W tym roku uroczystość odpustowa w parafii pw. Przemienienia Pańskiego w Szczecinie miała wyjątkowy charakter ze względu na zakończenie obchodów jubileuszu 25-lecia utworzenia parafii
Obchody jubileuszu trwały przez cały rok i obejmowały przedsięwzięcia zarówno w wymiarze duchowym, jak i materialnym (powstałe dzieła). Duchowy wymiar jubileuszu polegał na modlitwie wstawienniczej za mieszkańców każdej ulicy parafii przez cały tydzień, poprzedzonej sprawowaniem Mszy św. w ich intencji w niedzielę. W każdy piątek była modlitwa za zmarłych mieszkańców tej ulicy. Materialnym wymiarem obchodów srebrnego jubileuszu parafii było wybudowanie i poświęcenie kaplicy Matki Bożej Niepokalanej w ubiegłym roku.
W tym roku na frontonie kościoła została wykonana mozaika Chrystusa Przemienionego na górze Tabor. Postać Chrystusa Przemienionego przykuwa uwagę przechodniów, gdyż jest widoczna z daleka. Ludzie zatrzymują się, patrzą i robią zdjęcia. Chrystus Przemieniony zachęca przechodzących do przyjścia do kościoła.
Kolejnym dziełem materialnym jest konfesjonał-rozmównica w przedsionku kościoła – tak bardzo potrzebny w dzisiejszych czasach. Do kapłanów naszej parafii zgłaszają się osoby wątpiące, zagubione, które nie radzą sobie nie tylko z duchowymi kwestiami, ale i problemami życiowymi. W tej sytuacji potrzebują rozmowy i rady, a konfesjonał w kościele nie jest miejscem na ten rodzaj posługi. Stąd idea i realizacja konfesjonału-rozmównicy. Zapewne niejednokrotnie rozmowa będzie zwieńczona sakramentem pokuty i pojednania. Osoby w potrzebie będą mogły umawiać się z wybranym kapłanem w uzgodnionym terminie. Powstały konfesjonał-rozmównica jest pierwszą taką inicjatywą w naszej archidiecezji.
W tym roku przy kaplicy Matki Bożej Niepokalanej było odprawiane nabożeństwo majowe ku czci Najświętszej Maryi Panny. Ponadto od 29 lipca br. w godzinie Apelu Jasnogórskiego odbywały się spotkania Grupy Pielgrzymowania Duchowego, która łączyła się z naszymi pielgrzymami zmierzającymi do stóp Matki Bożej w Szczecińskiej Pieszej Pielgrzymce na Jasną Górę.
Jak co roku uroczystość odpustową poprzedziła nowenna do Przemienienia Pańskiego. Przed rozpoczęciem odpustowej Mszy św. abp Andrzej Dzięga poświęcił mozaikę Chrystusa Przemienionego, znajdującą się nad głównym wejściem do kościoła, a następnie poświęcił konfesjonał-rozmównicę.
Odpustowej Eucharystii przewodniczył abp Andrzej Dzięga. W koncelebrze wzięli udział kapłani z dekanatu Pomorzany, księża wywodzący się z naszej parafii oraz inni zaproszeni kapłani.
W homilii Metropolita Szczecińsko-Kamieński szczegółowo i w różnych aspektach przybliżył wiernym tajemnicę przemienienia Chrystusa na górze Tabor, obecnych tam Apostołów, dla całego Kościoła, świata i każdego z nas. Po Eucharystii odbyło się wspólne świętowanie – agapa – na placu obok domu parafialnego.
Parafia pw. św. Karola Boromeusza we Wrocławiu przeżywała 4 listopada swój odpust. Uroczystej
Mszy św. przewodniczył o. Radosław Kramarski - proboszcz parafii i przełożony klasztoru w Dąbrowie Górniczej - Gołonogu.
Kapłan w homilii przypomniał postać patrona parafii. Zwrócił uwagę na to, że swoją drogę do świętości zaczynał, jako typowy przedstawiciel renesansowego duchowieństwa. - Szlachetnie urodzony, mając zaledwie 7 lat, został opatem w rodzinnej Aronie. W wieku 21 lat, jego wuj, papież Pius IV mianował go kardynałem. Młody hierarcha, wykształcony prawnik, stał się szybko sekretarzem stanu, prawą ręką papieża. Dziwne to były czasy. Drugi po papieżu człowiek w Kościele nie miał ani wykształcenia teologicznego, ani święceń kapłańskich. Karol okazał się jednak skutecznym dyplomatą i sprawnym organizatorem. Wspierał Piusa IV w dążeniach do szczęśliwego zakończenia Soboru Trydenckiego, bo Kościół bardzo potrzebował odnowy – opowiadał o. Radosław Kramarski. Przypomniał także, że św. Karol Boromeusz sobór odczytał jako wezwanie do osobistego nawrócenia. - Boromeusz był tytularnym biskupem Mediolanu, ale mieszkał od lat w Rzymie. Sobór nakazywał zerwanie z takimi praktykami. Prosi więc papieża o święcenia, chce być biskupem nie na papierze, ale w rzeczywistości. Wyrusza do Mediolanu, gdzie wygłasza programowe kazanie. Podkreśla, że reformę zaczyna się od pasterzy. Zakłada pierwsze seminarium duchowne, przeprowadza kilkanaście synodów, osobiście wizytuje każdą z 800 parafii swojej rozległej diecezji. Mobilizuje proboszczów, jest surowy dla gorszycieli. Napotyka często opór, zwłaszcza wśród zakonników i zakonnic. Dwa razy uchodzi z życiem z zamachów zorganizowanych przez zbuntowanych zakonników. Kiedy w Mediolanie wybucha zaraza, objawia się najpiękniejsze oblicze Boromeusza – pasterska miłość w czasach epidemii. Gdy wielu możnych ucieka z miasta, biskup organizuje żywność, pomoc medyczną, przytułki. Prowadzi pokutne procesje, idąc boso z krzyżem w rękach. Jego zdolności organizacyjne okazują się zbawienne w ogarniętym paniką mieście. Karol Boromeusz umiera wyczerpany nadludzką pracą w wieku 46 lat. Jego życie jest dowodem na to, jak wiele w Kościele może zrobić jeden człowiek – mówił kaznodzieja.
Jej życie było heroizmem w codzienności, ukoronowanym męczeńską śmiercią.
Pierina Morosini urodziła się w maleńkim Fiobbio we Włoszech, w wielodzietnej, głęboko wierzącej rodzinie. Dzięki przykładowi rodziców dziewczynka od najmłodszych lat przejawiała wielką pobożność, a gdy ukończyła 6. rok życia, każdy dzień rozpoczynała od Mszy św. Wzorem stała się dla niej św. Maria Goretti, młoda Włoszka, która oddała życie w obronie czystości. Pierina podobnie jak Maria wykazała się heroizmem w obronie swojej godności.
„Nie wykluczajmy cierpienia z naszych środowisk. Uczyńmy z niego raczej okazję do wspólnego wzrastania, aby pielęgnować nadzieję dzięki miłości, którą Bóg jako pierwszy rozlał w sercach naszych” - zaapelował Ojciec Święty do chorych i pracowników służby zdrowia. Przybyli oni do Rzymu na swe uroczystości jubileuszowe. Przygotowaną przez Franciszka homilię odczytał proprefekt Dykasterii do spraw Ewangelizacji, abp Rino Fisichella.
„Oto Ja dokonuję rzeczy nowej; pojawia się właśnie. Czyż jej nie poznajecie?” (Iz 43, 19). Są to słowa, które Bóg, za pośrednictwem proroka Izajasza, kieruje do ludu Izraela będącego na wygnaniu w Babilonie. Dla Izraelitów jest to trudny okres, wydaje się, że wszystko zostało stracone. Jerozolima została zdobyta i spustoszona przez żołnierzy króla Nabuchodonozora II, a wygnanemu ludowi nic nie pozostało. Perspektywa wydaje się być zamknięta, przyszłość mroczna, wszelka nadzieja zniweczona. Wszystko może skłaniać wygnańców do załamania się, do gorzkiej rezygnacji, do poczucia, że nie są już błogosławieni przez Boga.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
