Jest taka noc, kiedy czuwając przy grobie Pana, najbardziej jesteśmy Kościołem. Jest to noc walki, którą toczy w nas rozpacz z nadzieją. Aktywność nie jest dobrym towarzyszem tej nocy. Chrześcijaństwo to jest tożsamość, a nie zajęcie
Chciałem swojemu koledze księdzu zrobić przyjemność, a właściwie wyrazić mu wdzięczność. Zaprosiłem go do Opery Narodowej. Kupiłem bilety na „Burzę” według Williama Szekspira. Byłem przekonany, że to opera, okazało się jednak, że to balet. Postanowiłem już niczego nie prostować.
Po pierwszym akcie wyszliśmy na przerwę. Spacerujemy w głównym holu, a mój kolega, nie mogąc ukryć zachwytu, mówi tak: „To coś wspaniałego! Bardzo mi się podoba. Wstydzę ci się przyznać, ale jestem po raz pierwszy w życiu na balecie. Coś pięknego! Ale gdybyś mi wcześniej powiedział, że to balet, to pewnie bym odpowiedział, że baletu nie lubię. Dobrze, żeś mi o tym nie mówił. Doświadczyłem czegoś, do czego miałem obojętne, a nawet wrogie nastawienie. Dzięki, że mnie zaprosiłeś”.
Przez głowę przebiegła mi myśl, że podobnie jest ze Mszą św. Niektórzy nie chodzą na Mszę, bo wydaje im się, że to nudne, że to nie dla nich.
Dopóki nie doświadczysz czegoś, nie mów, że to nie dla ciebie. W uprzedzeniach i stereotypach mieszkają strach i lenistwo. Doświadczenie piękna wprowadza nowe spojrzenie.
Msza św. jest Bożym „theatrum”. Podczas niego dzieją się zbawcze sprawy. Cisza, milczenie tajemnicy, ludowe kościelne śpiewy i podniosłe „Boże, coś Polskę”. Są słowa modlitwy i słowo Boga. „Theatrum” się wydarza. Święto dla duszy.
Reklama
Tego się nie opowie. Tego trzeba doświadczyć.
Na Mszę św. nie kupuje się biletów – jak na balet. Można więc kogoś zaprosić na niebiański teatr. Niech doświadczy czegoś, czego świat dać nie może. Może się rozsmakuje w Tajemnicy tajemnic?
Nie nakazuj, ale zaproś. Na zaproszenie ludzie odpowiadają pozytywnie. Nakazy odstraszają.
Wolny człowiek kocha wolność. A właśnie ten Boży spektakl jest o wolności.
Kto Go doświadczy, opowie innym.
W Pinakotece Brera w Mediolanie znajduje się wizerunek św. Tomasza z 1543 r. pędzla Girolama Mazzoli Bedolego. Namalował on św. Tomasza w szczególnym ujęciu. Święty, zapatrzony w Jezusa na krzyżu, pisze piórem swoje refleksje w rozłożonym notatniku. Trwa przed Panem, medytuje Pana i pisze o Panu. Obok słowa: „Bene scripsiti de me Thoma” – Dobrze o mnie napisałeś, Tomaszu.
Pochwała od samego Pana. Pochwała dla teologa wszechczasów.
Powołaniem chrześcijańskim jest mówić i świadczyć o Bogu.
A my? Czy swoim dzieciom opowiadasz o Bogu? Czy mówisz przy stole o modlitwie osobistej, o doświadczeniach duchowych?
Milczenie...
Boży teatr zamilkł. Czy nie ma aktorów?
Poranek zmartwychwstania otwiera grób. Powstaje Pan żywy i prosi, abyś komuś o Nim opowiedział.
Wszyscy kochamy Boże Narodzenie. Zwyczaje świąteczne tak nas jednak absorbują, że tracimy z oczu Boga, który na świat przychodzi. Zamiast ciszy Adwentu – słuchamy kolęd. Zamiast czekać na Wigilię – „objadamy się” wrażeniami i marzeniami.
Zatrzymaj się!
Tylko w ciszy Bóg przemawia. Usłysz Jego głos, a święta, gdy wreszcie nadejdą, będą naprawdę świętami
W dzień Wszystkich Świętych wybrałem się na grób rodziców poza Warszawę. Szczególny dzień – każdy jedzie do swoich. Na ulicach Warszawy ludzie kierują swe kroki do jednego celu – na cmentarz. Niosą chryzantemy, lampiony, ozdoby na grób. Poza stolicą trochę luźniej, ale i tam ten dzień wyróżnia się szczególnym klimatem. Przy drodze wiele punktów sprzedaży kwiatów, wystawione donice pięknych złotych chryzantem.
Nawet kiedy człowiek zapomina o Bogu, kiedy myśli, że Go nie ma lub że umarł, to jednak Bóg nie zapomina o człowieku. Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet, gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie. Oto wyryłem cię na obu dłoniach, twe mury są ustawicznie przede Mną (Iz 49, 15-16) – powie Bóg.
Jezus znowu ukazał się nad Jeziorem Tyberiadzkim. A ukazał się w ten sposób: Byli razem Szymon Piotr, Tomasz, zwany Didymos, Natanael z Kany Galilejskiej, synowie Zebedeusza oraz dwaj inni z Jego uczniów. Szymon Piotr powiedział do nich: «Idę łowić ryby». Odpowiedzieli mu: «Idziemy i my z tobą». Wyszli więc i wsiedli do łodzi, ale tej nocy nic nie ułowili. A gdy ranek zaświtał, Jezus stanął na brzegu. Jednakże uczniowie nie wiedzieli, że to był Jezus. A Jezus rzekł do nich: «Dzieci, macie coś do jedzenia?» Odpowiedzieli Mu: «Nie». On rzekł do nich: «Zarzućcie sieć po prawej stronie łodzi, a znajdziecie». Zarzucili więc i z powodu mnóstwa ryb nie mogli jej wyciągnąć. Powiedział więc do Piotra ów uczeń, którego Jezus miłował: «To jest Pan!» Szymon Piotr, usłyszawszy, że to jest Pan, przywdział na siebie wierzchnią szatę – był bowiem prawie nagi – i rzucił się wpław do jeziora. Pozostali uczniowie przypłynęli łódką, ciągnąc za sobą sieć z rybami. Od brzegu bowiem nie było daleko – tylko około dwustu łokci. A kiedy zeszli na ląd, ujrzeli rozłożone ognisko, a na nim ułożoną rybę oraz chleb. Rzekł do nich Jezus: «Przynieście jeszcze ryb, które teraz złowiliście». Poszedł Szymon Piotr i wyciągnął na brzeg sieć pełną wielkich ryb w liczbie stu pięćdziesięciu trzech. A pomimo tak wielkiej ilości sieć nie rozerwała się. Rzekł do nich Jezus: «Chodźcie, posilcie się!» Żaden z uczniów nie odważył się zadać Mu pytania: «Kto Ty jesteś?», bo wiedzieli, że to jest Pan. A Jezus przyszedł, wziął chleb i podał im – podobnie i rybę. To już trzeci raz Jezus ukazał się uczniom od chwili, gdy zmartwychwstał. A gdy spożyli śniadanie, rzekł Jezus do Szymona Piotra: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?» Odpowiedział Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś baranki moje». I znowu, po raz drugi, powiedział do niego: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie?» Odparł Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś owce moje». Powiedział mu po raz trzeci: «Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie?» Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: «Czy kochasz Mnie?» I rzekł do Niego: «Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego Jezus: «Paś owce moje. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci: Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz». To powiedział, aby zaznaczyć, jaką śmiercią uwielbi Boga. A wypowiedziawszy to, rzekł do niego: «Pójdź za Mną!»
Papież Franciszek w swoim testamencie poprosił, aby został pochowany w ziemi obok ukochanej przez niego ikony maryjnej Salus Populi Romani. Przechowywana w Kaplicy Paolińskiej bazyliki Santa Maria Maggiore (Matki Bożej Większej), otoczona wystawnym marmurem i pozłacanym brązem ikona od pierwszych wieków splata się z dziejami Rzymu.
Od czasu założenia za pontyfikatu papieża Liberiusza między 352 a 366 rokiem bazylika papieska Santa Maria Maggiore z biegiem wieków była coraz bardziej wzbogacana. Wchodząc do tej wielkiej świątyni i przechodząc przez nawy, odczuwa się złote światło, które skupia się w mozaikach apsydy i łuku triumfalnego. Wszystko tchnie imieniem Maryi, Jej boskim macierzyństwem, płaczem Dzieciątka, którego życie opowiadane jest tu od Narodzenia po dzieciństwo.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
_1746220708.jpg)
