijne, wydawano prasę katolicką i rozwinięto działalność społeczno-charytatywną, zwłaszcza wśród robotników.
Ten czas rozwoju przerwała II wojna światowa. Znaczna część terytorium diecezji znalazła się na ziemiach wcielonych do III Rzeszy. Tam działalność religijna przestała istnieć. Ówczesny ordynariusz bp Włodzimierz Jasiński został wysiedlony do Generalnej Guberni. Znaczna część duchowieństwa została aresztowana w ramach akcji z 5-7 października 1941 r. i osadzona w obozie koncentracyjnym w Dachau. Świątynie zostały zamknięte i w większości zamienione na magazyny. Funkcjonowały tylko parafie (26) znajdujące się na terenie Generalnej Guberni.
Po wojnie powracało życie religijne w diecezji. Najpierw odbudowywano i oddawano do użytku świątynie i przywracano służbę Bożą. Nowa władza znacznie ograniczyła możliwości działania duszpasterskiego, wprowadzając administracyjne zakazy rozwoju duszpasterstwa, zwłaszcza o charakterze oświatowym i społecznym.
Nowy duch w działalność duszpasterską wstąpił po 1989 r., gdy Polska odzyskała wolność i Kościół mógł swobodnie funkcjonować w społeczeństwie. W 1992 r. diecezja została podniesiona do rangi archidiecezji, a w 2004 r. stała się metropolią.
Bulla nominacyjna bp. Wilhelma pluty na pierwszego biskupa diecezji gorzowskiej
Jubileusz półwiecza istnienia naszej diecezji skłania do przypomnienia roli Prymasa Tysiąclecia, jaką odegrał w tamtym czasie w integracji Ziem Zachodnich z Macierzą.
Papież Paweł VI bullą Episcoporum Poloniae Coetus 28 czerwca 1972 r. ustanowił stałą organizację kościelną na Ziemiach Zachodnich i Północnych. Podziałowi i reorganizacji uległa także dotychczasowa Administracja Apostolska w Gorzowie. Z jej terenu powstały nowe diecezje: szczecińsko-kamieńska, koszalińsko-kołobrzeska, a na pozostałych ziemiach zorganizowana została diecezja gorzowska.
Dając nam szkaplerz, Matka Boża zaprosiła nas do pracy dla Boga. Chciała, by wszystko odnalazło w nas wymiar nadprzyrodzony i wiązało się z intencją „dla zbawienia”. Wszystko ma służyć zbawieniu – także noc i sen.
Zarzucają nam, że nasza religijność jest skupiona na tym, co doczesne. Może rzeczywiście zaburzyliśmy nieco proporcje i częściej modlimy się o zdrowie, o pieniądze, o szczęśliwy związek niż o nasze zbawienie. Rzeczywiście, zwykle modlimy się o nie dopiero dla zmarłych! Więc... gdyby Matka Najświętsza oznajmiła nam, że kto nosi szkaplerz, będzie bogaty i szczęśliwy na tym świecie, czy można by się spodziewać, że byłby to ukochany strój milionów? Mam nadzieję, że niekoniecznie, bo rozumiemy, dlaczego Maryja doczesność pomija zazwyczaj milczeniem i wciąż mówi nam o wieczności. Niebo interesuje i nas! Wieczność nie stała się dla nas pojęciem pustym i abstrakcyjnym.
Niewielka miejscowość Betania, której nazwa tłumaczy się jako „dom biednych”, była świadkiem interesujących wydarzeń w życiu Jezusa. Tu mieszkała zaprzyjaźniona z Jezusem rodzina, a dokładniej dwie siostry i brat, Maria, Marta i Łazarz. Gdy Nauczyciel pielgrzymował do Jerozolimy na uroczystości świąteczne, zatrzymywał się w ich domu.
Często pewnie rozmowy przeciągały się długo w noc, a cienie żywo dyskutujących postaci figlowały na białych ścianach w świetle oliwnych lampek. Jedną z takich scen skrupulatnie relacjonuje Łukasz: „W dalszej ich podróży przyszedł do jednej wsi. Tam pewna niewiasta, imieniem Marta, przyjęła Go do swego domu. Miała ona siostrę, imieniem Maria, która siadła u nóg Pana i przysłuchiwała się Jego mowie. Natomiast Marta uwijała się koło rozmaitych posług. Przystąpiła więc do Niego i rzekła: ‘Panie, czy Ci to obojętne, że moja siostra zostawiła mnie samą przy usługiwaniu? Powiedz jej, żeby mi pomogła’. A Pan jej odpowiedział: ‘Marto, Marto, troszczysz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona’” (Łk 10,38-42).
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.