Muzyka, jako forma wyrażania emocji, wspólnotowego połączenia, obecna jest na całym świecie – bez względu na kręgi kulturowe, kontynenty czy etapy rozwoju cywilizacyjnego. Najdoskonalszy z instrumentów, który dał nam Bóg – ludzki głos jednoczy nas w śpiewie. Fenomen ten jest nie do przecenienia. Dzisiejsze śpiewy, u zarania których był chorał gregoriański: psalmodia, antyfona, responsoria – wszystko to leży u dalekich podstaw tego, z czym mamy do czynienia dzisiaj, kiedy lud śpiewem, jego stylem i tematyką, wpisuje się w porządek kalendarza liturgicznego. Wierni wznoszonymi pieśniami łączą świat sacrum z tym, co de facto jest sztuką. Może nie wydumaną, bo nie o szczyty kompozytorskiego kunsztu chodzi, a wręcz odwrotnie! Chodzi o dotykające naszej wrażliwości pięknem prostoty i szczerości wyznanie wiary. Johannes Brahms, jeden z gigantów kompozycji, mawiał, że kompozytorskim spełnieniem jest to, gdy wierni w kościele śpiewają finalny efekt twórczości artysty, nie tego obracającego się w palecie barw kładzionych na płótno czy dzierżącego dłuto, ale przelewającego wiarę i chwałę Boga na papier opatrzony pięcioliniami. Fenomen muzyki sakralnej, tej wybrzmiewającej wśród wiernych, jest piękny swą spontanicznością i masowością. Buduje wspólnotę, dodaje otuchy wątpiącym, czyni odważnymi, prowadzi nas nuta po nucie, fraza za frazą, ku Credo wypowiedzianemu śpiewem, zagranemu na instrumentach. Proszę zauważyć, jak powszechne jest muzykowanie w naszych świątyniach. Dziecięce zespoły z pieśnią na ustach, z bębenkami, gitarami czy instrumentami klawiszowymi, rozśpiewane grupy oazowe, podobnie jak działające przy ochotniczych strażach pożarnych orkiestry dęte biorą sobie do serca i jak w Psalmie 96 śpiewają Bogu pieśń nową, śpiewając ją Panu we wszystkich krainach, błogosławiąc Jego imię i zbawienie od Tatr po Bałtyk, od Bugu po Odrę. Mało kto, zwłaszcza z perspektywy dużego miasta, zauważa, jak skupieni w swoich jednostkach OSP strażacy ochotnicy sięgają po instrumenty i przynajmniej dwa razy w roku podążają za swoim duszpasterzem w rezurekcyjnej procesji bądź od ołtarza do ołtarza w Boże Ciało. I nie o artystyczny, wirtuozowski wyczyn tu chodzi, ale o zjednoczenie w wierze przez muzykę. O radość w dniu św. Floriana – ich patrona, kiedy to 4 maja dziękują za tyle samo wyjazdów do akcji, ile powrotów do remizy. O parafialne chóry, skupione często wokół duszpasterzy – tych z muzycznym drygiem – czy sióstr posługujących w parafii, które chętnie wieszają gitarę na ramieniu, czy też – co najczęstsze – wokół prężnego organisty – pasjonata i zapaleńca w parafialnej scholi. Tutaj chodzi o wyśpiewanie wiary, podziękowanie za łaski płynące do nas każdego dnia, wręcz za każdy kolejny dzień ziemskiej wędrówki, prowadzący ku zbawieniu. „Usta dzieci śpiewają Ci chwałę, usta niemowląt śpiewają Ci”.