Domem Dawida my jesteśmy, mieszkańcami Jeruzalem my jesteśmy i – jak pokazuje drugie czytanie – potomstwem Dawida stali się ci wszyscy, którzy mają wiarę Dawida. Obietnice, które Bóg dał Abrahamowi, spełnił On w Jezusie Chrystusie; z otwartego boku Chrystusa narodził się Kościół, w którym jest miejsce i dla pogan, i dla żydów, i dla wszystkich. Drugie czytanie obwieszcza, że ten, który wierzy słowu Bożemu, staje się synem Boga i staje się potomkiem obietnic, które Bóg dał Abrahamowi.
Obietnica, że otrzymamy Ducha pobożności, powinna ucieszyć. Pobożność to nie dewocja, być człowiekiem pobożnym – to być człowiekiem, o którym mówią dzisiejsze czytania. Takim, który upodabnia się do Jezusa Chrystusa, który ma w sobie Ducha Chrystusowego. Duch Święty może naszego ducha, nasze serce napełnić pobożnością.
Na tę obietnicę, że przyjdzie czas, kiedy Bóg tym, którzy chcą przyjąć to słowo i w nie uwierzą, da Ducha, usposobienie pobożności, skruchy, żalu nawrócenia, odpowiadamy w Liturgii, śpiewając psalm: „Boże, szukam Ciebie, pragnie Ciebie moja dusza”. Ten, który doświadczył miłości, będzie tęsknił, pragnął jej. Duszę nasyci tylko miłość!
W Ewangelii Jezus pyta, za kogo uważają Go ludzie. To pytanie można by zmienić: Kim On jest dla nich? Jak Go traktują? Do czego Jezus jest im potrzebny?
Reklama
Odpowiedź w dzisiejszych czasach byłaby bardzo bolesna. Jedni uważają Jezusa za przeszkodę, inni – za ograniczenie, jeszcze inni – za kogoś niewygodnego, bo mówi rzeczy niepopularne. Niektórzy – za kulę u nogi, za dodatek do swego życia. Czy Jezus dla nas jest postacią z przeszłości – był, istniał, ale nie mamy z nim nic wspólnego? Jest marginesem naszego życia czy kimś najważniejszym? Może kimś, kto ma spełnić nasze prośby, kto służy jako zabezpieczenie, jako czarodziejska różdżka?
Tłumy uważały Jezusa za tego, za kogo chciały go uważać; za tego, kto byłby im potrzebny, za Jana Chrzciciela, którego się bali, za Eliasza, ponieważ czynił wielkie cuda i znaki, za któregoś z proroków, którzy obiecywali wielkość królestwa mesjańskiego.
Dlaczego Jezus nie chciał, by apostołowie mówili, że on jest mesjaszem? Dlatego, że lud miał fałszywe pojęcie o Mesjaszu. Naród oczekiwał czegoś innego, niż przynosił Jezus. On oczekiwał Mesjasza politycznego. Może my też mamy podobne oczekiwania – życia bez kłopotów, żebyśmy nie chorowali, żeby Jezus spełnił pragnienia i marzenia o szczęściu na naszą miarę. A On chce, byśmy, tracąc życie dla Niego, zachowali je na życie wieczne. Drogą jest przyjęcie krzyża, ponieważ inaczej nie można upodobnić się do Jezusa Chrystusa.
2016-06-15 11:44
Ocena:+16-1Podziel się:
Reklama
Wybrane dla Ciebie
O. Tomasz Maniura OMI zakończy posługę w Oblackim Centrum Młodzieży NINIWA
„Wszystko ma swój czas” - napisał o. Tomasz Maniura OMI, ogłaszając zakończenie swojej siedemnastoletniej posługi w Oblackim Centrum Młodzieży NINIWA w Kokotku oraz Duszpasterza Młodzieży Polskiej Prowincji Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. O swojej decyzji zakonnik poinformował dziś za pośrednictwem mediów społecznościowych.
Jak podkreślił w opublikowanym wpisie, czas jego zaangażowania w dzieło NINIWY i Festiwalu Życia był „piękny i intensywny”, ale nadszedł moment, by „złapać dystans i bardziej zająć się sobą i swoim życiem duchowym”.
Nawet kiedy człowiek zapomina o Bogu, kiedy myśli, że Go nie ma lub że umarł, to jednak Bóg nie zapomina o człowieku. Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet, gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie. Oto wyryłem cię na obu dłoniach, twe mury są ustawicznie przede Mną (Iz 49, 15-16) – powie Bóg.
Jezus znowu ukazał się nad Jeziorem Tyberiadzkim. A ukazał się w ten sposób: Byli razem Szymon Piotr, Tomasz, zwany Didymos, Natanael z Kany Galilejskiej, synowie Zebedeusza oraz dwaj inni z Jego uczniów. Szymon Piotr powiedział do nich: «Idę łowić ryby». Odpowiedzieli mu: «Idziemy i my z tobą». Wyszli więc i wsiedli do łodzi, ale tej nocy nic nie ułowili. A gdy ranek zaświtał, Jezus stanął na brzegu. Jednakże uczniowie nie wiedzieli, że to był Jezus. A Jezus rzekł do nich: «Dzieci, macie coś do jedzenia?» Odpowiedzieli Mu: «Nie». On rzekł do nich: «Zarzućcie sieć po prawej stronie łodzi, a znajdziecie». Zarzucili więc i z powodu mnóstwa ryb nie mogli jej wyciągnąć. Powiedział więc do Piotra ów uczeń, którego Jezus miłował: «To jest Pan!» Szymon Piotr, usłyszawszy, że to jest Pan, przywdział na siebie wierzchnią szatę – był bowiem prawie nagi – i rzucił się wpław do jeziora. Pozostali uczniowie przypłynęli łódką, ciągnąc za sobą sieć z rybami. Od brzegu bowiem nie było daleko – tylko około dwustu łokci. A kiedy zeszli na ląd, ujrzeli rozłożone ognisko, a na nim ułożoną rybę oraz chleb. Rzekł do nich Jezus: «Przynieście jeszcze ryb, które teraz złowiliście». Poszedł Szymon Piotr i wyciągnął na brzeg sieć pełną wielkich ryb w liczbie stu pięćdziesięciu trzech. A pomimo tak wielkiej ilości sieć nie rozerwała się. Rzekł do nich Jezus: «Chodźcie, posilcie się!» Żaden z uczniów nie odważył się zadać Mu pytania: «Kto Ty jesteś?», bo wiedzieli, że to jest Pan. A Jezus przyszedł, wziął chleb i podał im – podobnie i rybę. To już trzeci raz Jezus ukazał się uczniom od chwili, gdy zmartwychwstał. A gdy spożyli śniadanie, rzekł Jezus do Szymona Piotra: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?» Odpowiedział Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś baranki moje». I znowu, po raz drugi, powiedział do niego: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie?» Odparł Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś owce moje». Powiedział mu po raz trzeci: «Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie?» Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: «Czy kochasz Mnie?» I rzekł do Niego: «Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego Jezus: «Paś owce moje. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci: Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz». To powiedział, aby zaznaczyć, jaką śmiercią uwielbi Boga. A wypowiedziawszy to, rzekł do niego: «Pójdź za Mną!»
Salus Populi Romani – ikona ukochana przez Franciszka
2025-05-03 13:55
Maria Milvia Morciano
Agata Kowalska
Matka Boża Śnieżna
Papież Franciszek w swoim testamencie poprosił, aby został pochowany w ziemi obok ukochanej przez niego ikony maryjnej Salus Populi Romani. Przechowywana w Kaplicy Paolińskiej bazyliki Santa Maria Maggiore (Matki Bożej Większej), otoczona wystawnym marmurem i pozłacanym brązem ikona od pierwszych wieków splata się z dziejami Rzymu.
Od czasu założenia za pontyfikatu papieża Liberiusza między 352 a 366 rokiem bazylika papieska Santa Maria Maggiore z biegiem wieków była coraz bardziej wzbogacana. Wchodząc do tej wielkiej świątyni i przechodząc przez nawy, odczuwa się złote światło, które skupia się w mozaikach apsydy i łuku triumfalnego. Wszystko tchnie imieniem Maryi, Jej boskim macierzyństwem, płaczem Dzieciątka, którego życie opowiadane jest tu od Narodzenia po dzieciństwo.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
_1746220708.jpg)
