Reklama

Moim zdaniem

Multikulti pachnie cierpieniem

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Ilekroć rozmawiam z przybyszami z Europy Zachodniej, to zawsze podkreślają oni, że przeżyli w Polsce bardzo miłe zaskoczenie. Nasz kraj wydaje im się przyjazny, dobrze rozwinięty i bezpieczny. Właśnie bezpieczeństwo może się stać swoistą polską ofertą „eksportową”. Dlaczego Europejczykom Polska wydaje się bezpieczna? Odpowiedź jest prosta: stosunkowo niewielu „imigrantów”, brak istotnych konfliktów między mniejszościami narodowymi i religijnymi. Wszystkie – na siłę – prowokowane konflikty „polityczne” urządzane są w Warszawie i wyraźnie stoją za nimi pieniądze George’a Sorosa i jemu podobnych ludzi. Jak dotąd udało nam się ominąć największe rafy, na które natrafiły kraje Europy Zachodniej.

Dwa światy

Reklama

Przybysze z dużych miast Francji podkreślają spokój w polskiej przestrzeni publicznej. We francuskich miastach kobiety są atakowane podczas joggingu, a dzieci w szkołach są bite np. za jedzenie kanapek z szynką. Panuje cenzura polityczna i media nie mogą informować o tego typu atakach. Na listach kandydatów na posłów różnych partii politycznych nazwiska rdzennych mieszkańców tego kraju są w wyraźnej mniejszości. Wydaje się, że całkowicie została utracona Marsylia, w której dominują arabskie klany przemytnicze i przestępcze. Podobnie jest w brytyjskich miastach. Niedawno byłem w Londynie i Birmingham. W stolicy Albionu – w większości dzielnic – roi się już od wyznawców islamu, którym nie można zwrócić uwagi, bo natychmiast stają się agresywni i impertynenccy. Moi gospodarze opowiadali, że odkąd Sadiq Aman Khan – z pochodzenia Pakistańczyk – został w 2016 r. burmistrzem Londynu, postawa muzułmanów zaczęła się radykalnie zmieniać. To już nie są niewidoczni nieomal przybysze – dziś sprawiają wrażenie, jakby byli butnymi gospodarzami tego miasta. W Birmingham muzułmanie dominują już od kilku lat, kościoły anglikańskie są tam przerabiane na meczety, a na ulicach dominują postaci jakby żywcem wyjęte z krajów Bliskiego Wschodu i Afryki. Jeszcze większe napięcie odczuwa się w Brukseli, gdzie całe kwartały miasta zostały zamienione w bliskowschodnie bazary. Cenzura politycznej poprawności sprawia, że obraz w telewizji i to, co widzi się w Europie Zachodniej za oknem, zaczynają się znacznie od siebie różnić.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Pustka duchowa

Publiczne modlitwy muzułmanów we Francji, w Wielkiej Brytanii, Holandii, Belgii czy Szwecji są już zjawiskiem naturalnym i codziennym. Można, oczywiście, spojrzeć na to z zupełnie innej perspektywy i dojść do wniosku, że po prostu życie nie znosi próżni. W pustkę duchową – którą wieje współczesna Europa – wlewa się nowa treść. Skoro w „nowoczesnej Europie” nie ma miejsca na Pana Boga, to zastępuje Go inna duchowość i prędzej czy później mieszkańcy tamtych krajów zostaną przymuszeni do wyznawania Allaha. Czy to źle? To się dopiero okaże.

Reklama

Na pewno spokojnych katolików i chrześcijan zastąpią wyznawcy religii, która nie toleruje „współczesnej rewolucji obyczajowej”, nie zna rozdziału spraw świeckich od spraw religijnych i uważa Allaha za bóstwo niepoznawalne, któremu można się jedynie podporządkować i pod żadnym pozorem nie wolno dociekać jego natury. Warto też zauważyć, że islam w krajach, które podbił, i tam, gdzie od wieków jest wyznawany, utrzymuje struktury społeczne w zupełnie innym stanie niż ten, do którego przyzwyczaiła swoich obywateli „zachodnia demokracja”. Islam, bez rozróżnienia nawet na różne szkoły i odłamy, w swojej istocie jest religią podboju i totalnego podporządkowania wszelkich przejawów ludzkiego życia religijnej doktrynie. Militarne pokonanie najbardziej agresywnego przejawu islamu, którym było tzw. Państwo Islamskie – nie zmienia w tej kwestii niczego.

Tym bardziej że w dzisiejszej Europie Zachodniej zaczęło się rozwijać zupełnie nowe zjawisko, które nazywam gangstaislamem. W wielu więzieniach najbardziej zatwardziali przestępcy zaczęli nagle przechodzić na islam. W Europie – od Berlina po Madryt – rezydują przedstawiciele agresywnych klanów przestępczych, dla których islam jest wygodną ideologią. Tylko w Niemczech eksperci z policji federalnej mówią o działalności dwudziestu arabskich i tureckich klanów przestępczych. Jednym z najbardziej znanych jest klan Miri, zwany także rodziną Miri. Członkom tego – w istocie tajnego – związku zarzuca się masowe wyłudzenia zasiłków, machinacje finansowe na wielką skalę, handel narkotykami i bronią oraz organizowanie kryminalnych akcji w wielu niemieckich miastach. Członkowie tego klanu zbierają także haracze w lokalach gastronomicznych oraz zastraszają tych, którym się nie podoba ich działalność. Podobne klany działają na południu Szwecji, w Belgii, gdzie codziennie dochodzi do ataków na rdzennych Belgów i gdzie przestępcze klany zaprowadziły już rządy swojej wersji prawa szariatu.

Nietykalni przybysze

Reklama

Muzułmańskie klany w Europie Zachodniej są dużo bardziej agresywne niż ich odpowiedniki w krajach, z których się wywodzą. Bierze się to m.in. stąd, że w nowych krajach młodzi mężczyźni są pozbawieni tradycyjnych form kontroli, wyrwani z klanów rodzinnych, w których panuje ściśle ustalona hierarchia. W nowych krajach mogą sobie pozwolić na wiele więcej. Do tego dochodzą system pomocy społecznej i przepisy dotyczące imigracji, które praktycznie stanowią dla nich tarczę. Polityczna poprawność mediów oraz coraz większe uzależnienie polityków od głosów nowej imigracji sprawiają, że przybysze stają się w praktyce nietykalni i mogą sobie pozwalać na zachowania, jakich nigdy by nie tolerowano w stosunku do rdzennych mieszkańców tych krajów. Poczucie bezkarności rośnie z każdym rokiem zamieszkiwania w nowym kraju, do tego dochodzi frustracja wynikająca z niskich lub żadnych kwalifikacji, co sprawia, że przybysze nie są w stanie zarabiać takich pieniędzy, jakie zarabiają ich sąsiedzi. To, oczywiście, rodzi agresję w stosunku nie tylko do samych sąsiadów, ale także do obyczajów i praw kraju, który przybyszów przyjął. Mechanizmy, które opisuję, są banalne, jednak działają w każdej sytuacji – i dziwić się należy, że czasem jeszcze pojawiają się niezależne i „odkrywcze” materiały, które obnażają oblicze islamu w Europie Zachodniej.

Pracowici imigranci

Wszystkie te uwagi piszę nie z powodu wrodzonej islamofobii, tylko aby – po raz kolejny – podkreślić, że jak dotąd los obchodzi się z Polską wyśmienicie. Nie mamy patologii, które stały się codziennością w krajach na zachód od nas. Czy jednak ten stan będzie trwał nieprzerwanie?

Gdyby rządzili nami pani Ewa Kopacz lub inny przywódca ugrupowania podległego bezwzględnie „wskazówkom” z Berlina, to mielibyśmy sytuację taką, jaką przeżywają teraz nasi zachodni sąsiedzi. Oczywiście, imigracja nie dotknęłaby nas w tak dużej skali jak bogate Niemcy, ale mielibyśmy już co najmniej kilkadziesiąt tysięcy „imigrantów” wewnątrz kraju. I to nie byłaby taka sama sytuacja jak teraz, gdy w Polsce mamy setki tysięcy pracowników z Ukrainy. Ci, poza nielicznymi konfliktami, raczej nie stwarzają większych zagrożeń, pochodzą bowiem ze zbliżonego obszaru kulturowego i są nastawieni na pracę i zarabianie pieniędzy.

Zerwać z multikulti

Nie jestem przeciwny pomocy ofiarom wojny. Przeciwnie – staram się pomagać ludziom poszkodowanym w miejscach, w których od pokoleń zamieszkują. Taki cel miała organizowana przeze mnie akcja pomocy w odbudowie chrześcijańskiego miasta Karakosz w Dolinie Niniwy. Zderzenie różnych kultur, obyczajów, religii i przyzwyczajeń na jednym terenie musi jednak przynieść konflikt – zauważał to już Feliks Koneczny, a sytuacja w Europie Zachodniej jedynie potwierdza tego typu obserwacje. Odmienne style życia, religie, obyczaje nie dają się łatwo sprowadzić do jednego multikulturowego mianownika. To zawsze rodzi konflikt i walkę o dominację jednej kultury nad drugą. Europa Zachodnia popełniła błąd, z którego już nie może się wycofać. Tam sprawy zaszły za daleko. Paradoksalnie korzysta na tym nasz kraj, postrzegany jako wolny od narastających tam od lat patologii. Czy jest to wartość, której powinniśmy bronić?

Oczywiście, że tak, nie znaczy to jednak, że możemy pozostać głusi i ślepi na cierpienie ludzi w świecie. Trzeba się po prostu angażować w akcje, które przynoszą realną poprawę sytuacji ofiar wojen, a nie sprowadzać zagrożenia na własny teren. Trzeba racjonalnie planować naszą przyszłość. Do tego potrzeba jednak odcięcia się od przynoszącej złe owoce ideologii multikulti.

2019-07-24 11:32

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Demokracja walcząca pod prądem

Niedziela rzeszowska 44/2024, str. VI

[ TEMATY ]

felieton

Archiwum Mariana Salwika

Marian Salwik

Marian Salwik
Po raz kolejny wypada zapytać zwolenników obecnej władzy w Polsce: jak wam się podoba praworządność w wykonaniu faworyzowanych przez was ministrów, z premierem w roli głównej? Tylko nie tłumaczcie, że wszystko, co się dzieje, to dzieje się w ramach „wyższej konieczności”, bo poprzednicy zostawili po sobie takie „kłody” (w osobach i instytucjach prezydenta RP Andrzeja Dudy, prezesa Trybunału Konstytucyjnego Julii Przyłębskiej, prezesa Narodowego Banku Polskiego prof. Adama Glapińskiego i jeszcze paru innych), że „praworządnie” rządzić nijak się nie dało i nie da. W związku z tym trzeba było uruchomić tryb „demokracji walczącej”, tak chętnie posługującej się „skutecznymi narzędziami” perswazji, czyli „pałą i uchwałą” (ewentualnie rozporządzeniem), pokazowymi zatrzymaniami „bandytów” poprzedniego „reżimu”, aresztem „wydobywczym” wobec nich, spektakularnymi odwołaniami z prestiżowych stanowisk czy szantażem.
CZYTAJ DALEJ

Rozważania na niedzielę ks. Mariusza Rosika: Lepsza cząstka

2025-07-16 17:18

[ TEMATY ]

rozważania

Ks. Mariusz Rosik

pl.wikipedia.org

Niewielka miejscowość Betania, której nazwa tłumaczy się jako „dom biednych”, była świadkiem interesujących wydarzeń w życiu Jezusa. Tu mieszkała zaprzyjaźniona z Jezusem rodzina, a dokładniej dwie siostry i brat, Maria, Marta i Łazarz. Gdy Nauczyciel pielgrzymował do Jerozolimy na uroczystości świąteczne, zatrzymywał się w ich domu.

Często pewnie rozmowy przeciągały się długo w noc, a cienie żywo dyskutujących postaci figlowały na białych ścianach w świetle oliwnych lampek. Jedną z takich scen skrupulatnie relacjonuje Łukasz: „W dalszej ich podróży przyszedł do jednej wsi. Tam pewna niewiasta, imieniem Marta, przyjęła Go do swego domu. Miała ona siostrę, imieniem Maria, która siadła u nóg Pana i przysłuchiwała się Jego mowie. Natomiast Marta uwijała się koło rozmaitych posług. Przystąpiła więc do Niego i rzekła: ‘Panie, czy Ci to obojętne, że moja siostra zostawiła mnie samą przy usługiwaniu? Powiedz jej, żeby mi pomogła’. A Pan jej odpowiedział: ‘Marto, Marto, troszczysz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona’” (Łk 10,38-42).
CZYTAJ DALEJ

Modlitwa na nienadowskim cyplu

2025-07-20 12:33

Piotr Ożóg

Modlitwa na nienadowskim cyplu

Modlitwa na nienadowskim cyplu

Eucharystii przewodniczył proboszcz nienadowski ks. Jerzy Uchman, który też wygłosił okolicznościową homilię. Msze św. koncelebrował rodak nienadowski ks. Bogdan Tęcza. O oprawę liturgiczną zadbali parafianie nienadowscy: Regina Chorzępa, Małgorzata Chorzępa, Agnieszka Ożóg, Michalina Zdeb i Danuta Niemiec, oraz chór parafialny prowadzony przez siostrę służebniczkę Danutę Błaż. W uroczystościach wzięli również udział: wicemarszałek województwa podkarpackiego Karol Ożóg, wicestarosta rzeszowski Jerzy Bednarz, zastępca burmistrza sokołowskiego Sławomir Ożóg i przewodniczący rady gminy Sokołów Młp. Paweł Rusin. Ponadto obecni byli także: radny gminy Adam Tęcza, przewodnicząca sokołowskiej rady samorządowej Dana Łuszczki oraz sołtys Trzebuski Piotr Ciupak. Nie zabrakło przedstawicieli sokołowskiej Jednostki strzeleckiej 1914 im. ppor. Jakuba Darochy, którzy trzymali przy leśnym upamiętnieniu straż honorową (dowodził nimi sierż. ZS Marcin Burek); wsparci byli nienadowską sekcją Orląt (opiekowała się nimi drużynowa Michalina Zdeb). Pojawiły się też Poczty Sztandarowe z obydwu nienadowskich szkół oraz z parafialnego oddziału KSM, które mimo deszczowej aury, dzielnie trwały stojąc przy upamiętnieniu.

Pamięć trwa nadal…
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję