Jakże często spotykamy się w Polsce z totalną krytyką wszystkiego, co się u nas dzieje. Do tego stopnia, że te zniekształcone opinie wypowiadane są na arenie międzynarodowej, co szkodzi ojczyźnie. Gdy jednak przyjrzeć się Polsce z bliska, odrzucając uprzedzenia, okaże się, że nie jest nam tu tak źle, i gdyby tylko zastanowić się wspólnie nad niektórymi problemami i wprowadzić niewielkie poprawki, byłoby zupełnie dobrze i u siebie. Tymczasem jesteśmy świadkami, jak w czasie wizyty kanclerz Niemiec Angeli Merkel Polacy z tzw. opozycji, z p. Schetyną na czele, spotykają się z nią nieoficjalnie, by przedstawić jej swoje zastrzeżenia odnośnie do polskiego rządu i naszych spraw wewnętrznych. Czy Niemcy pozwoliliby sobie na coś takiego? Czy to jest dobre (w sensie: ewangeliczne) postępowanie? Cudze chwalicie, swego nie znacie...

Przykładów na poparcie tej tak często stosowanej w życiu maksymy jest bez liku. Czasem człowiek się opamiętuje i jeszcze zdoła coś uratować, ale często jest już na to po prostu za późno i bezpowrotnie tracimy bardzo wiele. Warto, byśmy jednak wcześniej potrafili docenić to, co jest naszym bogactwem, co nas stanowi i buduje. Bo na tym powinniśmy bazować. Mam tu na uwadze także tzw. patriotyzm lokalny: umiłowanie swojej małej ojczyzny – miasteczka, wsi, parafii itd. Jeśli kocham, to przede wszystkim muszę poznać. A kiedy poznam – powinienem wspierać to, co nie domaga i rozwijać to, co dobre. I cieszyć się tym, co nas tworzy – więcej: być z tego dumnym. To nie tylko pozbawia kompleksów, ale daje prawdziwy rozwój w różnorodności.

Weźmy sobie to wszystko do serca i bądźmy dumni, i wspierajmy, a nie przeszkadzajmy, bo to już nie są jakieś sprawy prywatne, osobiste, ale to prawdziwe perły naszego częstochowskiego środowiska.

Zatem – chwalmy cudze, jeśli poznamy je dogłębnie, ale przede wszystkim wiedzmy, co my posiadamy.