Jednym ze spotkań, które złożyły się na program tegorocznych obchodów w naszej diecezji, była Msza św., sprawowana przez bp. Andrze-ja Suskiego w Szpitalu Wojewódzkim na to-ruńskich Bielanach. Koncelebransami byli kapłani związani swą posługą ze środowiskiem ludzi chorych: diecezjalny duszpasterz służby zdrowia - ks. Jan Ropel i kapelan szpitalny - ks. Andrzej Zygiert oraz proboszcz parafii św. Józefa - o. Bogdan Bańdur i ks. Wojciech Niedźwiec-ki. Nad przebiegiem uroczystości czuwał jej główny organizator, o. Benedykt Mądrzejewski - kapelan szpitala na Bielanach. W maleńkiej kaplicy zmieścili się tylko nieliczni jej uczestnicy; reszta musiała zadowolić się miejscami na przyległym korytarzu. Na nabożeństwo oprócz chorych przybyło wielu lekarzy, pielęgniarek i innych pracowników szpitala; obecni byli też przedstawiciele dyrekcji i ordynatorzy oddziałów.
Witając wszystkich, Biskup Andrzej powiedział: "Ojciec Święty, który sam jest dotknię-ty chorobą, pragnie, aby ten dzień stał się szczególną oka-zją do wyrażenia naszej braterskiej jedności ze wszyst-kimi cierpiącymi, dotkniętymi chorobami, przebywającymi w szpitalach, zakładach opiekuńczych - czy we własnych domach, z tymi, którzy bardzo potrzebują znaku solidarności z nimi".

Krzyża nie da się uniknąć

Swoje przemyślenia na temat krzyża, sensu choroby i cierpienia Ksiądz Biskup zawarł w homilii.
Jezus nie gwarantuje, że jego uczniom będzie się dobrze wiodło na tym świecie - powiedział. - Przeciwnie, naśladowanie Mistrza polega na tym, by codziennie brać na siebie krzyż i iść za Nim. Krzyżem zaś jest wszystko, co kładzie się ciężarem na nasze barki. Najczęściej krzyż to nieuniknione, niezależne od naszego "tak" cierpienie: choroba, kalectwo, ciężkie warunki materialne, a czasem ludzie czyniący nasze życie nieznośnym. Sam Jezus dał nam najdoskonalszy przykład dźwigania krzyża. Jego życie było pozbawione taryfy ulgowej: prosty rzemieślnik, tułacz, niejednokrotnie bez dachu nad głową, za głoszoną prawdę został oskarżony, osaczony, skazany na śmierć, wyśmiany, ubiczowany i w końcu zabity.

Z krzyżem trzeba coś zrobić

Każdy człowiek niesie krzyż - kontynuował Biskup Andrzej. - Z tym krzyżem coś trzeba w życiu zrobić. A co? Istnieje wiele fałszywych rozwiązań. Niektórzy za wszelką cenę próbują zrzucić z siebie ciężar krzyża, czy przerzucić go na barki innych. Zadręczają swoim cierpieniem bliskich, rodzinę, znajomych. Należy wątpić, czy sami przez to na pewno mniej cierpią. Bywa i tak, że czło-wiek próbuje zagłuszyć cierpienie doraźnymi przyjemnościami, szukając zapomnienia na przykład w alkoholu; w dłuższej perspektywie kończy się to nowymi cierpieniami, a ulga okazuje się iluzoryczna.
Jezus proponuje inne rozwiązanie, jedyne naprawdę skuteczne: zachęca, by cierpiący człowiek podjął swój krzyż w duchu miłości jako wynagrodzenie za swoje grzechy, a zarazem jako współudział w krzyżu niesionym przez Chrystusa za zbawienie świata. Co z tego wynika? Cierpienie fizyczne bynajmniej nie ustaje. Owszem, pozostaje tak samo dotkliwe, ale traci to, co jest w nim najbardziej odpychające: bezsens. Podjęte jako ofiara zaczyna czemuś służyć, nabiera tajemniczej wartości.
Tu nie chodzi o dawanie tanich recept - zastrzegł Biskup Andrzej - jednak dla cierpiącego chrześcijanina jedynym sensownym wyjściem jest niesienie życiowego krzyża za Jezusem. To zaś oznacza, że dostrzega on związek między swoimi osobistymi cierpieniami, a cierpieniami Jezusa Chrystusa i przeżywa je w ścisłym zjednoczeniu z Nim.
Istnieje więc i taka moż-liwość: cierpienie zaakceptowane, przyjęte świadomie, odarte z bezsensu. Jest to cierpienie, które nie tylko nie zniekształca człowieka, lecz rozwija jego zaufanie do miłującego Boga. Otwarcie zaś na Bożą miłość przekształca krzyż z jarzma skazańca w narzędzie zbawienia. Często chorzy czują się samotni, odrzuceni, zapomniani przez Boga. To błąd. Kto miał zawsze przystęp do Jezusa? Właśnie chorzy - argumentował Ksiądz Biskup. - Nikt nie jest bliższy Jezusowi od tego, kto ma współudział w dźwiganiu Jego krzyża!

Sakramenty drogą do zdrowia duchowego i fizycznego

Po homilii Biskup Andrzej i koncelebransi udzielili sakramentu namaszczenia chorych. W słowie poprzedzającym obrzęd Pasterz diecezji zwrócił uwagę na błędne rozumienie tego sakramentu w przeszłości, co znalazło swój wyraz nawet w samej nazwie: "ostatnie namaszczenie". Tu nie ma żadnego nastawienia na śmierć! Wszystkie modlitwy i obrzędy tego sakramentu wskazują na życie, zdrowie, podniesienie sił fizycznych i duchowych - podkreślił Ksiądz Biskup. - Jakże często bywa tak, że przyjęcie sakramentu namaszczenia skutkuje pokojem ducha, a ten przyczynia się do poprawy zdrowia fizycznego! Wewnętrznie pogodzony, wolny od stresu człowiek o wiele łatwiej dochodzi do pełni sił. A zatem to nie jest obojętne, czy w szpitalu jest kaplica, a w niej Najświętszy Sakrament, czy chorzy mają dostęp do posługi sakramentalnej kapelana, czy też nie - podkreślił Biskup Andrzej. Sakramenty to znaki, którymi dotyka ich sam Chrystus, tak jak dotykał rękami chorych za swego ziemskiego życia.