Zwracając się do Boga, prorok Jeremiasz zanosi wołanie, w którym uwypukla silną więź miłości, która łączy go z Bogiem. Porównuje ją do uwiedzenia odnoszonego do dziewcząt, które „tracą rozum” dla ukochanego mężczyzny. Lecz w parze z emocjami idzie pełne posłuszeństwo Bogu, co czyni z proroka narzędzie wypełniania Jego woli. Stając się głosem Boga w świecie, natrafia na liczne i bolesne sprzeciwy. Co więcej, staje się pośmiewiskiem, gdy zapowiada niszczycielskie skutki złego postępowania, a nie wydarza się nic, co natychmiast potwierdzałoby jego słowa. Gdy nachodzą go zwątpienie i chęć zaniechania swej misji, rozpoznaje w sobie ogień, który nie pozwala mu jej zaprzestać ani milczeć. Również profetyczna funkcja ludzi Bożych w Kościele polega na tym, by niestrudzenie stawać się głosem Boga w świecie, który odwraca się od Boga i kpi z Jego głosicieli. Moc do wypełniania tego zadania pochodzi z wnętrza otwartego na przyjęcie łaski, pozwalającej skutecznie przezwyciężyć najtrudniejsze wyzwania i próby. Prosząc o siłę do wytrwałego świadczenia o Bogu, wierni wołają za psalmistą: „Ciebie, mój Boże, pragnie moja dusza”.

Wierność Bogu wymaga ducha ofiary, który obejmuje całego człowieka. Gdy tak się dzieje, całe życie chrześcijanina, jak podkreśla św. Paweł, staje się liturgią, czyli rozumną służbą Bogu. Nie ogranicza się więc ona do ołtarza i świątyni, lecz obejmuje wszystkie dziedziny życia. Przychodzimy do kościoła, aby uwielbić Boga, który objawił siebie w Jezusie Chrystusie; wychodzimy z kościoła, aby Go głosić i o Nim niezłomnie świadczyć. Ta postawa potrzebuje stałego rozeznawania, „co jest dobre, co Bogu miłe i co doskonałe”. Rozpoznajemy tutaj znamienne stopniowanie, które wskazuje na coraz wyższy poziom motywowanego miłością posłuszeństwa okazywanego Bogu.

Zapowiedź losu naznaczonego cierpieniem, męką i śmiercią w Jerozolimie następuje zaraz po wyznaniu przez Piotra mesjańskiej godności Jezusa. Gdy stało się wiadome, jaka naprawdę jest misja Mesjasza, Piotr usiłuje Go odwieść od wypełnienia jej w kształcie zamierzonym przez Boga. Reakcja Jezusa jest stanowcza. W komentarzu do tego wydarzenia Jan Paweł II napisał: „Tak więc Piotr nie lękał się Boga, który stał się człowiekiem. Natomiast lękał się o Syna Bożego, jako człowieka. Nie mógł bowiem przyjąć, iż będzie On biczowany i cierniem ukoronowany i w końcu ukrzyżowany. Tego Piotr nie mógł przyjąć. Tego się lękał. I Chrystus za to Piotra surowo skarcił. Ale go nie odrzucił. Nie odrzucił tego człowieka, który miał dobrą wolę i gorące serce”. Za surowym upomnieniem poszło ukazanie właściwej drogi życia, możliwej dzięki obecności i blaskowi Krzyża. Chociaż naznaczona przeciwnościami i trudnościami, ma tę wartość, że ukazuje najgłębszy sens naszego istnienia i trwania przy Bogu. W jej świetle codzienne dylematy, jak przeżyć, nabywają nowego znaczenia, gdy przez ufne naśladowanie Chrystusa otrzymujemy odpowiedź, jak żyć. Wychodzi ona poza ramy doczesności i ukierunkowuje na powtórne przyjście Chrystusa, który „wtedy odda każdemu według jego postępowania”.