Musimy być roztropni w naszym podejściu do świętości i świętych, by nie założyć, że mistykami byli wyłącznie ci, którzy dożyli dojrzałego wieku, tacy jak np. św. Ignacy Loyola, o. Pio itd. Byli nimi także ludzie młodzi prowadzący głębokie życie duchowe, tacy jak np. św. Stanisław Kostka, którego życie wewnętrzne było konsekwencją Bożej łaski i odpowiedzi człowieka na nią, ciągłym przybliżaniem się do Niego.
Kształt duszy
Droga życia wewnętrznego nie jest tylko dla mistyków. To także nasze powołanie. Jesteśmy wezwani do tego, by pogłębiać swoje życie duchowe, kształtować swoją duszę. Nie jesteśmy tylko biologicznym ciałem, którego egzystencja ogranicza się do tego, by jeść, spać i wypełniać swoje obowiązki szkolne lub zawodowe. Niezależnie od stanu i wieku wszyscy jesteśmy wezwani do tego, by wzrastać, by się duchowo rozwijać.
Św. Stanisław Kostka cieszył się uznaniem i szacunkiem wszystkich bez względu na to, czy przebywał w Polsce, we Wiedniu czy w Rzymie, gdyż był spójny wewnętrznie, dojrzały. Między jego słowami a czynami nie było żadnej sprzeczności. Rozwijał się harmonijnie we wszystkich sferach – był pracowity, sumienny, dokładny, a zarazem prowadził głębokie życie wewnętrzne. Tym samym może stanowić przykład również dla nas.
Droga do świętości
Reklama
Gdyby zestawić św. Stasia Kostkę z bł. Karoliną Kózką, można by wydobyć jeszcze więcej rysów ich duchowości. Stanisław Kostka był arystokratą pochodzącym z bogatego rodu. Perfekcyjnie znał język niemiecki, płynnie mówił po łacinie, rozumiał grekę. Natomiast Karolina pochodziła z ubogiego domu, nie znała, bo nie miała takiej możliwości, języków obcych, nie posiadała zasobów materialnych. Na ich przykładzie widać, że w oczach Boga nie jest ważne, czy ktoś pochodzi z zamożnej, czy z prostej, żyjącej gdzieś na skraju świata rodziny, by wzrastać w świętości. Warunki zewnętrzne mogą być dla nas ułatwieniem lub utrudnieniem, lecz nie stanowią zapory uniemożliwiającej wzrastanie w wierze i w poznaniu Boga. W każdych okolicznościach można kochać Boga, rozwijać się duchowo, stawać się kimś w wymiarze duchowym. Od naszej postawy wobec tego, co nam się przydarza, zależy, czy te zdarzenia, ludzie staną się dla nas drogą do świętości, czy upadku.
Blisko Boga
Być może o tobie też kiedyś powiedzą, że byłeś aniołem na ziemi. Tak było w przypadku Stasia i Karoliny. Ważne, byśmy dostrzegali na co dzień potrzebę pracy duchowej. Z każdym tygodniem, miesiącem, rokiem powinienem stawać się lepszym człowiekiem, pracować nad swoimi wadami głównymi, takimi jak np. kłótliwość, niecierpliwość, a zarazem rozwijać swoją wrażliwość duchową, dążyć nie tylko do tego, by nie grzeszyć, lecz także podążać za tym, co dobre i piękne, rozwijać w sobie wrażliwość na świętość, coraz bardziej żyć łaską.
W tym nieodzowną pomoc stanowią dla nas sakramenty i modlitwa, bo ta przemiana wewnętrzna nie dokonuje się tylko ludzką wolą, wysiłkiem, lecz jest efektem działania łaski Bożej w człowieku. Jeśli łaska ma żyć we mnie, to muszę jej pragnąć, otwierać się na nią, codziennie zapraszać Jezusa do swojego życia. Wówczas po jakimś czasie odkryjemy, że grzech nas już nie pociąga, że nie staramy się żyć moralnie z lęku przed karą, wizją piekła itp., lecz dlatego że nie chcemy ranić Miłości. Pragnienie zastąpi imperatyw. Każdy z nas, jeśli tylko tego chce, może być blisko Boga. Wszyscy jesteśmy wezwani do świętości.
Choć jestem tu zaledwie kilka miesięcy, doświadczenie misyjne jest bardzo bogate. Tutaj doznałam namacalnego działania Pana Boga, Jego prowadzenia i mądrości. Jeśli jest się gotowym, by dobrze wykorzystać ten czas, misja może stać się przygodą życia
Krzysio ma trzynaście lat. Jego mama zostawiła go u babci, gdy umierał na AIDS. Dzięki pomocy dobrych ludzi udało się go uratować. Obecnie mieszka przy plebanii, ale proboszcz parafii w Butiamie, o. Daniel, dba, żeby utrzymywał relacje z babcią, której dom (afrykańska, uboga chatka) znajduje się nieopodal. Chłopiec ma swoje obowiązki na plebanii. Odkąd się poznaliśmy, zmienił się i stał się bardziej otwarty. Potrafi być przyjacielem, choć jak każdy chłopiec w jego wieku czasami rozrabia, więc oprócz sporej dawki miłości potrzebuje także nauki dobrego wychowania.
Abp Kupny: „Kościół buduje się przez codzienną wytrwałość”
2025-11-16 16:54
ks. Łukasz
Archiwum Archidiecezji Wrocławskiej
Parafia NMP Królowej w Oławie obchodzi dzisiaj 20-lecia swojego powstania. Eucharystii przewodniczył metropolita wrocławski, abp Józef Kupny, który w homilii przypomniał, że najważniejszą świątynią nie są mury, lecz człowiek.
Metropolita wrocławski rozpoczął swoją homilię od słów Jezusa zapowiadających zburzenie świątyni jerozolimskiej. - Powinny poruszyć uczniów słowa Jezusa: “Przyjdzie czas, kiedy z tego, na co patrzycie, nie zostanie kamień na kamieniu”. Ale Jezus wypowiedział je nie dlatego, że nie ceni piękna murów i wystroju świątyni, lecz dlatego, że prawdziwą świątynią zawsze był i jest człowiek. Człowiek i jego serce otwarte na Boga i przyszłość, wskazał kaznodzieja, dodając: - Uczniowie wtedy jeszcze tego nie rozumieli. Dopiero Chrystus pokazał nam, że to my jesteśmy świątynią Boga, że Bóg mieszka w nas. Dziś, patrząc na piękny kościół parafialny, chcemy powiedzieć: “Panie, dziękujemy Ci, że w tym miejscu zechciałeś zamieszkać pośród nas”.
W dalszej części abp Kupny wrócił do początków parafii, wyrażając głęboką wdzięczność wszystkim, którzy ją tworzyli: - Każda parafia ma swoją historię i swoje korzenie. Dwadzieścia lat temu, kiedy powstała wasza parafia, Bóg zaprosił ludzi tej ziemi do nowego dzieła. Nie było wtedy wszystkiego, co mamy dziś, ale były nadzieje, plany i wiele pracy. Ta parafia istnieje dzięki wierze, miłości i wytrwałości ludzi - mówił metropolita wrocławski, dziękując za zaangażowanie w dzieło stworzenia parafii. - Z serca dziękuję wszystkim, którzy byli na początku tej drogi. Myślę o tych, którzy przez dwadzieścia lat są związani z tą parafią. Dziękuję księdzu proboszczowi Robertowi, dziękuję wszystkim, którzy ofiarowali czas, talenty, środki i modlitwy. Niech Bóg wynagrodzi ich trud — zarówno tych, którzy są dziś z nami, jak i tych, którzy odeszli do domu Ojca.
Odnosząc się do Ewangelii, abp Józef Kupny zauważył: - Dzisiejsza Ewangelia mówi o niepokoju, zniszczeniu i trudnościach. Nie wiem, jak słuchali jej uczniowie, ani jak my ją odbieramy, ale ona jest zaskakująco aktualna. Każda wspólnota przeżywa chwile słabości, rozproszenia, zmęczenia. A jednak Jezus mówi: “Nie trwóżcie się”. To znaczy: nie bójcie się, bo Ja jestem z wami.
Wracając jeszcze w słowie do dwudziestolecia parafii, hierarcha podkreślił: - Chrystus przez tych 20 lat był tutaj obecny: w sakramentach, w Eucharystii, w rodzinach, które trwały mimo trudności, w dzieciach, młodzieży, w chorych i starszych. Był obecny w każdym, kto się modlił, służył, pomagał. I choć były chwile trudne, to właśnie wtedy najbardziej widać było siłę wiary - powiedział abp Kupny, dodając: - Jezus mówi dziś do nas: “Przez swoją wytrwałość ocalicie wasze życie”. Te słowa są jak program waszego jubileuszu. Kościół buduje się nie przez spektakularne działania, lecz przez codzienną wytrwałość: przez matki i ojców, którzy uczą dzieci modlitwy; przez kapłanów, którzy dzień po dniu głoszą Słowo Boże; przez seniorów modlących się za młodych; przez ludzi, którzy sprzątają kościół, śpiewają, troszczą się o parafię. To codzienny trud, ale i codzienny cud.
Nie zabrakło także odniesienia do patronki parafii: - Najświętsza Maryja Panna Królowa od początku czuwa nad tą parafią. Jej królowanie to nie panowanie, jak myślimy po ludzku. To służba: pokorna, wierna, pełna miłości. Maryja trwała pod krzyżem i uczy nas, abyśmy w chwilach prób nie odchodzili, ale trwali przy Chrystusie z nadzieją - mówił kaznodzieja, dodając: - Dzisiaj wielu gniewa się na Kościół, zniechęca się, odchodzi. Ale to właśnie wtedy trzeba trwać. Trwać przy Chrystusie, nie opuszczać Go w chwilach próby, tak jak Maryja nie odeszła spod krzyża.
Na zakończenie homilii abp Józef Kupny zawierzył parafię Duchowi Świętemu i Matce Bożej: - Dwadzieścia lat temu Bóg rozpoczął w tym miejscu piękne dzieło Boskie. Dziś dziękujemy Mu za wszystko, co już uczynił, i z ufnością prosimy, by prowadził nas dalej przez następne lata i dziesięciolecia. Niech Duch Święty daje nam wytrwałość w wierze, nadziei i miłości, a Maryja, wasza Królowa, niech prowadzi was drogą ku Bogu.”
Uroczystościom odpustowym w kościele garnizonowym św. Elżbiety we Wrocławiu, przy udziale władz miejskich i samorządowych, wojska, przewodniczył bp polowy Wiesław Lechowicz.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
