JOANNA SZUBSTARSKA: – Vianney pokazał wielkość Bożego Miłosierdzia i szczęście, jakie Bóg przygotował w niebie. Ale ostrzegał także przez wiecznym potępieniem. W jaki sposób wypowiadał się o potępieniu i miłosierdziu?

KS. GAËTAN BOVY: – Gdy Święty Proboszcz przybył do małego miasteczka Ars, miasto było zdechrystianizowane, popełniane były wszelkie grzechy, a mieszkańcy nie chcieli u siebie kapłana. Ale proboszcz z Ars był człowiekiem z charakterem, a jego jedynym pragnieniem było zyskanie dusz dla dobrego Boga. Proboszcz sam siebie nazywał biednym grzesznikiem, ponieważ wszyscy nimi jesteśmy. Często przypominał w swoich kazaniach, jak zbliżyć się do Boga i nie przebierał w słowach wobec popełnianych win. Według niego, najistotniejsze jest ocalenie dusz, doprowadzanie ich do bliskości Boga poprzez modlitwę i sakramenty. Spędzał dziesięć godzin dziennie w konfesjonale i dokładnie badał wiernych. Mieszkańcy na przestrzeni lat coraz liczniej przystępowali do spowiedzi. Vianney stał się więźniem konfesjonału i był wyczerpany, ale stanowiło to dla niego obowiązek w ocaleniu tych dusz. Umarlibyśmy ze strachu, gdybyśmy zobaczyli na własne oczy nasze grzechy. Brama nieba była, według niego, zbyt wąska, ale dobry Bóg przebacza wszystko i wszystko możemy Mu powierzyć. Proboszcz z Ars był przerażony grzechem i pragnął go usunąć, dlatego też poprzez swoje kazania i swoją ciężką pracę wiedział, że zyskuje dusze dla Boga.

– Vianney często modlił się, także leżąc krzyżem. Cierpiał, gdy atakował go szatan. Modlitwa działała na jego serce jak balsam. Jaka była jego modlitwa?

– Według niego, najlepszą modlitwą jest adoracja, modlitwa w milczeniu. Nie ma potrzeby wiele mówić, wystarczy otworzyć swoje serce dla Boga. „Spoglądam na Niego i On spogląda na mnie”. Proboszcz z Ars spędził wiele godzin na kolanach przed tabernakulum. Długo się modlił. Od czasów swojego wczesnego dzieciństwa kochał modlitwę i była ona jego pierwszą powinnością. Modlitwa sprawiała, że stawał w obecności Boga. Spędzał więc długie godziny zarówno w nocy, jak i w dzień, na cichej modlitwie, klęcząc w swoim kościele. Spoglądał na tabernakulum, jakby widział przed sobą Chrystusa.

– Do Ars napływały tłumy pielgrzymów, aby się wyspowiadać. Jakim spowiednikiem był Vianney?

– Proboszcz z Ars miał niezwykłe zdolności do słuchania i nadzwyczajny dar obserwacji. Czytał w osobach. Przy końcu swojego życia, czuł się wyczerpany. Niewyobrażalna była liczba osób spowiadających się, spędzał noce i dnie w konfesjonale, a spał zaledwie 3-4 godziny w nocy. Pomimo swojego zmęczenia zawsze odzyskiwał siły i był ciągle obecny dla spowiadających się. Ludzie przybywali z daleka, aby mu powierzyć swoje życie. Czytał w sercach, a także dostrzegał rzeczy, o których nie wiedziano. Latem dusił się w swoim konfesjonale do tego stopnia, że czuł się źle, zimą musiano mu niekiedy pomagać, gdyż o własnych siłach nie mógł wyjść z konfesjonału, gdyż miał przemarznięte nogi, tak służył tym, którzy od Boga potrzebowali przebaczenia.
Spowiedź w naszych czasach ma tendencję do zanikania. W rzeczywistości przez mentalność dzisiejszego społeczeństwa trudno przyznać się do grzechów. Proboszcz z Ars był kapłanem nietypowym, który poprzez swoje działania i swoje zdolności widzenia dusz doprowadzał je do Boga, przyjmował spowiadających się i wprowadzał ich na właściwą drogę. Zyskiwać dusze dla Boga – oto czego pragnął w sposób wyjątkowy i co czynił.

– Proboszcz z Ars to wzór duszpasterza. Dbał o zbawienie każdego parafianina. Obok odpowiedzialności za zbawienie wszystkich, jakie inne jego cechy mogą być przykładem dla kapłanów?

– Proboszcz z Ars nie tylko żył wyłącznie dla swoich parafian. Dzisiaj dany jest jako wzór dla kapłanów całego świata. Umartwienia, pobożne życie i jego gorliwość w posługiwaniu – tego powinniśmy się uczyć od niego, aby wypełniać nasze kapłaństwo w drodze ku świętości. To nie sprawa kilku księży, aby być obrazem Świętego, ale wszystkich. Wierni także powinni rozważyć, czego dokonał Vianney. Uczy nas, w jaki sposób kochać i być w obecności Boga. Kapłan, który przestrzega dyscypliny, dostrzega słabości i ciągle stara się, aby wzorować się na Świętym, jest kapłanem świętym i takim powinien być. Jego nadmierne poszczenie, czas, jaki ofiarowywał parafianom, umartwienia i gorliwość apostolska mogą wydawać się jakby z innej epoki.
Kapłan dzisiejszy ma skłonność do życia bardziej wygodnego i przystosowuje się do mód światowych. Ale myślę, że Proboszcz z Ars towarzyszy mi w mojej posłudze, abym zyskał dla Boga równie dużo dusz na jego obraz – Świętego.