Dziewiętnasty czerwca to dzień zakończenia peregrynacji znaków miłosierdzia w naszej diecezji. Biorąc czas od strony czysto chronologicznej i statystycznej można powiedzieć, że wizerunek Jezusa Miłosiernego i relikwie Apostołów Miłosierdzia przebywały w diecezji bielsko-żywieckiej od 20 września ubiegłego roku. To daje 273 dni. Dalej licząc, to 3752 godzin albo ponad 223 tys. minut; idąc jeszcze dalej wyliczymy, że było to ponad 1,3 mln sekund. Tak to wygląda w skali diecezji, w perspektywie parafii była to doba modlitewnego czuwania.
Oczywiście wiemy, że w świecie wiary, w przestrzeni ducha, czas ma zupełnie inny wymiar. Można odrodzić swoje życie, doznać łaski nawrócenia, przemiany w ciągu ułamka sekundy. Fizyczny upływ minut, godzin ma tu niewielkie znaczenie.
W „Dzienniczku” św. Siostra Faustyna opisuje m.in. swoją rozmowę z Chrystusem Eucharystycznym. Ten fragment podsumowuje: „Lecz chwila szybko upływa. Jezu, muszę wyjść na zewnątrz do obowiązków, które czekają na mnie. Wzajemne, głębokie spojrzenie i na chwilę pozornie się rozłączamy, ale nigdy rzeczywiście. Serca nasze są ustawicznie zjednoczone”. O to samo chodziło w peregrynacji.
W połowie września bp Roman Pindel wręczył nominacje nowo mianowanym księżom dziekanom. Zgodnie z prawem kanonicznym, do zadań dziekana, zwanego także wikariuszem rejonowym, należy m.in.: koordynowanie wspólnej działalności duszpasterskiej kapłanów w ramach dekanatu oraz czuwanie nad przestrzeganiem przepisów liturgicznych i wypełnianiem obowiązków przez prezbiterów. Dziekani zwołują m.in. kongregacje dekanalne, czyli spotkania wszystkich kapłanów pracujących w danym dekanacie; troszczą się o to, by duchowni uczestniczyli w określonym czasie w prelekcjach, spotkaniach lub konferencjach. Wizytują także parafie swojego rejonu w sposób określony przez biskupa diecezjalnego oraz mają otoczyć szczególną opieką tych kapłanów, którzy przeżywają jakieś problemy. Mówiąc krócej, dziekan stanowi łącznik między biskupem a tym, co dzieje się w parafiach danego rejonu.
Ołtarz św. Klary w bazylice pod jej wezwaniem w Asyżu
11 sierpnia Kościół wspomina św. Klarę z Asyżu, która jako bardzo młoda dziewczyna, poruszona przykładem Franciszka, opuściła dom rodzinny, by pójść za nim. Założycielka klarysek jest patronką telewizji. Trzydzieści lat po jej śmierci, w 1283 roku, jej życie zostało przedstawione na tablicy malarskiej przeznaczonej dla bazyliki jej imienia w miasteczku w Umbrii.
Specjalizująca się w biografii świętej Klary siostra Maria Chiara Riva mówi: „Życie Klary jest całkowicie ukierunkowane na nadzieję, temat Jubileuszu. Jej pragnienie pełni życia wciąż pociąga wielu młodych”. To klucz do odczytania i zrozumienia życia Klary z Asyżu, uchwycenia siły i nowoczesności jej wyboru drogi życiowej. „Ołtarz św. Klary”, przechowywany wraz z jej doczesnymi szczątkami w bazylice jej imienia w umbryjskim mieście, przedstawia w kilku, lecz znaczących obrazach najważniejsze momenty ludzkiej i duchowej historii tej niezwykłej kobiety. W wieku zaledwie osiemnastu lat Klara nie zawahała się uciec z domu rodzinnego, by pójść za Franciszkiem i jego towarzyszami, dając początek formie życia chrześcijańskiego, która do dziś fascynuje, przyciąga i skłania do refleksji.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
