Euzebiusz urodził się ok. 1200 r. Podczas najazdu Tatarów w 1241 r., gdy ukrywał się w lasach Pilisium (Pecs), spotkał wielu pustelników. Kilka lat później sam wybrał ten sposób życia. Zgromadził wokół siebie wspólnotę, która dała początek klasztorowi Świętego Krzyża (1250 r.). Wspólnota ta połączyła się następnie z inną – z klasztoru św. Jakuba – istniejącą już wcześniej, a założoną przez biskupa Bartłomieja, i przyjęła tę samą surową regułę. Euzebiusz został jej pierwszym prowincjałem i nadał nowemu zgromadzeniu nazwę: Zakon Braci św. Pawła, Pierwszego Pustelnika. Około 1262 r. zakon otrzymał tymczasowe papieskie zatwierdzenie, a ostateczne – w 1308 r. Euzebiusz tego nie doczekał, zmarł w 1270 r. Jego ciało pochowano ze czcią w klasztorze Świętego Krzyża. Mimo że nigdy nie był beatyfikowany, paulini przypisywali mu tytuł błogosławionego. W 2004 r. Kongregacja Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów oficjalnie zaaprobowała ten tytuł.

Rok jubileuszowy poświęcony bł. Euzebiuszowi był okazją do pogłębienia ducha paulińskiego zakonu, do refleksji nad bogatą spuścizną duchową, kulturalną i materialną paulińskiej wspólnoty oraz do odkrywania bł. Euzebiusza, tak cenionego w jego ojczyźnie, a ciągle prawie nieznanego poza zakonem w innych krajach, w tym w Polsce.

O kolejnym aspekcie przeżywania tego czasu napisał w specjalnym liście inaugurującym rok jubileuszowy o. Arnold Chrapkowski, generał Zakonu Paulinów: „Rok jubileuszowy poświęcony bł. Euzebiuszowi, szczególnie w czasie doświadczanego z różnych stron zamętu, staje się najlepszą okazją do podjęcia drogi zakonnego radykalizmu i umiłowania Kościoła, któremu od samego początku nasi bracia byli poddani. Także my sami nie bójmy się tego radykalizmu i głębi modlitwy, by ożywiały one naszą bliskość z Bogiem i wzmacniały gorliwość apostolską”. >>n