Reklama

Felietony

Edytorial

A gdyby tak chcieć mniej?

Radość jest wyrazem dobra i miłości w nas.

Niedziela Ogólnopolska 7/2020, str. 3

[ TEMATY ]

edytorial

felieton

Piotr Dłubak

Ks. Jarosław Grabowski

Ks. Jarosław Grabowski

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Środek karnawału. Za 10 dni Środa Popielcowa, a więc nie marnujcie czasu. No właśnie... Czy zabawa to marnowanie czasu? A może to naturalna potrzeba człowieka? Czy chrześcijanin, tak jak każdy święty, powinien chodzić uśmiechnięty? – że pozwolę sobie sparafrazować znaną piosenkę Arki Noego...

Ten numer Niedzieli, a dokładniej jego temat wiodący, poświęciliśmy zapustom, jak dawniej nazywano ostatnie dni karnawału. Dlaczego? Chcemy trochę ten czas odmitologizować. Przypomnieć, że przez setki lat był i dziś nadal jest to czas radości spowodowanej narodzeniem Pana. Karnawał w dobrze dobranych dawkach nikomu nie szkodzi. Wręcz przeciwnie...

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Człowiek potrzebuje w życiu zabawy, chwili oddechu od codzienności, śmiechu, tańca, muzyki, radości. Dobrze wiedzieli o tym nasi przodkowie. W dawnych wiekach, np. w średniowieczu, czas odmierzał kalendarz liturgiczny, który wyznaczał sposób funkcjonowania całych społeczności. Był czas na modlitwę, na pracę, ale i na zabawę. Szerzej piszemy o tym na str. 12-13. I choć dziś kalendarz liturgiczny nadal obowiązuje, to jednak już niewielu się nim przejmuje. A szkoda...

Reklama

Mawia się, że chrześcijanin powinien być człowiekiem do tańca i do różańca (str. 10). Ale co to oznacza w praktyce? Nie chodzi przecież wyłącznie o zewnętrzne umartwianie się, o to, by wyzbyć się wszystkiego i pogardzać wszelką radością czy rozrywką. Chodzi raczej o jakże trudny do zachowania w życiu balans, umiar, właściwy dystans do spraw tego świata. Człowiek potrzebuje zabawy, ale potrzebuje też ciszy, bo tylko w niej można usłyszeć Boga.

Nasza teraźniejszość nie jest łatwa, ale właściwie o każdych czasach można tak powiedzieć. Najważniejsze to dostrzec, że czas jest darem, że to, co osiągniemy w życiu, w dużej mierze zależy od nas samych, a nie od aktualnych czasów, na które jak zwykle narzekamy. A przecież żyjemy w czasach dobrobytu, w czasach nadmiaru – serwisy telewizyjne i internetowe prześcigają się w dostarczaniu nam rozrywki, czy to przez nowy program, film, czy to przez jakiś supernews. Atakujące nas zewsząd promocje i reklamy zachęcają: „Kupuj więcej, kupuj teraz, kupuj taniej”. Kupuj! Niemal nie słychać głosu rozsądku: „Zastanów się, czy ci to w ogóle potrzebne”. I wiele prawdy jest w gorzkim twierdzeniu, że to chęć posiadania rządzi współczesną kulturą. A gdyby tak podejść do życia inaczej? Gdyby tak „więcej mieć” zastąpić „bardziej być”?

Nie chodzi o to, żeby ograniczyć dostęp do przyjemności dla odzyskania życiowej równowagi. W zabawie, w rozrywce nie ma nic złego, jeśli człowiek umie z niej mądrze korzystać. Ale w mądrym korzystaniu z danej rzeczy zawiera się także rozeznanie, czy i kiedy jest nam ona potrzebna. Proponujemy pewien eksperyment, który może coś zmieni w naszym myśleniu. Spróbujmy na jeden dzień, może nawet na pół dnia, zostawić gdzieś telefon... Tak na próbę. Z całą pewnością za chwilę okaże się, że jest on nam niezbędny, że mamy dużo spraw do załatwienia za jego pośrednictwem. Ale wytrzymajmy – spróbujmy zacząć ten dzień, jak przystało na katolika, od modlitwy, tej porannej, na czczo. Szukajmy powiadomień od Pana, a nie tych z telefonu. To wbrew pozorom dla wielu z nas może być bardzo trudne, ale jakże odkrywcze, jakże inspirujące i ważne.

Korzystajmy mądrze z czasu, który jest nam dany. Nieśmy światu chrześcijańską radość, która jest wyrazem dobra i miłości w nas. Idźmy przez życie z uśmiechem – jak napisał ks. Jan Twardowski: „Wystarczy jeden uśmiech, by rozbroić najbardziej wykrzywioną gębę”... – i z postawą dziękczynienia, by każdego dnia uczyć się doceniać to, co mamy.

2020-02-11 08:56

Ocena: +5 -1

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Aniele Stróżu, zdziel mnie po głowie

Chodzi o ocalenie szacunku do samego siebie, wiary w to, że potrafimy działać na rzecz dobra.

Beznadzieja, opadnięte ręce – stan, którego czasem doświadcza każdy z nas. Przychodzi, gdy wydaje się, że wszystko się sprzysięgło przeciwko naszym marzeniom i planom. Acedia – demon zwątpienia, duchowego wypalenia – potrafi dopaść każdego. Wtedy wszystko wydaje się szare, rozmemłane i nierokujące żadnej nadziei na poprawę. Pojawia się pokusa, aby pogrążyć się w takiej duchowej beznadziei i skapcanieć. Czasem nieomal czuję, jak demon siada mi na karku i sączy w myśli trujące poczucie braku wpływu na cokolwiek, przekonanie, że czego bym nie uczynił, i tak nie ma to żadnego wpływu na bieg spraw – i to zarówno tych bliskich, jak i dalszych. Nic nie mogę, nie potrafię zmienić kierunku wiatru.
CZYTAJ DALEJ

Watykan wydał nowy dekret. Chodzi o dyscyplinę intencji Mszy Świętych

2025-04-13 13:38

[ TEMATY ]

Watykan

dekret

dyscyplina intencji

Mszy Święte

BP KEP

Dykasteria ds. Duchowieństwa wydała dekret ws. dyscypliny intencji Mszy Świętych. Dekret został zatwierdzony przez Ojca Świętego Franciszka, w dniu 13 kwietnia 2025 roku, w Niedzielę Palmową. Papież nakazał ogłoszenie dekretu i ustalił, że wchodzi on w życie w dniu 20 kwietnia 2025 roku, w Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego. Dekret podpisał kard. Lazzaro You Heung-sik, prefekt Dykasterii ds. Duchowieństwa.

Publikujemy robocze tłumaczenie fragmentu zawierającego przepisy zawarte w Dekrecie Dykasterii ds. Duchowieństwa ws. dyscypliny intencji Mszy Świętych. Oficjalne tłumaczenie całego dekretu zostanie wkrótce opublikowane w polskim wydaniu L’Osservatore Romano:
CZYTAJ DALEJ

Chrystus nie musi udowadniać swojego zmartwychwstania

2025-04-15 10:00

[ TEMATY ]

rozważania

O. prof. Zdzisław Kijas

Grażyna Kołek

Chrystus nie musi udowadniać swojego zmartwychwstania. On żyje niezależnie od tego, czy ja tego chcę czy nie, czy w to wierzę czy neguję. Kwestia zmartwychwstania nie jest problemem Jezusa, ale naszym problemem. To ja muszę podjąć decyzję, czy w to wierzę czy to odrzucam.

Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. Pobiegła więc i przybyła do Szymona Piotra oraz do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: «Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono». Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka. Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą w jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył. Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, które mówi, że On ma powstać z martwych.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję