ANNA SKOPIŃSKA: – Pani Bożenko, swoją historią życia mogłaby Pani obdzielić niejednego, i doświadczeniami, tymi przykrymi, ale też dobrymi. Takim dobrym wspomnieniem był czas w prowadzonym przez siostry antonianki Domu Samotnej Matki...

BOŻENA CIEPŁUCH: – Wychowałam się w domu dziecka, potem trafiłam do hotelu robotniczego na Tatrzańskiej i już w dorosłym swoim życiu zaszłam w ciążę. Gdy byłam w czwartym miesiącu, okazało się, że hotel ma zostać zlikwidowany. Gdzie miałam pójść? Rodzina, jak dowiedziała się o ciąży, odsunęła się ode mnie, zostałam sama i musiałam sobie jakoś radzić. Koleżanki podpowiedziały mi, żebym zgłosiła się na Nowe Sady, bo tam jest Dom Samotnej Matki. I tak w szóstym miesiącu ciąży przyszłam do s. Franciszki Kaproń. Krystek urodził się w sierpniu 1994 r., a ja byłam u sióstr przeszło rok.

– Ten dom był ratunkiem wtedy?

– Najpierw poszłam do miejskiego ośrodka dla kobiet, ale okazało się, że przebywają tam same kobiety, które doświadczyły przemocy, a ja nie, więc ratunkiem były siostry antonianki. Z s. Franciszką i s. Cecylią, które wtedy prowadziły dla mnie ten dom, bardzo się zżyłyśmy. One były dla mnie prawie jak matki. Dużo im zawdzięczam, bo mi bardzo pomogły. Nawet gdy dostałam mieszkanie socjalne, to s. Franciszka razem ze mną skręcała meble. I potem, gdy mieszkałam już sama, kiedy zdarzało się, że potrzebowałam pomocy, to przychodziłam do Domu Samotnej Matki na Nowe Sady i pomagałam, czy to w sprzątaniu, czy koszeniu trawników, i zawsze też za to otrzymywałam jakąś pomoc – materialną, finansową. To mi nierzadko pozwalało przetrwać. Odwiedzałam też siostry w ich domu zakonnym i pomagałam przy różnych pracach, a czasem, gdy przychodził kryzys, też nocowałam.

– Nie jest Pani osobą, która się poddaje...

– Nieraz zdarzały się upadki. Bo na początku było bardzo ciężko – bez pracy, a tu mieszkanie, dziecko. Gdy w jakichś pracach prosiłam o pomoc sąsiadów, ci najczęściej wymuszali postawienie połówki. I tak niewiele brakowało, żebym się stoczyła. Dopiero potem s. Jadwiga, taka starsza siostra antonianka, przywiozła mnie do bonifratrów, do o. Franciszka. Od 2001 r. pracuję tu – najpierw w ogrodzie, potem w Stacji Opieki Środowiskowej, i tak do tej pory jestem u bonifratrów. Ale dzięki temu stanęłam na nogi. Jak było ciężko, to zawsze otrzymywałam wsparcie i pomoc od któregoś z przeorów. Gdy upadałam, to oni mnie podnosili, gdy popłynęłam – pomógł mi o. Ambroży. Odzyskać syna z ośrodka, wygrzebać się z nałogu... To zawdzięczam tym ludziom.

– Teraz już jest dobrze?

– Teraz pomagam „swoim”. Do mojego podopiecznego do Kochanówki jeżdżę już osiem tygodni, co niedziela. Ale wiem, że trzeba pomagać.

– Przez to, co Pani sama przeszła, rozumie ich Pani?

– Tak. I tłumaczę, że można, ale trzeba tylko chcieć. Ale oni nie chcą, w większości... Ich dużym problemem jest brak mieszkania, meldunku, nie stać ich na hotele, bo ze zbierania puszek nie zarobią tyle, żeby tam przenocować. Najgorsza jest zima, bo latem dają sobie radę.

– Jest Pani takim ich rzecznikiem...

– Gdyby ktoś kiedyś nie zobaczył we mnie wartościowej osoby, człowieka, może byłabym teraz jak oni. Albo już by mnie nie było, bo zapiłabym się na śmierć...

– Wiadomość o ciąży też była takim trudnym czasem...? Myślała Pani o aborcji?

– Tak. Na początku tak. Ale nie o usunięciu, ale o takiej samoistnej aborcji. Dlatego przez trzy miesiące piłam non stop. Żeby poronić, żeby ta ciąża się skończyła. Bo powiedziałam sobie: nie oddam dziecka nikomu, jeśli, to tylko Bogu. Nie miałam domu, rodziny, hotel kasowali... Ale trzy miesiące intensywnego picia i ciągle nic. Więc chyba tak musiało być. Jeszcze pamiętam jak s. Franciszka, gdy przyjmowała mnie do domu, zapytała, czy nie boję się, że przez to moje picie dziecko może być kalekie? A ja odpowiedziałam: nie, jakie będzie, takie będzie, będę kochać takie, jakie jest. I tak przyszedł na świat mój syn, a teraz czekam na Jaśka, swojego wnuka.