Marysia toczy wojnę z nowotworem mózgu. Potrzeba ponad 400 tys. zł na pilną operację w Niemczech. Zbiórka już dobiega końca. Dla 5-letniej Oliwki potrzebny jest ponad milion, aby dziewczynka mogła być poddana kolejnej operacji oczu, które zjada nowotwór. Brakuje tylko 10 proc. potrzebnej sumy. Pół miliona złotych będzie kosztowała operacja przebudowy układu moczowego kilkuletniego Łukaszka w Boston Children’s Hospital. Zbiórka jest dopiero u początków. Takich potrzeb, głównie dziecięcych, są setki. Rodzice wołają o pomoc. A internetowi darczyńcy nie pozostają obojętni. Czasem wpłaty wynoszą kilka złotych, innym razem kilkaset, a niekiedy kilka tysięcy. Jak do tej pory największa donacja sięgnęła 300 tys. zł.

„Fundacja Siepomaga powstała, by osiągać to, co na pierwszy rzut oka wydaje się niemożliwe. Ratujemy życie i zdrowie, które wyceniono na kwoty niemożliwe do osiągnięcia przez potrzebujących. Prowadzimy pierwszą i największą w Polsce platformę pomagania Siepomaga.pl . Każdego dnia otwieramy Internet na działania charytatywne, szukając coraz to nowych pomysłów na pomaganie potrzebującym” – można przeczytać na stronie internetowej fundacji.

Pomóc pomagającemu

Zaczynali skromnie i z wielkim trudem. Pomysłodawcą internetowej platformy charytatywnej Siepomaga był niespełna 30-letni Patryk Urban z Poznania. Absolwent tamtejszej Akademii Ekonomicznej, wówczas pracownik jednego z banków. Obecna prezes fundacji – żona Patryka, Monika Urban, ekonomistka, mówi: – Patryk zawsze odczuwał potrzebę pomagania. I dzięki swojemu bratu, a także kolegom udało mu się zrealizować pomysł, jakim było Siepomaga.pl . Zresztą mnóstwo ludzi ma potrzebę pomagania, nie każdemu się to jednak udaje. Owszem, mąż był założycielem, ale nie robił wszystkiego sam. Pomagali mu koledzy, znajomi, w szczególności jego brat.

Na początku nie mieli lokalu. Każdy z obsługi serwisu pracował u siebie w domu. Mimo to od razu postawiono na profesjonalizm. Szybko też zatrudniono etatowych pracowników; w minimalnym stopniu korzystano z pracy wolontariuszy. Jak mówi prezes fundacji, działanie wolontariackie w tego typu pracy nie zdaje egzaminu.

Patryk Urban założył spółkę, wierząc, że ludzie ze świata biznesu chętnie zaangażują się w zmianę rzeczywistości. Zwrócił się więc do zamożnych właścicieli firm o wsparcie. Jednak oni, tłumacząc się kryzysem gospodarczym, nie kwapili się z pomocą. Finansowe problemy zaczęły zagrażać przyszłości serwisu. W 2010 r. udało się uzyskać dofinansowanie z UE dla firm – ponad 600 tys. zł – które pozwoliło dalej działać.

– Początki były bardzo ciężkie – wspomina Monika Urban. – Unijne dofinansowanie to ciężki kawałek chleba. By je realnie otrzymać, trzeba inwestować środki własne i regularnie zdawać sprawozdanie z podjętych kroków. Konieczność ciągłego szukania środków była bardzo stresująca. Kolejną kłodą był brak zaufania w społeczeństwie do płatności internetowych. A przecież od początku spółka, a później fundacja zbierała pieniądze tylko w ten sposób (crowdfundingiem). Ale to było 7 lat temu... Wtedy ludzie nie robili jeszcze zakupów przez Internet – jeśli chodzi o płatności elektroniczne, to, można powiedzieć, była „e-epoka”. W tamtym czasie miały miejsce liczne włamania na konta elektroniczne. Ludzie nie logowali się gdzie indziej, tylko w domu. Sama płatność internetowa była wówczas działaniem nowatorskim. Ale mąż był pewien, że ludzie będą chcieli pomagać, i nie rozważał, czy jest jakiś problem zaufania społecznego do organizacji społecznych lub do platform internetowych, czy też takiego problemu nie ma.

Pasja pomagania

Monika Urban poznała Patryka, kiedy Siepomaga.pl już istniało. Gdy się pobrali, nie była do końca zachwycona całkowitym oddaniem się męża pasji pomagania. Owszem, sama też była skłonna pomagać innym, ale mąż niemal cały wolny czas poświęcał fundacji... Kiedy była już w ciąży, zaczęła sama odwiedzać fundację. I tak bardzo zaangażowała się w jej prace, że w końcu i ją całkowicie ta pasja pochłonęła.

– Kiedy braliśmy ślub kościelny, Patryk zaproponował, żeby zamiast kwiatów nasi goście wpłacili pieniądze na jakieś potrzebujące chore dziecko – opowiada prezes fundacji. – Przygotowałam skarbonkę internetową i napisaliśmy, że zamiast bukietów będziemy prosili o wpłatę. Nasze rodziny i znajomi zaczęli wspierać akcję. Ja sama bardzo mocno zaangażowałam się w pomoc chłopcu, który musiał mieć operację serca. Zaczęłam też propagować pomoc dla niego przez social-media. Udało nam się zebrać 17 tys. zł wśród znajomych. Pech chciał, że w trakcie trwania zbiórki kosztorys na leczenie chłopca wzrósł dwukrotnie. Lekarz, który miał go operować, przeniósł się z kliniki w Monachium do Münster, a tam koszt tej samej operacji serca został wyceniony na ponad 150 tys. zł. Udało nam się jednak zebrać całą sumę. To było pierwsze dziecko, w pomoc któremu zaangażowałam się tak emocjonalnie. Tym bardziej że ten chłopiec pochodził z mojego rodzinnego miasta – z Konina.

Wielu ludziom aktywność fundacji jednak się nie podoba. Uważają, że działalność pomocowa powinna być oparta na całkowitym wolontariacie. Ale często nie wiedzą o koniecznym wkładzie, jaki jest potrzebny, aby fundacja mogła aktywnie prowadzić działalność.

– Jesteśmy jedną z nielicznych organizacji, które wprost przyznają, że część zebranych pieniędzy idzie na potrzeby organizacyjne – mówi Monika Urban. – Wiele organizacji z jakichś powodów tego nie ujawnia, a przecież to normalne, że musimy płacić za lokal, telefon, łącza internetowe. Również pensje 6 pracownikom. Na szczęście nasi darczyńcy uważają to za normalne. Ale jesteśmy niewygodni dla innych organizacji, bo ludzie zaczynają je pytać, ile pieniędzy i na co wydają. Ofiarodawców nie przekonują już zapewnienia: działamy za darmo. U nas 6 proc. z każdej wpłaty to darowizna na rzecz działań statutowych fundacji. Z tych środków pokrywamy również wydatki na działalność organizacji.

Fundacja Siepomaga wsparła dziesiątki tysięcy potrzebujących. Wśród nich przeważają dzieci. Niewielu rodziców po uzyskaniu wsparcia deklaruje otwarcie chęć pomocy innym podopiecznym fundacji. Bywa, że braknie zwykłego „dziękuję”. Ale zdarza się też, że rodzice, którzy doświadczą pomocy innych, sami zaczynają być aktywni. Podpowiadają, jak i gdzie szukać pomocy, do którego lekarza czy kliniki się zwrócić. Sami przecież już przetarli tę drogę.

– Jestem przekonana, że ten brak kontaktu, gdy już jest dobrze, nie wynika z niewdzięczności, ale z traumy, którą przeszły te rodziny. Są zmęczone, chcą jak najszybciej zapomnieć. To zrozumiałe – mówi usprawiedliwiająco Monika Urban. – Fundacja pomaga najczęściej dzieciom. Osobom dorosłym również, ale rodzicom łatwiej jest się przełamać, żeby przeprowadzić zbiórkę dla swojego dziecka. Przecież nikt dziecka nie osądzi za to, że „żebrze” dla siebie – bo bywają takie przypadki, że dorośli tak są osądzani przez innych, przez pryzmat braku zaradności. Niektórzy nawet rezygnują z naszej pomocy, bo taka jest presja sąsiadów czy znajomych. Tak więc, kiedy ludzie dorośli mają „pokazać” swoją chorobę, to bardzo to przeżywają. Wstydzą się prosić o pomoc, aż w końcu doprowadzają do takiej sytuacji, że przychodzą do nas w ostatniej chwili. I części z nich nie udaje się już uratować. Dla dziecka natomiast rodzic zrobi wszystko.