Centralny Port Lotniczy

W Stanisławowie, w gminie Baranów koło Grodziska Mazowieckiego i w całej okolicy nie ma teraz innego tematu rozmów. Już wiadomo, że tu, niecałe 50 kilometrów od Warszawy, powstanie Centralny Port Lotniczy (CPL), który z czasem przejmie rolę lotniska im. Chopina na Okęciu.

Wiadomo, że tak wielka inwestycja w tej typowo rolniczej gminie, gdzie grunty orne zajmują ogromną większość powierzchni, zmieni wszystko, w tym życie tysięcy ludzi. Choć inwestycja ma odbyć się względnie bezboleśnie, to tylko... względnie.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Andrzej Kolek, wójt gminy Baranów, nie kryje radości, ale też nie ukrywa wątpliwości. Bo budowa centralnego lotniska – które ma kosztować nawet 30 mld zł, jego ukończenie przewidziano na 2028 r. i już jest typowane na jedno z 10 najlepszych na świecie – nie obędzie się bez problemów.

Czas decyzji

Może jeszcze teraz w Polsce nie jest potrzebne tak duże lotnisko. Tyle, że warszawskie Okęcie powoli przestaje dawać sobie radę z odprawianiem i przyjmowaniem rosnącej liczby podróżnych. Obsługuje więcej niż jedną trzecią proc. ruchu pasażerskiego w Polsce, a szacunki mówią o wciąż rosnącej liczbie i pasażerów, i połączeń.

Reklama

W ubiegłym roku obsłużyło rekordową liczbę 13 mln pasażerów (w tym roku – według szacunków – ma to być 14 mln). Według obliczeń Urzędu Lotnictwa Cywilnego w 2030 r. byłoby to już co najmniej dwa razy więcej. Nawet rozbudowane Okęcie – jego przepustowość to najwyżej 20 mln osób rocznie – nie byłoby w stanie tyle osób przyjąć.

Centralny Port Lotniczy miałby być rozwiązaniem tego problemu. Alternatywą mogłoby być połączenie Okęcia z podwarszawskim portem lotniczym w Modlinie. Tyle, że według wszelkiego prawdopodobieństwa, to rozwiązanie jest tylko czasowe. Problem budowy CPL i tak pojawiłby się.

Strategiczne, tzw. kierunkowe decyzje, trzeba podejmować już teraz. Także te dotyczące skomunikowania lotniska z Warszawą, Łodzią, miastami na północy i południu. Bo gmina duże atuty komunikacyjne (przecina ją autostrada A2, leży w pobliżu linii kolejowej Żyrardów–Koluszki–Łódź, które mogły zadecydować o wyborze), ma na razie tylko potencjalnie.

Dwa końce kija

Każdy kij ma dwa końce. Wójt Andrzej Kolek, który otrzymał już oficjalne informacje o lokalizacji lotniska, nie kryje radości, bo jego gmina stanie się inwestycyjnym Eldorado, ale nie ukrywa też wątpliwości. Bo są zagrożenia, m.in. te związane z opuszczeniem miejsc zamieszkania, uciążliwość dla środowiska i ludzi, którzy tu pozostaną. Nic dziwnego, że zdania wśród ponad 5 tys. mieszkańców gminy są podzielone. Są zwolennicy i przeciwnicy, jak to w życiu bywa. Oczami i uszami wyobraźni widzą i słyszą rwetes, tłok i hałas, z którym takie budowy i obiekty się wiążą.

Reklama

Bo oprócz samego lotniska, płyt, pasów startowych itp. w grę wchodzi powiązanie lotniska z autostradami, czyli budowa nowego węzła autostradowego w okolicy Baranowa, powiązanie dróg dojazdowych z autostradą, trzeci pas na autostradzie, podciągniecie linii kolejowej, także pewnie przedłużenie Centralnej Magistrali Kolejowej o 7-10 km na północ. Może nawet – jak zaznacza Mikołaj Wild, pełnomocnik ds. budowy nowego portu – wybudowanie kolei dużych prędkości.

Solidarność, może Chopin

Poza tym jest tzw. problem ludzki. Bo choć lotnisko ma powstać tam, gdzie zaludnienie jest najmniejsze, nikt nie ukrywa, że taka budowa wymaga wysiedleń, wywłaszczeń mieszkańców terenów przewidzianych pod inwestycje i jej najbliższych sąsiadów.

Radio RDC usłyszało od jednej z mieszkanek okolicy, że sprowadziła się na wieś ze stolicy, żeby mieć ciszę i spokój, a nie hałas. Przecież nad ich głowami będą lądować teraz ogromne samoloty.

Wstępnie wiadomo, że trzeba będzie przesiedlić kilkadziesiąt rodzin. Ma to ułatwić specustawa, która umożliwi przejęcie potrzebnych gruntów za godziwe odszkodowanie.

Szczegółowa lokalizacja obiektu nie została ujawniona. Wiadomo, że potrzeba 800 ha terenów (w przybliżeniu 4 kilometry na dwa) w kierunku wschód-zachód, bo tak odbywają się starty i lądowania.

Twórcy projektu chcieliby nazwać port imieniem „Solidarności”. Choć były i inne propozycje, np. im. Lecha Kaczyńskiego czy Fryderyka Chopina (po przeniesieniu z Okęcia), to „Solidarność” pozostanie.

Urodził się około 349 r. w Antiochii w Syrii (dzisiaj Antakya na południu Turcji), tam też podejmował posługę kapłańską przez około 11 lat, aż do 397 r., gdy został mianowany biskupem Konstantynopola. W stolicy cesarstwa pełnił posługę biskupią do czasu dwóch wygnań, które nastąpiły krótko po sobie - między 403 a 407 r. Dzisiaj ograniczymy się do spojrzenia na lata antiocheńskie Chryzostoma. W młodym wieku stracił ojca i żył z matką Antuzą, która przekazała mu niezwykłą wrażliwość ludzką oraz głęboką wiarę chrześcijańską. Odbył niższe oraz wyższe studia, uwieńczone kursami filozofii oraz retoryki. Jako mistrza miał Libaniusza, poganina, najsłynniejszego retora tego czasu. W jego szkole Jan stał się wielkim mówcą późnej starożytności greckiej. Ochrzczony w 368 r. i przygotowany do życia kościelnego przez biskupa Melecjusza, przez niego też został ustanowiony lektorem w 371 r. Ten fakt oznaczał oficjalne przystąpienie Chryzostoma do kursu eklezjalnego. Uczęszczał w latach 367-372 do swego rodzaju seminarium w Antiochii, razem z grupą młodych. Niektórzy z nich zostali później biskupami, pod kierownictwem słynnego egzegety Diodora z Tarsu, który wprowadzał Jana w egzegezę historyczno-literacką, charakterystyczną dla tradycji antiocheńskiej. Później udał się wraz z eremitami na pobliską górę Sylpio. Przebywał tam przez kolejne dwa lata, przeżyte samotnie w grocie pod przewodnictwem pewnego „starszego”. W tym okresie poświęcił się całkowicie medytacji „praw Chrystusa”, Ewangelii, a zwłaszcza Listów św. Pawła. Gdy zachorował, nie mógł się leczyć sam i musiał powrócić do wspólnoty chrześcijańskiej w Antiochii (por. Palladiusz, „Życie”, 5). Pan - wyjaśnia jego biograf - interweniował przez chorobę we właściwym momencie, aby pozwolić Janowi iść za swoim prawdziwym powołaniem. W rzeczywistości, napisze on sam, postawiony wobec alternatywy wyboru między trudnościami rządzenia Kościołem a spokojem życia monastycznego, tysiąckroć wolałby służbę duszpasterską (por. „O kapłaństwie”, 6, 7), gdyż do tego właśnie Chryzostom czuł się powołany. I tutaj nastąpił decydujący przełom w historii jego powołania: został pasterzem dusz w pełnym wymiarze! Zażyłość ze Słowem Bożym, pielęgnowana podczas lat życia eremickiego, spowodowała dojrzewanie w nim silnej konieczności przepowiadania Ewangelii, dawania innym tego, co sam otrzymał podczas lat medytacji. Ideał misyjny ukierunkował go, płonącą duszę, na troskę pasterską. Między 378 a 379 r. powrócił do miasta. Został diakonem w 381 r., zaś kapłanem - w 386 r.; stał się słynnym mówcą w kościołach swego miasta. Wygłaszał homilie przeciwko arianom, następnie homilie na wspomnienie męczenników antiocheńskich oraz na najważniejsze święta liturgiczne. Mamy tutaj do czynienia z wielkim nauczaniem wiary w Chrystusa, również w świetle Jego świętych. Rok 387 był „rokiem heroicznym” dla Jana, czasem tzw. przewracania posągów. Lud obalił posągi cesarza, na znak protestu przeciwko podwyższeniu podatków. W owych dniach Wielkiego Postu, jak i wielkiej goryczy z powodu ogromnych kar ze strony cesarza, wygłosił on 22 gorące „Homilie o posągach”, ukierunkowane na pokutę i nawrócenie. Potem przyszedł okres spokojnej pracy pasterskiej (387-397). Chryzostom należy do Ojców najbardziej twórczych: dotarło do nas jego 17 traktatów, ponad 700 autentycznych homilii, komentarze do Ewangelii Mateusza i Listów Pawłowych (Listy do Rzymian, Koryntian, Efezjan i Hebrajczyków) oraz 241 listów. Nie uprawiał teologii spekulatywnej, ale przekazywał tradycyjną i pewną naukę Kościoła w czasach sporów teologicznych, spowodowanych przede wszystkim przez arianizm, czyli zaprzeczenie boskości Chrystusa. Jest też ważnym świadkiem rozwoju dogmatycznego, osiągniętego przez Kościół w IV-V wieku. Jego teologia jest wyłącznie duszpasterska, towarzyszy jej nieustanna troska o współbrzmienie między myśleniem wyrażonym słowami a przeżyciem egzystencjalnym. Jest to przewodnia myśl wspaniałych katechez, przez które przygotowywał katechumenów na przyjęcie chrztu. Tuż przed śmiercią napisał, że wartość człowieka leży w „dokładnym poznaniu prawdziwej doktryny oraz w uczciwości życia” („List z wygnania”). Te sprawy, poznanie prawdy i uczciwość życia, muszą iść razem: poznanie musi się przekładać na życie. Każda jego mowa była zawsze ukierunkowana na rozwijanie w wierzących wysiłku umysłowego, autentycznego myślenia, celem zrozumienia i wprowadzenia w praktykę wymagań moralnych i duchowych wiary. Jan Chryzostom troszczył się, aby służyć swoimi pismami integralnemu rozwojowi osoby, w wymiarach fizycznym, intelektualnym i religijnym. Różne fazy wzrostu są porównane do licznych mórz ogromnego oceanu: „Pierwszym z tych mórz jest dzieciństwo” (Homilia 81, 5 o Ewangelii Mateusza). Rzeczywiście, „właśnie w tym pierwszym okresie objawiają się skłonności do wad albo do cnoty”. Dlatego też prawo Boże powinno być już od początku wyciśnięte na duszy, „jak na woskowej tabliczce” (Homilia 3, 1 do Ewangelii Jana): w istocie jest to wiek najważniejszy. Musimy brać pod uwagę, jak ważne jest, aby w tym pierwszym etapie życia człowiek posiadł naprawdę te wielkie ukierunkowania, które dają właściwą perspektywę życiu. Dlatego też Chryzostom zaleca: „Już od najwcześniejszego wieku uzbrajajcie dzieci bronią duchową i uczcie je czynić ręką znak krzyża na czole” (Homilia 12, 7 do Pierwszego Listu do Koryntian). Później przychodzi okres dziecięcy oraz młodość: „Po okresie niemowlęcym przychodzi morze okresu dziecięcego, gdzie wieją gwałtowne wichury (…), rośnie w nas bowiem pożądliwość…” (Homilia 81, 5 do Ewangelii Mateusza). Potem jest narzeczeństwo i małżeństwo: „Po młodości przychodzi wiek dojrzały, związany z obowiązkami rodzinnymi: jest to czas szukania współmałżonka” (tamże). Przypomina on cele małżeństwa, ubogacając je - z odniesieniem do cnoty łagodności - bogatą gamą relacji osobowych. Dobrze przygotowani małżonkowie zagradzają w ten sposób drogę rozwodowi: wszystko dzieje się z radością i można wychowywać dzieci w cnocie. Gdy rodzi się pierwsze dziecko, jest ono „jak most; tych troje staje się jednym ciałem, gdyż dziecko łączy obie części” (Homilia 12, 5 do Listu do Kolosan); tych troje stanowi „jedną rodzinę, mały Kościół” (Homilia 20, 6 do Listu do Efezjan). Przepowiadanie Chryzostoma dokonywało się zazwyczaj podczas liturgii, w „miejscu”, w którym wspólnota buduje się Słowem i Eucharystią. Tutaj zgromadzona wspólnota wyraża jeden Kościół (Homilia 8, 7 do Listu do Rzymian), to samo słowo jest skierowane w każdym miejscu do wszystkich (Homilia 24, 2 do Pierwszego Listu do Koryntian), zaś komunia Eucharystyczna staje się skutecznym znakiem jedności (Homilia 32, 7 do Ewangelii Mateusza). Jego plan duszpasterski był włączony w życie Kościoła, w którym wierni świeccy przez fakt chrztu podejmują zadania kapłańskie, królewskie i prorockie. Do wierzącego laika mówi: „Również ciebie chrzest czyni królem, kapłanem i prorokiem” (Homilia 3, 5 do Drugiego Listu do Koryntian). Stąd też rodzi się fundamentalny obowiązek misyjny, gdyż każdy w jakiejś mierze jest odpowiedzialny za zbawienie innych: „Jest to zasada naszego życia społecznego (…) żeby nie interesować się tylko sobą” (Homilia 9, 2 do Księgi Rodzaju). Wszystko dokonuje się między dwoma biegunami, wielkim Kościołem oraz „małym Kościołem” - rodziną - we wzajemnych relacjach. Jak możecie zauważyć, Drodzy Bracia i Siostry, ta lekcja Chryzostoma o autentycznej obecności chrześcijańskiej wiernych świeckich w rodzinie oraz w społeczności pozostaje również dziś jak najbardziej aktualna. Módlmy się do Pana, aby uczynił nas wrażliwymi na nauczanie tego wielkiego Nauczyciela Wiary.